Met de ideeën loopt het lekker in de SP. Groter is de onzekerheid over de structuren, het personeel en het voorzitterschap na 13 juni.

Fred Erdman neemt zijn taak als interim-voorzitter zeer letterlijk. Hij beheert de lopende zaken, laat ieder zijn ding doen. En hoezeer Louis Tobback ook wordt gewaardeerd door de nieuwlichters van de SP, zijn politieke leven is niet eindeloos rekbaar. Lange tijd was het onzeker, maar het partijbureau hakte deze week toch de knoop door: Tobback trekt de Senaatslijst. Steve Stevaert wordt eerste opvolger op die lijst. Vooral de nieuwlichters drongen aan op zo’n “estafette”.

Uit diezelfde hoek komt de bede aan het adres van de Limburger om na 13 juni de voorzittershamer op te nemen. De alternatieven zijn overigens schaars. Al van sinds de eerste ideeën over roodgroen en een geactualiseerde invulling van de notie solidariteit begonnen te groeien, werd alle hoop gesteld op Norbert De Batselier. Maar die is en blijft moe. De kans dat hij na de verkiezingen vooralsnog de voorzittershamer opneemt, is quasi nihil. Hij was de meest invloedrijke inspirator van al het nieuwe, heel zeker, maar uiteindelijk is de rol die de Soeslov van de SP heeft gespeeld in de uitwerking van het Toekomstcongres kleiner geweest dan de partij naar buitenuit liet uitschijnen. Hij had de sleutel, hij heeft hem niet ten volle gebruikt. “Mocht hij meer fut gehad hebben, dan zaten we nu al in een heel andere partij”, zo klinkt het vandaag in vooraanstaande SP-kringen, meer met spijt dan verwijt in de stem. “De hoop die op Norbert werd gesteld, is nooit echt uitgekomen.” Ook zijn contacten met “vernieuwers” allerlei, van Vincent Van Quickenborne tot Marc Verwilghen, zijn hem niet in dank afgenomen.

Voor Frank Vandenbroucke willen de meeste nieuwe socialisten nog altijd een standbeeld oprichten: er wordt – abstractie makend van kleinmenselijke rancunes – zelfs om zijn terugkeer gesmeekt. Dat hij terugkeert, is zeker. Dat werd deze week op het partijbureau nog eens bevestigd. Maar zijn plaats wordt overschaduwd door een mogelijk proces over de verschroeide boekhouding van de partij. Om die reden opperden sommigen deze week op de Keizerslaan het idee om hem op de lijst voor het Europees Parlement in stelling te brengen. Dat is verder van huis, zo luidt de redenering, als er weer juridische problemen opduiken.

Nog moeilijker is de estafette van oud en nieuw socialisme in de federaties. Ironisch genoeg zijn de bastions waar het socialisme groot werd, Antwerpen en Gent, de grootste zorgenkinderen van de Keizerslaan. De bloedarmoede heet er groot te zijn. Gentenaar Luc Van den Bossche ondersteunt puur intellectueel wel de lijn van het Toekomstcongres, maar hij is er niet de man naar om – zoals Vande Lanotte of Tobback – een en ander ook wervend te gaan vertolken in de Gentse volkshuizen.

En dan is er nog Agusta. 110 miljoen ophoesten is niet niets, ook al zal dat geen directe consequenties hebben voor de campagne de komende maanden. Alleen kost oppositie meer dan deelnemen aan de meerderheid. Op korte termijn is de SP dan ook meer beducht voor het effect van Agusta op de rechtervleugel van de CVP. Met gespitste oren hebben ze geluisterd naar de tevredenheid waarmee justitieminister Tony Van Parys (CVP) het Cassatie-arrest verwelkomde. Gevreesd wordt dat de rechtervleugel met dat arrest in de hand met iets meer gezag in eigen partij een coalitiewissel zal kunnen bepleiten. Ten slotte is de SP ook inhoudelijk beducht voor het profijt dat andere partijen kunnen doen met de verwarring die in de hoofden van socialistische kiezers heerst op dit cruciale moment van linkse herbronning. Als het over jobs gaat, sticht het Vlaams Blok al enkele jaren op 1 mei verwarring aan de toog van menig volkshuis. Op een ander front, dat van de bulldozers, gaat de compassie van Jean-Marie De Decker (VLD) met de “gewone man” en zijn vernielde bakstenen droom er in als zoete koek. Ook de CVP aast op een reprise en main van het plattelandsbeleid. Ook daar zorgt het pleidooi voor een “humane” aanpak voor twijfel. En ja, de SP vermoedt dat heel wat CVP’ers niet altijd even nobele bedoelingen hebben als ze – met de televisiebeelden van kerkasiel op de achtergrond – meer mededogen in het asielbeleid bepleiten. We drukken het zacht uit.

Filip Rogiers

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content