Lou Reed schreef de soundtrack bij de jeugd van een generatie.
1. Velvet Underground
Kiss the boot of shiny, shiny leather – Shiny leather in the dark – Tongue of thongs, the belt that does await you – Strike, dear mistress, and cure his heart
Hoewel zijn commercieel succes pas later kwam, werd Lou Reed één van de meest invloedrijke artiesten van zijn generatie door zijn rol in The Velvet Underground, de groep die hij in 1965 oprichtte samen met John Cale, Sterling Morrison en Maureen Tucker. De groepsnaam werd ontleend aan een pornografische roman en The Velvet Underground zong over heroïneverslaving, mannelijke prostitutie, sadomasochisme, travestie en transseksualiteit.
Toen de pop art kunstenaar Andy Warhol het peterschap van de groep op zich nam en het Duitse supermodel Nico met haar hese stem en haar Teutoons accent introduceerde, kreeg de groep een cultstatus die op dat ogenblik weinig voorstelde, maar die na de split van de The Velvet Underground legendarische proporties aannam.
Geen enkele groep, zelfs niet Nirvana, David Bowie of Joy Division heeft later zoveel muzikanten beïnvloed en zoveel jongeren ertoe aangezet om een bandje te beginnen, als The Velvet Underground.
Nog voor Lou Reed Lou Reed werd, liet hij een artistieke erfenis na die niet overschat kan worden en die in de geschiedenis van de rockmuziek zelden overstegen werd.
2. David Bowie
Vicious – hey, why don’t you swallow razor blades – You must think that I’m some kind of gay blade – but baby, you’re so vicious – When I see you coming I just have to run – You’re not good and you certainly aren’t very much fun
In 1970 was Lou Reed niemand. Hij had net The Velvet Underground verlaten. In tegenstelling tot wat hun latere invloed en cultstatus doet vermoeden was die groep voor haar split totaal onbekend. Ze verkochten geen platen en traden op in kleine zaaltjes en op feestjes van Andy Warhol waar alleen junkies, travestieten, hoeren, kunstenaars en wierdos rondliepen.
David Bowie was toen al een wereldster die voor het eerst naar de Verenigde Staten kwam om daar een doorbraak te forceren. Hij kon er geen stap verzetten zonder dat de papparazzi hem constant op de hielen zaten. Hij ontmoette er Lou Reed en Iggy Pop en werd zo goed als verliefd op allebei.
Liever dan aan zijn eigen carrière te werken maakte hij zijn entourage horendol door een samenwerking met Lou Reed te eisen. Dat werd toen gezien als commerciële zelfmoord. Bowie produceerde Transformer, het eerste album van Lou Reed na zijn solodebuut Lou Reed en maakte daarmee van hem een wereldster.
3. Giving Head
Candy came from out on the island – In the backroom she was everybody’s darling – But she never lost her head Even when she was giving head – She sayes, hey baby, take a walk on the wild side – Said, hey babe, take a walk on the wild side – And the colored girls go – , Doo doo doo doo doo doo doo doo doo
Pas na de split van The Velvet Underground kende Lou Reed aandacht en succes. Zijn eerste langspeelplaat Transformer werd geproduceerd door David Bowie. Take a walk on the Wild Side werd zijn eerste hit. Het nummer ging over mannelijke prostitutie. Het duurde een tijd voor de song werd geboycot op de radio omdat de media in 1972 geen idee hadden wat ‘giving head’ betekent.
4. New York
I’ll take Manhattan in a garbage bag – with Latin written on it that says – u0022It’s hard to give a shit these daysu0022 – Manhattan’s sinking like a rock – into the filthy Hudson what a shock – they wrote a book about it – they said it was like ancient Rome – The perfume burned his eyes, holding tightly to her thighs – and something flickered for a minute – and then it vanished and was gone
Het leven van Lou Reed speelde zich af in New York. Heel zijn leven stond in het teken van die stad. Hij werd er geboren, bracht er zijn hele leven door, behalve wanneer hij op tournee was, en hij stierf er. Hij bracht een album uit onder de naam New York. Bijna al zijn voorgaande songs gingen over het leven aan de zelfkant in New York. Lou Reed leerde jongeren wereldwijd de meest intrigerende stad ter wereld kennen zonder dat ze er ooit een voet gezet hadden.
