De beursgenoteerde Groep De Beukelaar, die deze week via dochteronderneming De Vrije Pers het vrouwenblad Lola lanceert, wil uitgroeien tot een zuivere mediagroep. Bestuurder Maurice De Velder heeft daar een eigen aanpak voor.
Wat doet een tamelijk onbekend bedrijf op de hoogste toppen van de Brusselse Euronext? Groep De Beukelaar, een mediabedrijf met bladen als P-Magazine, Ché en Teek, ontpopte zich in 2000 tot een briljant beurssucces. Het bedrijf sloot het jaar af met een megawinst van maar eventjes 284 procent en liet daarmee succesbedrijven als Omega Pharma ver achter zich. Maar de trend is intussen alweer gekeerd. Eind vorige week stond de Groep De Beukelaar in de Financieel-Economische Tijd bij de top-10 van de dalers op de fixingmarkt.
De hausse bij De Beukelaer? Analisten, die de media volgen, leggen uit: ‘Enerzijds kon het bedrijf meegenieten van de tijdelijke hype in de media en de technologie. Het koersverloop van het aandeel is min of meer parallel aan dat van de Nasdaq. Anderzijds is het aandeel zeer illiquid. Het verhandelde volume is zo klein, dat de weinige geïnteresseerden die zich melden – hoofdzakelijk particulieren – de koers gewoon omhoog kopen.’ En dat gaf omstreeks de jaarwisseling aanleiding tot geroddel op de beursvloer.
Ook de overnames hebben de koers vorig jaar in beweging gebracht. Gedelegeerd bestuurder Maurice De Velder is de drijvende kracht achter het bedrijf. Deze veertiger uit het Brabantse Merchtem is een vrijbuiter op de mediamarkt die zelden een opportuniteit onbenut laat. In 2000 – dat ‘zeker nog niet het hoogtepunt’ is geweest, verklapte hij in De Morgen – deed De Velder niet minder dan vijf belangrijke overnames. Hij versterkte zijn marktaandeel in de affichage en kocht het kantoor Publi Ritz van de Groep Van Dyck. Dat bedrijf scoort goed in de Noorderkempen en Limburg, en nam in tijden van electorale koorts de zorg voor de campagnes van enkele politieke kopstukken op zich. Een aankoop van betekenis dus. Al was het maar omdat hij de positie van De Beukelaar op de markt van de buitenreclame aanzienlijk versterkt.
In de reclamesector neemt De Velder ook een participatie in Falcom, een bedrijf gespecialiseerd in de verspreiding van on-line-informatie via schermen in bussen en trams. De Beukelaar participeert ook al voor vijftig procent in Streep, de uitbater van reclameruimtes op tram en bus, en dus is Falcom een fraaie aanvulling.
De Velder houdt van vernieuwing. Ook de media dragen tegenwoordig zijn meer dan gewone belangstelling weg. Langs verschillende kanalen kondigt hij trouwens aan dat hij zijn vastgoedpoot DB Invest op termijn wil afstoten, om zich volledig op zijn media-activiteiten te kunnen toespitsen.
In de audiovisuele media kocht hij in maart vorig jaar een participatie van 49 procent in de commerciële radiozender 4FM, een buitenbeentje. Het station van de vier beroepsradiomakers Stefan Ackermans, Jan Caerts, Wim Weetjens en Dirk Guldemont profileert zich als nieuwszender en leverancier van digitale content, zoals dat heet. Maar vandaag is de zender alleen via de kabel en internet te beluisteren. En dat moet veranderen: De Velder wil een FM-licentie. Dat steekt hij niet onder stoelen of banken. Zijn zender moet rendabel worden. Samen met twee andere kanshebbers, radio Contact en VMM, ligt het dossier van 4FM op tafel bij de man die daarover beslist: Vlaams mediaminister Dirk Van Mechelen (VLD). Hij bepaalt welke twee radiozenders een landelijke licentie krijgen. Een delicate kwestie.
