De regering-Leterme is al vier maanden synoniem aan veel poespas zonder beslissingen. Een enigszins verrassende uitzondering op die regel is minister Inge Vervotte.
Heeft Didier Bellens zijn eigen ruiten ingegooid? In de weekendkranten verweet de Belgacombaas leden van zijn raad van bestuur, die worden aangevoerd door Maurice Lippens van Fortis en Georges Jacobs, dat ze over de schreef zijn gegaan in hun pogingen om hem buiten te werken. Bellens meent dat die bestuurders beter zelf ontslag nemen, nu de federale regering heeft beslist dat met hem toch over een mandaatverlenging tot 2015 kan worden onderhandeld. Die verlenging is mogelijk als hij een deel van zijn riante loon (2,7 miljoen euro in 2007) inlevert, beter samenwerkt met de bestuurders, en een overtuigende visie over de strategie van Belgacom voorlegt.
Bellens weet intussen wat minister van Ambtenarenzaken en Overheidsbedrijven Inge Vervotte (CD&V) van zijn uitlatingen denkt: ‘Ongepast.’ Lees: als het op die manier moet, mag Bellens gerust andere horizonten opzoeken. Vervotte lijkt niet bereid om in het steekspel tussen topfiguren uit de Belgische economie over zich heen te laten lopen. Ze zet daarmee een neus naar al degenen die haar Moeder Theresa-imago verwarren met politieke braafheid.
CD&V-stemmenkanon Vervotte legt een op het eerste gezicht niet zo spectaculair maar wel steeds efficiënter ministerieel parcours af. Als Vlaams minister van Welzijn brak ze geen potten. Onderhandelaars uit de non-profitsector verbaasden er zich tijdens de sociale onderhandelingen over dat ze meer met de catering voor de vergaderingen dan met de inhoud van het overleg bezig was. Ook de wachtlijsten in de gehandicaptenzorg – toch een electoraal strijdpunt bij uitstek van haar partij in 2004 – werden maar niet korter. Toen ze vorig jaar samen met haar leidsman Yves Leterme (CD&V) overstapte naar het federale niveau, viel ze in de mislukte oranje-blauwe formatie op Hertoginnedal evenmin op door een beslissende inbreng.
Maar sinds Vervotte – eerst in het overgangskabinet-Verhofstadt III en vervolgens in de regering-Leterme – verantwoordelijk is voor de federale administratie (84.000 ambtenaren) en autonome overheidsbedrijven als de NMBS, De Post en Belgacom (samen meer dan 90.000 personeelsleden), boekt ze met de regelmaat van een klok concrete resultaten. In een discussie over minimale publieke dienstverlening hield ze de aandringende liberalen af. Voor de NMBS is er een nieuwe beheersovereenkomst om het aantal treinreizigers met een kwart te verhogen en heeft Vervotte met het rapport-Berger een aanzet om de huidige structuur van de spoorwegonderneming meer volgens de Europese richtlijnen te modelleren. Voor De Post is het dossier van de liberalisering voorbereid. Bij Belgacom is de strategische inzet (met ook buitenlandse overnames) veel groter dan een nieuw mandaat van ceo Bellens alleen; Vervotte maakt ook een punt als ze zijn loon kan aftoppen. En voor de federale ambtenaren sloot ze een sociaal akkoord en heeft ze maatregelen in petto om elders opgedane ervaring van nieuwe mensen te verrekenen in de anciënniteit en om de mobiliteit in de administratie te verhogen.
In de regering-Leterme, die amper beslissingen neemt, slaagt Vervotte er zonder veel omhaal in om aan het impassevirus te ontsnappen. De premier mag stilaan een andere koosnaam dan ‘Vervotje’ voor haar bedenken.
door Patrick Martens
