Voor jonge masters wiens onderzoek meestal in de kast verdwijnt en die dikwijls zeer interessante scripties schrijven, is AMSAB een mogelijkheid om hun onderzoek naar een breder publiek te brengen. Zoals de huidige tentoonstelling ‘Aarde is aarde’.
Antwerpen heeft zijn Letterenhuis, Brussel het Vlaams Theater Instituut (VTI), Leuven het Muziekarchief en Gent het Archief en Museum van de Socialistische Arbeiders Beweging (AMSAB). De laatst vernoemde is zich in een al te grote stilte aan het bevrijden van het socialistische gedachtegoed, om zich te hervormen tot een Instituut van de Sociale Evoluties in de brede maatschappij. Een andere naam zou zorgen voor een nieuw imago. Zoals Letteren, Theater en Muziek precies weergeven waar het om draait, zou dat voor Sociaal ook het geval zijn. Een nieuwe naam zou tevens zorgen voor een groter laadvermogen.
De oude papagaaien van het journaille weten waar het letterwoord AMSAB voor staat, maar de jonge hebben er het raden naar en zijn dan minder bereid de grammofoon van de publiciteit aan het zingen te brengen. Zingt die niet, is het moeilijker volk op de kermis te krijgen. Nochtans is dat nodig. De letteren, het theater en de muziek zijn gegrondvest op de humanitaire golven in de gemeenschap. AMSAB is gevestigd in de Bagattenstraat 174 te Gent. De straat ligt pal tegenover het Kunstencentrum Vooruit. Een statig herenhuis dat echter te klein is voor wat het beoogt te zijn.
Aaan de gevel is nauwelijks iets te zien van de bedrijvigheid in de voormalige salons en privévertrekken. Onder meer het fabriceren van het driemaandelijks tijdschrift ‘Brood & Rozen’. Heel wat gerenommeerde mensen kunnen in het blad hun visie kwijt. Specifieke aspecten uit het culturele en sociale leven, met elkaar verweven door de Belgische geschiedenis met zijn vertakkingen naar de rest van de Westerse beschaving. Om er maar enkelen te noemen: Yves T’Sjoen, Luc Devoldere, Luc Peiren, Joris Van Parys, Marcel Vanthilt (jaja), Joris Van Parys, Ruddy Doom, Els Witte, Pascal Debruyne, Etienne Verhoeyen, Herman Balthazar, Gita Deneckere, Jan Willem Stutje, Peter Scholliers, Patricia Van den Eeckhout, Eric Vanhaute, Bruno Vanobbergen, Christophe Verbruggen, Marcel van der Linden, Anne Morelli.
Het is één aspect. Een ander omhelst kritieken op boeken getimmerd vanuit een engagement met het milieu en een drang naar wetenschappelijke uithoeken. Opvallend is dat voor de consumptie van de artikels je geen bolleboos (verouderd) of nerd (hedendaags) hoeft te zijn. Daar waakt hoofdredacteur Paule Verbruggen over. Ze staat achter ‘haar’ tijdschrift als Vladimir Poetin achter zijn troon.
Sommige artikels verwijzen naar een tentoonstelling. Een paar maal per jaar, net als het Museum dr. Guislain of het MAS in Antwerpen, worden er documenten, posters en brieven geëxposeerd in de kelder. Bij overvloedig en hoogst boeiend materiaal worden zelfs de gangen ingepalmd. Gezien de krappe ruimte in het eigen gebouw probeert AMSAB zo veel mogelijk samen te werken met andere partners voor onze publiekswerking. Vorig jaar maakte het samen met de UGent en het STAM de tentoonstelling over 100 jaar Vooruit. Een lijvig boek maakte deel uit van het project, dat gretig aftrek vond. Bij de inwijdingen van de expo’s mag een man met naam en faam (al te weinig een vrouw) de feestrede houden, gebaseerd op zijn historische stock. Een grote opkomst verzekerd, sommigen uitgedost in het begrafenisuniform van de moderne wetenschapper, anderen met gescheurde spijkerbroeken uit stinkend rijke boetieks.
Paule Verbruggen is daarenboven constant op zoek naar bijdragen van jonge masters wiens onderzoek meestal in de kast verdwijnt en die dikwijls zeer interessante scripties schrijven. Voor hen is Amsab en ‘Brood & Rozen’ ook een mogelijkheid om hun onderzoek naar een breder publiek te brengen.
Zoals de huidige tentoonstelling ‘Aarde is aarde’. Curator is Maud Seuntjens, die een paar jaar geleden afstudeerde op de rouw en grafrituelen bij de Turkse gemeenschap in Gent. Tot eind december is de expositie te bezoeken. Wat mij vooral trof, is dat het overlijden en de uitvaart veel gemeen hebben met die van onze Vlaamse gemeenschap, een halve eeuw geleden. Mijn leeftijd zal er niet vreemd aan zijn.Opmerkelijk door deze tentoonstelling is tevens hoe zowel de oudere generatie als de jongere een band heeft met het land van afkomst, maar dat er toch al een sterke binding is met de nieuwe vestiging. Dat zorgt soms voor familieconflicten, zonder de dramatische gevolgen voor huwelijken van mensen met vreemde culturen, zoals al te vaak helaas gebeurt.
‘Aarde is aarde’ is een wijze les over het stof van de geest en de as van het lichaam. Er is een bescheiden maar fraaie brochure voorhanden. De brochure is gratis en de tentoonstelling vrij toegankelijk tijdens de werkdagen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier