Het was vorige week wereldnieuws in België: in dierenpark Pairi Daiza in het Henegouwse Brugelette is een babypanda geboren. Het ontlokte Rik Torfs, rector van de KU Leuven, deze tweet: ‘Eindelijk een teken van economisch herstel in Wallonië.’ Een stroom van woedende reacties was zijn deel. De Waalse vicepresident Jean-Claude Marcourt antwoordde: ‘Vulgariteit kun je alleen maar met onverschilligheid beantwoorden.’ Oh ja, het gaat goed met de babypanda: het is een jongetje, drinkt al zelfstandig en volgens de jongste berichten weegt hij al 181 gram, tien gram meer dan zijn geboortegewicht.

De voorbije dagen viel er veel goed nieuws te rapen over onze economie. Sinds het aantreden van de regering-Michel is het aantal jobs met bijna 65.000 gestegen, vooral in de privésector want daar kwamen bijna 40.000 arbeidsplaatsen bij. Dat bevestigt een belangrijke trendbreuk die Knack in februari al signaleerde. Tussen nu en 2016 ziet de Nationale Bank het aantal jobs nog met 140.000 aangroeien. Bovendien zag de gemiddelde Belg voor de tweede jaar op rij zijn koopkracht toenemen met bijna 1 procent. En ook onze uitvoer zit in de lift.

Al dat goede nieuws is te danken aan een combinatie van factoren, zoals de economische groei (ook al is die laag), de lage olieprijs, de lage rente, de lage euro en aan het beleid van de regering-Michel. Dat zorgde voor een matiging van de loonkosten met de indexsprong en voor een verlaging van de personenbelasting door de taxshift – de verschuiving van de lasten op arbeid naar consumptie, vervuiling en vermogen.

Het was lang geleden dat er nog zo veel goed nieuws over onze economie te horen was. Het is dan ook opmerkelijk dat er net nu zo veel sociale acties zijn. Die vinden vooral in Wallonië plaats. Terwijl de spoorstaking het treinverkeer in het zuiden van het land volledig lam legde, reden in het noorden de treinen zogoed als normaal – met een kleine vertraging, dus. Natuurlijk heeft het Franstalige verzet te maken met het feit dat in grote delen van Wallonië de steun voor de regering-Michel vrijwel onbestaande is. In sommige kantons behaalde de enige Franstalige regeringspartij, de MR, nog geen 15 procent van de stemmen.

Daarnaast is er de sociaal-financieel-economische realiteit in het zuiden van het land. Vorig jaar bedroeg de werkloosheidsgraad in het Vlaams Gewest gemiddeld 5 procent, in Wallonië en Brussel had respectievelijk 12 en 17 procent van de beroepsbevolking tussen de 15 en de 64 jaar geen baan. En terwijl de vacatures die de gewestelijke diensten voor arbeidsbemiddeling ontvangen in 2014 en 2015 in Vlaanderen en Brussel stegen, liepen ze in Wallonië terug. Er is bezuiden de taalgrens geen beterschap in zicht.

De Waalse overheidsfinanciën zinken ook steeds verder weg. De Waalse begroting stevent dit jaar af op een tekort van 375 miljoen euro, de financiële gevolgen van de zesde staatshervorming dreigen de Walen te wurgen. Jules Gazon, emeritus hoogleraar economie aan de universiteit van Luik, berekende onlangs dat een autonoom Wallonië zonder solidariteit van Vlaanderen aankijkt tegen een begrotingstekort van meer dan 11 miljard, of een dikke 12 procent van het bbp. ‘Een explosieve situatie’, aldus Gazon. ‘Het toeval wil dat het begrotingstekort van een onafhankelijk Wallonië vergelijkbaar zou zijn met dat van Griekenland bij het begin van de eurocrisis in 2009.’

Wallonië staat er slecht voor. Er is te lang getalmd met hervormingen die voor meer welvaart zouden kunnen zorgen in een snel veranderde wereldeconomie. Dat mogen de Franstaligen hun politici aanrekenen. Voor hen was het eigen belang vaak belangrijker dan het algemeen belang. Een verpauperde samenleving bleek altijd al een goede voedingsbodem voor opstand en extremistische partijen. Dat is in Wallonië niet anders. Het straatprotest, gevoed door de politici die de Walen in de huidige penibele situatie hebben gebracht, strijdt merkwaardig genoeg niet voor meer werkgelegenheid. Het vecht liever voor het behoud van verworven rechten en tegen het beleid van de centrumrechtse regering-Michel, die van de Nationale Bank een schouderklopje krijgt omdat ze mee voor jobs zorgt.

‘De Walen zijn niet ambitieus genoeg’, zei Eric Domb, eigenaar van Pairi Daiza, enkele weken geleden in Knack. Elke dag dat de acties in het zuiden van het land voortduren, wordt dat bewezen. Dat protest zal in de eerste plaats de Waalse samenleving zelf pijn doen: treinen die een week niet rijden, berokkenen het bedrijfsleven daar onherroepelijke schade. Ondertussen wordt er in Vlaanderen gewerkt. Zo drijven noord en zuid nog verder uit elkaar. Op sociaal-financieel-economisch-sociaal vlak zijn we al een confederatie.

EWALD PIRONET is senior writer van Knack.

Het straatprotest strijdt merkwaardig genoeg niet voor meer jobs.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content