VERSCHILLENDE PIJLERS
Het medialandschap telt verschillende pijlers. Participeerde De Beukelaar een jaar eerder amper in de schrijvende pers, in 2000 zou dat volledig omslaan. In augustus kocht het bedrijf een belang van 73,33 procent in De Vrije Pers. Deze groep, die de bladen P-Magazine en Ché uitgeeft, werd in 1997 opgericht nadat Mediaxis De Nieuwe Panorama had afgestoten. Met de financiële steun van Wim Merckx, zoon van VTM-medeoprichter Jan Merckx, bracht hoofdredacteur Alain Grootaers toen P-Magazine uit. Hij deed dat geruggensteund door twee andere aandeelhouders: reclameman Wim Schamp en Kris Dekelver, vandaag gedelegeerd bestuurder bij Business Panel, een dochterbedrijf van Groep De Beukelaar. Het mooie liedje duurde niet lang. Tussen de partners groeide onenigheid over hoe het verder moest met De Vrije Pers en Merckx stapte op. Zijn aandelen verkocht hij aan Dekelver. Wat hij niet leek te weten, was dat Dekelver ze op zijn beurt aan Groep de Beukelaar zou doorverkopen. Merckx wil daarover geen commentaar kwijt. Een dadingovereenkomst die een einde moest maken aan de betwistingen bevat trouwens een clausule van strikte confidentialiteit: geen van de partijen mag over de regeling een verklaring aan derden afleggen. Officieel werd geen overnameprijs bekendgemaakt, maar de dadingovereenkomst maakt wel melding van 67 miljoen frank (1,6 miljoen euro).
De Beukelaar maakt zich op om de volledige controle over De Vrije Pers te verwerven. Medestichter Alain Grootaers werd al uitgekocht. Nu nog de aandelen van zelfbenoemde reclamegoeroe Wim Schamp – die de jongste tijd al eens verbale aanvaringen heeft met Grootaers en De Velder. In kringen van De Vrije Pers wordt niet ontkend dat nieuwe ‘investeerders’, onder wie Frank Verstraeten van de beruchte dancing Zillion, meer dan gewone belangstelling tonen voor de activiteiten van De Vrije Pers.
VREEMDE WENDINGEN
Het bedrijfsbeleid van De Beukelaar neemt wel vaker verrassende wendingen. Bij de aankoop van het blad Teek bijvoorbeeld.
Ogenschijnlijk is er niks aan de hand. Oprichter Gert Van Mol, een man met een lenige handelsgeest en een aparte kijk op de regels van de boekhouding, was al langer op zoek naar vers kapitaal voor zijn bedrijf The Publishing Company. Hij was daarvoor gaan aankloppen bij uitgeverij Concentra ( Gazet van Antwerpen, Belang van Limburg), maar daar bleef de deur potdicht. Via zijn adviseur Leo Delcroix kwam hij ook terecht bij het toen nog niet failliete HeadTrick. Gelijktijdig belde Van Mol Maurice De Velder, met wie hij al eens eerder contact had opgenomen in verband met Teek.
De koper wordt uiteindelijk De Vrije Pers. ‘Teek was, naast P-Magazine en Ché, een uitstekende aanvulling van ons aanbod’, zegt algemeen hoofdredacteur Alain Grootaers, die in december 2000 het maandblad opnieuw lanceerde na een Rolling Stone-facelift. ‘De aankoop van de titel paste in onze strategie tegen de plannen van Concentra dat zich eveneens op de weekbladenmarkt wilde begeven.’
De Vrije Pers, dochteronderneming van De Beukelaar, neemt het blad over in september 2000 en betaalt daarvoor een voorschot van 6,3 miljoen frank (156.000 euro). Of 450 frank (11,16 euro) per exemplaar voor een gemiddelde oplage van 14.000 magazines per maand. Als een deus ex machina verschijnt gelijktijdig ene Hedwig Dethée. Dethée, een zakelijke partner van Maurice De Velder, die voor hem het internetbedrijf Bumble-Bee uit de grond heeft gestampt, ‘gelooft in het potentieel’ van het kleine mediabedrijf. Grote namen vallen er bij TPC niet te rapen, tenzij een contract met Sony voor de uitgave van PlayStation. En verder enkele vergeten magazines als Impact, Sputnik en Motel Flamingo.
