‘Men lepelt ons in dat geen verdere versoepeling een verstrenging is. En wij slikken het.’

Waarom worden wanhopige experten al wekenlang genegeerd, vraagt psychiater en arts Athena Beckers zich af.

Na een paar bevlogen brieven tijdens en na de eerste golf van het coronavirus, had ik mezelf voorgenomen om mijn persoonlijke mening voortaan voor mezelf te houden. Omdat er al genoeg meningen zijn. En omdat ik ondervind dat hoe luider ieder afzonderlijk zijn mening loopt te roepen, hoe meer de essentie van de boodschap verloren dreigt te gaan in een chaos van misnoegde stemmen. We worden bedolven en ei zo na begraven onder de meningen, naast de volstrekt zinloze weetjes en trivia van de dag. Zoals waar een bepaalde bekende Vlaming, viroloog of politicus op vakantie gaat. Sorry (en niet sorry), maar dat interesseert mij werkelijk geen moer. Ik lees het dan ook niet. Er was een tijd dat ‘coronanieuws’ de voorpagina’s, zo niet de hele krant of het hele nieuwsbulletin domineerde. Die tijd is voorbij. ‘Mag het ook nog eens iets anders zijn dan corona?’

Ondertussen zijn we, zoals ik enkele maanden geleden gevreesd had, geëvolueerd naar een gepolariseerde samenleving waarbij ‘zij die een verhoogd risico lopen’ steeds voorzichtiger moeten zijn, omdat een selecte groep mensen het nalaat de nog resterende coronamaatregelen na te leven. Maar het zou al te gemakkelijk zijn om ‘deze mensen’ te veroordelen en zo nog meer polarisatie te creëren, dat is koren op de molen van sommige politieke partijen.

Er zijn ongetwijfeld mensen die vinden dat de regels voor hen niet gelden. Net zoals sommigen op de autosnelweg 180 km per uur menen te mogen rijden. En er zijn de complottheoristen die menen dat de hele pandemie een hoax is. Deze mensen zou ik graag uitnodigen om een shift mee te draaien met de zorgverleners op de spoedgevallendienst of intensieve zorgen. Maar we moeten eerlijk zijn, helaas laat zelfs deze aanblik sommige mensen onbewogen. Ik geloof evenwel dat deze mensen uitzonderingen zijn. Dat moet ik wel geloven, anders word ik wanhopig.

Maar naast deze beperkte groep mensen die de regels niet naleven, is het ook niet ondenkbaar dat de boodschap niet iedereen bereikt. Sommigen leven in fysiek of psychosociaal barre omstandigheden en zijn moeilijk via klassieke kanalen te bereiken. Misschien hebben ze zelfs nog nooit gehoord van ‘de coronamaatregelen’.

Men lepelt ons in dat geen verdere versoepeling een verstrenging is. En wij slikken het.

Ik neem het ‘deze mensen’ dus niet kwalijk. Wie ik het wel gigantisch (of een ander superlatief voor extreem) kwalijk neem, is onze regering. Wat we nu zien, is niet anders dan nalatigheid, of de geheime agenda van groepsimmuniteit waar dit niet openlijk wordt gecommuniceerd.

Experten uit verschillende disciplines waarschuwen al weken bijna wanhopig voor een tweedegolfscenario, maar worden gewoonweg niet gehoord – ik zou zelfs het woord ‘genegeerd’ in de mond durven nemen. Men neemt beslissingen die tegen hun advies indruisen, of beslissingen die geen beslissingen zijn. Men probeert ons in te lepelen dat ‘geen verdere versoepeling’ een verstrenging is. En wij slikken het.

Er wordt ellenlang gedebatteerd over welke maatregelen wel of niet te nemen, wat we moeten doen, wat we zullen doen als, waarom we dat wel of niet zullen moeten doen, etcetera etcetera. Ondertussen bereiden de ziekenhuizen en de woonzorgcentra zich in stilte voor. De stilte voor de storm.

Zorgverleners hoeven niet te debatteren om te weten wat ze moeten doen. Ze doen het, snel en efficiënt. Mocht een ziekenhuis gerund worden op de manier waarop de regering ons land bestuurt, dan puilden de gangen uit met zieken. Het is misschien een bekrompen visie van iemand die niets van politiek afweet, maar ik kan me echt niet van deze indruk ontdoen.

