De Korre creëert ?Wolven huilen?.
Sinds de dood van zijn ouders is Erik Vlaminck (1954) een romancyclus begonnen over de verzwegen verhalen in zijn familie. Vanuit een sterke inleving en in sobere, afgemeten bewoordingen vertelt hij over herkenbare Kempense mensen. Ze maken al eens verkeerde keuzes en worden door toeval en misverstanden achtervolgd. Streekromans waarin eenvoud een stilistische meerwaarde krijgt. Drie delen zijn al verschenen en er komen er nog drie.
Van ?Wolven huilen? (1993), zijn tweede roman, heeft Vlaminck in opdracht van de Korre een toneelbewerking gemaakt, waarin de drie hoofdpersonages zich in spaarzame bijna-monologen profileren.
Liza ( Els Olaerts) en Fons ( Erik Van Herreweghe) zijn in de jaren vijftig naar Canada getrokken. Gevlucht eigenlijk, als gevolg van de verklikking waaraan Fons zich tijdens de oorlog schuldig heeft gemaakt. Een halfbroer van Fons, Leon ( Wim Willaert), wiens benen geamputeerd zijn, zit in een inrichting in Antwerpen. Zijn onvrede met Fons en Liza maskeert hij achter schuttingtaal, dubbelzinnige moppen en zelfspot. Fons vecht in Canada tegen zijn verleden door fazanten de ogen uit te branden, op wolven en ander wild te schieten, louche zaken te doen en een scheve schaats te rijden in Toronto.
Maar nu is hij oud en verhard in zijn angst voor anderen. Hij overdenkt één en ander en acht zich over de hele lijn zuiver. Liza, ooit een begeerde cafédochter, zit er gelaten naast, spreekt wijze woorden en hunkert naar bruine suiker voor op de pannenkoeken. Die bakt ze af en toe om de honger te stillen naar het dorp en naar bepaalde mensen van vroeger.
In de roman wordt het familie- en persoonlijke drama gedetailleerd uit de doeken gedaan, op de scène zoekt regisseur Bob De Moor een compromis tussen realisme en abstractie, tussen vertellen en tonen. Het stuk kan los van de roman bekeken worden, maar ondanks sprongen in tijd en ruimte blijft het statisch en leidt het alleen tot volgehouden typeren.
In overleg met de auteur werd van Leon de commentator op het thuisfront die met zijn rolstoel langs de zijlijn van het gebeuren rijdt te veel een moppentapper gemaakt die met zijn soms platte humor de dramatische spanning verzwakt. Pas naar het einde toe, wanneer Leon door Liza ruw bij de actie wordt betrokken, is hij een tragische paljas. Er wordt een zuiveringsritueel op gang gebracht dat naar verzoening kan leiden, of gewoon naar de zoen waar de drie povere zielen al een leven lang naar verlangen.
Roger Arteel
Reisvoorstellingen. Info : 050/33.88.50 (Korre) ; 03/235.04.90 (Thassos).
Els Olaerts, Erik Van Herreweghe, Wim Willaert : volgehouden typeren.
