BENNO BARNARD OVER DE PALESTIJNSE ZAAK

De sympathisanten van Hamas en Hezbollah haten blijkbaar de beschavingsvorm waaraan ze alles te danken hebben, want anders is het onverklaarbaar dat ze deze perverse vorm van de islam – en die godsdienst is sowieso al een historische vergissing, niet in staat enige vorm van democratie te omhelzen – zo hersenloos en kritiekloos steunen. Hamas heeft in de Gazastrook een fundamentalistisch regime geïnstalleerd, waar zo ongeveer alle mensenrechten worden geschonden, bijvoorbeeld het recht van vrouwen op voorbehoedsmiddelen, en van kinderen op geschiedenisonderwijs zonder revisionisme.

‘Nee, kinderen, de holocaust is geen verzinsel, maar De protocollen van de wijzen van Zion wel. Nee, kinderen, de ouders van opa en oma zijn niet verjaagd in 1948, maar op verzoek van de Arabische broeders vertrokken, want die gingen even de Joden in zee drijven, en daarna konden de ouders van opa en oma fijn terugkeren naar het zand en de rotsen waar ze nooit verder waren geraakt dan het hoeden van geiten. Ja, kinderen, honderdduizenden Joden zijn wel verjaagd uit Arabische landen.’

De diepste Arabische motivatie om tegen Israël te schreeuwen is ordinaire jaloezie, jaloezie op mensen die de grond van Palestina vruchtbaar hebben gemaakt en er een welvarende democratie op hebben gebouwd, in plaats van de gebruikelijke dorre islamitische terreurstaat.

BLOGS.KNACK.BE/BARNARD

VRIJE TRIBUNE

Bart Caron, Vlaams volksvertegenwoordiger (Vl.Pro) (na een bezoek aan het Edinburgh Fringefestival)

‘Wat ik wil zeggen is dat ze ginds het publiek niet onderschatten. Het kan selecteren – het moet wel in Edinburgh als je moet kiezen uit zoveel voorstellingen, meer dan er op een heel seizoen in Vlaanderen te zien zijn – en het kan oordelen. Dat is pas cultuurparticipatie.’

‘Wil ik nu pleiten voor een financiering van de podiumkunsten dat van het publiek uitgaat i.p.v. subsidies verstrekt door een minister na advies van experten? Een beetje zoals in het Verenigd Koninkrijk? Nee. Daarenboven maakt de schaal van de taalgebieden elke vergelijking onmogelijk. Maar mijn verhaal mag minstens de aandacht vestigen op de invloed van dat publiek en op de inspanningen die kunstenhuizen en gezelschappen doen om zelf meer inkomsten te verwerven.’

BLOGS.KNACK.BE/VRIJE TRIBUNE

LEEN HUET OVER HET GELUK VAN TIA

Er bestaan verschillende intensiteiten van geluk (o, wat zou Aristoteles hier mooie en intelligente dingen over kunnen schrijven, hij was zo goed in het onderscheiden en verwoorden van gradaties). Een van de hoogste zag ik zomaar op televisie – een olympische atleet die goud haalt. Tia Hellebaut beklom het eretrapje, ontving de medaille, luisterde naar de Brabançonne, en uit haar glimlach sprak zoveel geluk dat het bijna ondraaglijk werd om naar te kijken, verblindend. Een mens zou nog het woord hemels gaan gebruiken, dacht ik terwijl tot me doordrong dat ik in de keuken stond en mijn ogen depte met een velletje huishoudpapier.

BLOGS.KNACK.BE/HUET