Dethée, een financiële vakman, zal de klus klaren: via zijn reclamebedrijfje Aminata neemt hij voor een symbolische frank een meerderheidsaandeel in The Publishing Company. In ruil daarvoor zal hij het bedrijf door een onafhankelijke revisor laten doorlichten, er een businessplan voor opmaken en de nieuwbakken onderneming juridisch klaarstomen voor de eerste investeerder die zich aanmeldt. In de onderhandse aankoopakte is sprake van een ‘mogelijke intrede van de Gebroeders De Beukelaar’. De verkopers, The Publishing Company, moeten daarover de lippen op elkaar houden.
Zover komt het echter niet. Er wordt geen onafhankelijke bedrijfsrevisor aangesteld, het businessplan dat Dethée samen met Van Mol op een flipboard had uitgewerkt – hij plaatste er zijn handtekening onder – blijft dode letter. Dethée, die kort na de overname gedelegeerd bestuurder werd maar dat nooit in het Belgisch Staatsblad liet publiceren ‘omdat Van Mol mij zijn eigen wanbeheer in de schoenen zou schuiven’, vraagt het faillissement aan.
Gert Van Mol wijt het faillissement aan Hedwig Dethée en vice versa. Op een laatste raad van bestuur gaan de heren daar zelfs voor op de vuist. De politie wordt erbij gehaald. Van Mol dient een klacht in tegen Dethée wegens slagen en verwondingen. Het juridische steekspel begint.
KLACHTENDOSSIER
Tegen Dethée loopt nu een klacht wegens de ontmanteling van The Publishing Company. Diezelfde klacht loopt ook tegen De Beukelaar en bestuurder Maurice De Velder, die het in Keulen hoort donderen. ‘We zien ons verplicht erop te wijzen dat de heer Dethée niet professioneel actief is in onze vennootschap noch hier gevestigd is, noch een van zijn vennootschappen’, schrijft hij in een brief aan Van Mol.
Dethée van zijn kant dient bij het parket in Brussel een klachtendossier in tegen Van Mol. Wegens verduistering van vennootschapsgelden, bedrog, valsheid in geschrifte, oplichting en misbruik van vertrouwen.
The Publishing Company is failliet. Daar kan niemand nog omheen. Maar wie heeft dáár een boodschap aan? Gert Van Mol misschien. Hij wacht op het nog resterende bedrag voor Teek dat hij mocht bijfactureren als zou blijken dat zijn oplage hoger lag dan 14.000 exemplaren per maand. Een saldo van zo’n goeie 7 miljoen frank (173.500 euro). De Vrije Pers vindt dan weer dat ze te veel heeft betaald en vordert 1,6 miljoen frank terug (39.662 euro). Precies ‘omdat er maandelijks slechts 12.000 in plaats van 14.000 exemplaren werden verkocht’. Dethée heeft er zijn tijd en energie in gestopt en moet er volgens sommigen ongetwijfeld ook voor vergoed geweest zijn.
De Velder heeft de mediamicrobe nu goed te pakken. De naam De Beukelaar zal ook komen bovendrijven in het debat omtrent de overname van De Financieel-Economische Tijd in november 2000, op een moment dat de verkoop nog niet ter discussie stond.
Verschillende kandidaten waren toen in de running. De gesprekken waren volop aan de gang, toen bleek dat ook De Beukelaar interesse had om De Tijd over te nemen. In een persbericht aan alle kranten meldde het bedrijf: ‘Als onafhankelijke mediagroep kunnen we de redactie de nodige ruimte bieden om deze kwaliteitskrant verder te ontwikkelen.’
De Beukelaar had nog geen contact opgenomen met De Tijd, maar zou dat volgens bestuurder Kris Dekelver eerstdaags doen, meldde De Financieel-Economische Tijd. Gesprekken met de FET-leiding kwamen er wel. ‘Maar een bod werd nooit uitgebracht’, zegt De Velder. ‘Want we kregen nooit inzage in de gevraagde cijfers en de bedrijfsplannen.’
De Velder is een innemend en gedreven ondernemer, zeggen zij die wel eens met hem te maken hebben. Maar analisten die de evolutie van De Beukelaar volgen, blijven voorlopig op hun hoede.
Rik Van Cauwelaert Ingrid Van Daele
