De stukken van William Shakespeare zijn altijd actueel, vooral deze over het veroveren van de macht en over machthebbers die over lijken gaan. Macbeth (1606), wellicht het meest directe in de reeks, krijgt bij het Nederlands Toneel Gent (NTG) als ondertitel: de charme van de macht. Dit veronderstelt enige ironie en een knipoog naar herkenbare hedendaagse toestanden. Daarvan is niets terug te vinden in de regie van Guy Van Sande, die met dramaturg Alain Pringels een nieuwe vertaling maakte maar aan een eigentijdse bewerking kennelijk geen behoefte had. Tenzij je het invoegen van videobeelden op de achtergrond als zodanig beschouwt. Die gekleurde plaatjes zetten echter geen zoden aan de dijk.

Macbeth steunt op twee hoofdrollen: Macbeth (Mathias Sercu) en zijn vrouw (Mieke De Groote), twee personages die de ambitie verpersoonlijken steeds meer macht te willen verwerven. Menselijkheid, vriendschap, genegenheid kennen ze niet, ze zijn tot gruwelijke abstracties verworden. Ze handelen niet als man en vrouw, maar als twee beheksten, bezeten van machtswellust.

Gewoonlijk geeft men die rollen aan de acteur en de actrice die daarmee een kroon op hun carrière kunnen zetten, tenzij men een meer geëngageerde of experimentele visie wil doordrukken. Maar bij het NTG gebeurt het een noch het ander.

Mathias Sercu heeft nog niet de maturiteit om de diepte van de afgrond waarin Macbeth zinkt in zegging en gestiek te verwerken en hij vindt geen houvast in een regie die Sercu als Sercu opvoert. Ook Mieke De Groote moet het als Lady Macbeth zelf zien te redden en mist autoriteit in de cruciale zuiveringsscène die tot haar ondergang leidt.

Waar men van een “vernieuwd” NTG toch een nieuwe aanpak van een oud meesterwerk mag verwachten, krijgt men eerder een verkrampt verhaal. Geen persoonlijke accenten, voorspelbaarheid alom. Bovendien vergrijpen de meeste “krijgsheren en bloedverwanten” zich aan Shakespeares taal door slordig te spreken en wordt er lustig gecabotineerd. Het invoeren van “stiltes” tussen bepaalde dialogen verslapt de spanning, zo die er al is, en maakt de voorstelling onnodig lang.

In het licht van de door directeur Jean-Pierre De Decker vooropgezette expansiepolitiek van het NTG in Gent, krijgt deze productie een navrante symbolische betekenis. Maar dat zal wel niet de bedoeling zijn geweest.

Tot 30/10 in KNS, St.-Baafsplein, Gent. Info: 09/225.01.01.

Roger Arteel

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content