Dweilen met de kraan open houdt niemand vol.

Ontzettend groot is mijn dankbaarheid naar alle zorgpersoneel. Ik weet dat zij moe en overwerkt zijn, en amper vakantie hebben gehad. Het volstaat niet een laken uit te rollen en voor je raam te hangen, een dikke merci te uiten en zelfs een bescheiden loonsverhoging door te voeren. Om moreel in staat te blijven zijn dit werk uit te voeren, is het van het allergrootste belang dat men ziet dat ook de rest van het land de maatregelen ernstig neemt. Anders noemt men dat dweilen met de kraan open. Dat houdt niemand vol.

De strategie tot dusver was, blijkbaar: laat het land en de economie zo normaal mogelijk functioneren (om de luchtvaartsector te redden willen we blijkbaar miljarden steun injecteren), en ‘de kwetsbaren ten volle beschermen’. Dixit politici. Klinkt ontzettend mooi, het lijkt namelijk alsof ze er op die manier ‘alles’ aan doen om het virus tegen te houden.

Welnu, ik wil graag deze ballon even doorprikken: het niet of slechts zeer beperkt toelaten van bezoek in de woonzorgcentra en de ziekenhuizen staat niét gelijk aan ‘de kwetsbaren beschermen’. Meer zelfs, dit staat gelijk aan ‘de kwetsbaren’ isoleren. Het niet kunnen bijstaan van een ziek of kwetsbaar familielid op momenten dat ze je het meest nodig hebben, is onmenselijk en traumatiserend voor zowel deze ‘kwetsbaren’ als hun dierbaren.

En toch heb ik uiterst veel respect voor de Task Force Covid-19 Zorg en alle woonzorgcentra en instellingen die zich genoodzaakt zien deze beslissing terug in te voeren. Hen valt helemaal niets te verwijten. Wanneer de maatschappij besluit om de ernst van de situatie te negeren, en wanneer de overheid nalaat algemene maatregelen te nemen, kan je niet anders dan deze hartverscheurende beslissingen nemen.

Het wordt zéér dringend tijd dat de maatschappij beseft dat we verenigd horen te vechten tegen het virus, niet tegen elkaar. De rechten van de kinderen, van de tieners, van de volwassenen en de ouderen, van de scholen, van de bedrijven, van de horeca, van de culturele en de evenementensector en ga zo maar door: niémands individuele rechten horen voor te gaan op die van een ander.

Hoe graag we dat ook willen, en hoe ongemakkelijk het ons ook uitkomt: we moeten allemààl extra inspanningen doen. En wel nu. Probéér op zijn minst te empathiseren met de ‘kwetsbare groepen’.

Het kan niet zijn dat zieken in eenzaamheid moeten sterven, dat een warme aanraking in misschien de laatste maanden van je leven niet meer mag, dat risicogroepen zich binnenshuis moeten opsluiten, bang om naar de winkel te gaan of eens een drankje te gaan nuttigen in wat vroeger ook hun café of sportclub was. De wereld is van iedereen. Iedereen heeft recht op een leven.

We zijn juli 2020. Een tweede golf hadden we pas verwacht in het najaar. ‘We zijn in snelheid gepakt‘, ware het niet dat sommigen dit al wekenlang aankondigen en we uit gemak (of ongemak?) ervoor kozen hen te negeren. Net zoals bij golf nummer 1. Dramaqueens. Paniekzaaiers. Onheilsprofeten. ‘Wij willen graag nog even ons hoofd in het zand steken, mag het?’

Omdat ik van mening ben dat men ons dagelijks bombardeert met irrelevante nieuwsfeiten, en ik me ervan bewust ben dat zelfs deze tekst irritant lang en vingerwijzend kan overkomen, wil ik graag de essentie ervan samenvatten. Samen met de volgens mij meest uit het oog springende nieuwsberichten van deze week (tot nu toe): ‘Aantal covid-besmettingen neemt exponentieel toe’. ‘Ministers vluchten uit raam na overlegcomité omdat ze dringend op vakantie moeten’. ‘Fysiek contact tussen bewoners en bezoekers woonzorgcentra voortaan weer verboden’.

Goeie moed aan het zorgpersoneel en aan alle oudere en kwetsbare personen. Weet dat achter de schermen heel wat gekwelde geesten op dit moment hetzelfde denken en willen. Nu alleen de regering nog.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content