Nog maar pas hadden wij hier geopperd dat ‘Confidenties in Toscane’ dringend een affaire nodig had, of daar besteeg Els Dottermans onder het oog van de twee camera’s Jean-Luc Dehaene. Kon niet van hem afblijven. Zei: ‘Ik zie hem graag.’ Wreef over zijn rug en de uitgestrekte vlakte van zijn nek, likte in zijn oor, schurkte tegen zijn dijen aan, stimuleerde onvermoede organen van de ex-premier, en gaf zich over aan activiteiten die men, zo ze op iemand anders dan op Dehaene waren toegepast, intiem had kunnen noemen. Ze gingen ook samen zwemmen. Daarna gaf Els wel toe dat ze midden in een identiteitscrisis zat.
Dat zal er dan niet op verbeterd zijn, na een weekend met Goossens en Dehaene die voortdurend liepen te ruziën over wie de arbeidersklasse nu het meest had verraden. De manier waarop een roodverbrande Goossens zich wentelt in de luxe van zijn Toscaanse villa’s wordt met de week onuitstaanbaarder. En dat ‘we gaan een hapje eten’ kunnen wij ook niet meer verdragen. Die vent moet daar weg. Dat hij in Sint-Joost gaat wonen, met zijn ellendige hond. Op een mansarde in een huis vol luidruchtige Marokkaanse families. Dat zal hem misschien herinneren aan enkele van zijn pleidooien uit een recent verleden.
‘Atypische televisie’, verdedigde Paul zichzelf in De Standaard, waarin hij een column schrijft. Wat wellicht verklaart waarom hoofdredacteur Peter Vandermeersch ook naar Toscane mocht komen en daar Christian Van Thillo een gevaar voor de democratie mocht noemen. Daar waren Goossens en Dirk Tieleman het kennelijk mee eens. Een gevaar voor de goede smaak, dat is Van Thillo zeker. Wij zien hem nu en dan aan het werk op de tribune van Beerschot, en op een avond een paar jaar geleden hebben wij hem, of toch iemand die fel op hem leek, in Knokke eens in het openbaar een act zien opvoeren waarvan wij zeker zijn dat andere grote Vlaamse uitgevers hem nooit zullen opvoeren. Maar een gevaar voor de democratie? Waarom proberen ze bij de VUM dan zo aandoenlijk om hem te imiteren?
In De Standaard mocht Goossens dus zijn programma op Canvas verdedigen, je hebt zo van die synergieën. Daarmee had hij alvast meer geluk dan de Belgische bisschoppen, die onlangs in een vrije tribune hun standpunt over euthanasie kwijt wilden op de opiniepagina van De Standaard. Geweigerd! Omdat het stuk volgens Vandermeersch tendentieus was! Goossens was blijkbaar objectiever, en prees Confidenties aan als hét voorbeeld van atypische televisie. ‘Het is geen programma dat voortdurend flitst en swingt’, verduidelijkte hij, en dat zal niemand tegenspreken. In dezelfde optiek is ook de rechtstreekse uitzending van de heilige eucharistieviering een atypisch programma.
De aflevering met Karel De Gucht en Gerard Mortier, hebt u die gezien? Karel met een sigaar van 50 euro in zijn bek, en met een rode broek! Is er iets ergers dan iemand die zich in zijn vrije tijd in een rode broek hijst? Nee toch? Hield bij het wandelen in Firenze niet toevallig halt voor de duurste schoenenwinkel van de stad. En pleitte nadien voor een nieuwe politisering van de VRT en een inperking van de persvrijheid. ‘Voel jij je zelf niet te groot voor Vlaanderen?’ paaide Goossens, die zijn gasten aankijkt met een door chianti verwaterde blik van vriendschap en bewondering, alsof wat ze zeggen werkelijk verstandig is.
Daarna wenste hij te weten welke indruk Mortier van De Gucht had. ‘Als iemand die strategisch denkt, maar niet vanuit een strategie’, kwam Mortier met de eerste van een batterij kant noch wal rakende beweringen. De Gucht denkt niet vanuit een strategie. Vorige maand werd bij de VLD vergaderd over de lijstvorming voor volgend jaar. Nu weet u dat De Gucht een bloedhekel heeft aan Marc Verwilghen, en vice versa. Kwamen op in hetzelfde arrondissement, waar Verwilghen de populariteit van De Gucht honderdvoudig overtrof. Karel haalt niet eens de meerderheid in zijn eigen Berlare. En dus pestte hij Verwilghen weg naar Knokke. Die weigerde uit wraak zijn handtekening te zetten onder de benoeming van een griffier bij de politierechtbank in Aalst, met andere woorden bij Mireille De Gucht-Schreurs. Sindsdien heeft Karel de keuze: of hij elimineert Verwilghen, of hij mag het bed van Mireille niet meer in.
De minister keek dan ook vreemd op toen hij in zijn bus een uitnodiging vond om de lijstvorming in Oost-Vlaanderen te komen bespreken. Belde het secretariaat om erop te wijzen dat hij voortaan in West-Vlaanderen opkomt. ‘Oei, dan heeft de voorzitter zich vergist’, moesten ze daar toegeven. ‘En wanneer wordt er dan vergaderd over de lijsten in West-Vlaanderen?’ ‘Dat is al gebeurd!’ Maar hij denkt niet vanuit een strategie, Karel.
Mortier had meerdere van die dwaasheden in petto: ‘Elite heeft alles te maken met verantwoordelijkheid en niet met privileges.’ Tegen deze stelling heeft Goossens vijfendertig jaar geleden duizenden studenten opgeruid. Gooide zelfs een steen naar het hoofd van de vader van Betty Mellaerts. Die dat duidelijk niet vergeten was, en bij haar bezoek in Toscane dan ook Siberisch koud bleef voor de onhandige versierpogingen van de rode Casanova. Maar nu mag het allemaal passeren. Mortier werd enkel tegengesproken met het flauwe: ‘Wat doe je dan met het gelijkheidsbeginsel?’ Waarop Karel, ook een beetje last van de wijn, inviel met: ‘Vanaf het ogenblik dat je zegt dat mensen niet gelijk zijn in functie van het gelijkheidsbeginsel, verdwijnt eigenlijk het concept mens.’ Daarna beweerde hij dat de boeren vroeger genoten van gregoriaanse gezangen.
Positieve uitschieter tot nu toe was Rik Coppens, die pen en papier greep om met kruisjes en pijltjes de tactiek uit te tekenen van het Beerschot van zijn tijd. Van bij elke speler vertrok er telkens één pijl en die kwamen alle tien aan bij de man in de spits: Coppens. ‘Ik herinner mij een uitstekende wedstrijd op Anderlecht’, aldus Rik, ‘waarin ik liefst drie goals maakte. We kregen er ook twaalf tegen maar dat was mijn zaak niet.’
Koen Meulenaere