5. Heroine
Heroin, be the death of me – Heroin, it’s my wife and it’s my life – Because a mainer to my vein – Leads to a center in my head – And then I’m better off than dead – When the smack begins to flow – Then I really don’t care anymore – About all the Jim-Jims in this town – And everybody putting everybody else down – And all of the politicians makin’ crazy sounds – All the dead bodies piled up in mounds, yeah
Net als David Bowie, Iggy Pop en vele andere rockartiesten uit de jaren zeventig en tachtig was Lou Reed lange tijd verslaafd aan heroïne en alcohol. Heel zijn leven en zijn kunst werd beheerst door zijn verslavingen. Hij was één van de eerste die zonder grenzen over heroïne en amfetamine zong, onder meer in White Light, White Heat en in het verkillende Waiting for the man. ‘I’m waiting for my man. Got 26 dollars in my hand. He’s never early, he’s always late. First thing you learn is that you always gotta wait.’
In de jaren tachtig overwon Lou Reed zijn verslavingen. Hij hield vol dat zijn reputatie voor excessen zwaar overdreven was. Hij weigerde uitleg te geven over zijn songteksten. Als iemand hem vroeg in hoeverre zijn teksten autobiografisch waren antwoordde hij: ‘Ik zou al lang niet meer leven als ik alles had gedaan wat mijn reputatie doet geloven.’
6. Average Guy
Spit upon his face and scream – there’s no Oedipus today – This is no play you’re thinking you are in – what will you say – Take the blue mask down from my face – and look me in the eye – I get a thrill from punishment -I’ve always been that way
In 1982 nam Lou Reed afscheid van de drama queen die hij in de jaren zestig en zeventig was met het album Blue Mask. Hij wilde voortaan graag door het leven gaan als ‘average guy’. Hij woonde zelfs een tijdje buiten de stad in New Jersey als een doorsnee getrouwde man die vooral met rust gelaten wilde worden en die geen zin had om altijd opnieuw tekst en uitleg te moeten geven over zijn verleden.
Lou Reed zag zichzelf meer als een dichter dan als een zanger. Hij zei vaak dat hij graag de ultieme Amerikaanse Roman had geschreven als hij niet zoveel van rock and roll hield.
7. Eenenzeventig
Oh, it’s such a perfect day – I’m glad I spend it with you – Oh, such a perfect day – You just keep me hanging on – You just keep me hanging on
Lou Reed overleed aan de gevolgen van een levertransplantatie. Hij betaalde pas op hoge leeftijd de prijs van een leven vol drugs- en drankmisbruik. Hij hoefde niet op 27-jarige leeftijd te sterven zoals Club 27 sterren Jimi Hendrix, Janis Joplin, Kurt Cobain en Amy Winehouse om een legende te worden.
Lou Reed was een legende bij leven. Hij was één van de heel weinige rocksterren die erin slagen om waardig oud te worden.
Hij ging gracieus door het leven als de grootvader van de punkgeneratie,
als een voormalige depressieve jongeling die kunst maakte uit ellende,
als een brompot die altijd zeurde over zijn rugpijn,
als een junkie die zijn afhankelijkheid van heroïne inruilde voor een verslaving aan tai chi,
als een levende icoon voor de stad New York,
als de man die door Metallica gevraagd wordt om hun album in te zingen,
als een liefhebbende echtgenoot voor zijn avant garde klassevrouw Laurie Anderson,
als het voorbeeld en de inspiratie van duizenden muzikanten die op hun beurt miljoenen muziekliefhebbers bereiken,
als de muziekgod die geen muziekgod wilde zijn, die de levens van jongeren wereldwijd veranderde,
als Lou Reed, de man die de soundtrack bij de jeugd van een generatie schreef.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier