Vandaag kiezen nog maar weinig meisjes ervoor om non te worden.
Als laatstejaarsstudente journalistiek aan de Brusselse Erasmushogeschool maakte Hadewijch De Baene (23) een eindwerk over jonge zusters in Vlaanderen. Ze interviewde vier jonge vrouwen die hun roeping volgden en naar het klooster trokken. De Baene: “Ze straalden allemaal een gevoel van innerlijke rust uit.”
“Wat opviel was dat ze allemaal heel gewone meisjes waren, niet zo verschillend van mezelf”, vertelt De Baene. “Als kloosterzuster moet je heel wat kunnen opgeven zoals onder andere het eigen bezit. Dat was voor sommigen in het begin wel wat moeilijk.” Maar ook het besef dat zij nooit moeder zullen worden, knaagt af en toe.
Voor heel wat ouders kan het nieuws dat dochterlief in het klooster wil treden, en dat ze dus van haar geen kleinkinderen hoeven te verwachten, een hele schok zijn. Voor andere dan weer niet. De Baene: “Sommige zusters komen uit een heel gelovig gezin. De familie ziet het dan ook als een logische stap wanneer hun dochter hen vertelt dat ze haar verdere leven als zuster wil doorbrengen.”
Toch is die beslissing in de 21e eeuw lang niet zo meer evident als vroeger. Vandaag kiezen nog maar weinig meisjes ervoor om non te worden. Volgens broeder Paul Daemen, secretaris van de Unie van Religieuzen in Vlaanderen (URV), is het aantal Vlaamse zusters jonger dan 30 op één hand te tellen. Een zuster getuigt: “Er zijn er inderdaad weinig, maar we verliezen de moed niet. Al bidden we wel elke dag bidden we voor nieuwe roepingen.”
Lees hier de volledige scriptie:
Tanguy Laudelout
