Naar aanleiding van de voorstelling van het boek Hugo’s heilige vuur bliezen generatiegenoten van wijlen Schiltz verzamelen in de Arenbergzaal van het Egmontpaleis.
Wijlen Hugo Schiltz’ compagnons de route en de ministers van staat Wilfried Martens (CD&V) en Antoinette Spaak (FDF) kregen de eerste exemplaren van Paul Huybrechts boek Hugo’s Heilige vuur overhandigd door diens weduwe Suzannah Schiltz-Olieux.
Antoinette Spaak vertelde honderduit over haar eerste ontmoetingen met Schiltz. Spaak en Schiltz zouden later aan de federale weg timmeren, samen met de nog jonge Wilfried Martens. Precies in de donkere ruimte onder de zaal Arenberg nam het trio deel aan de onderhandelingen over het Egmontpact. Martens en Spaak lieten niet na deze etappe in de geschiedenis van de staatshervorming lyrisch te bezingen. Een mens zou haast vergeten dat het pact in 1978 met een sisser afliep en bij alle betrokken partijen diepe wonden sloeg. Vooral toenmalig Volksunievoorzitter Schiltz betaalde trouwens de tol, zoals Martens terecht opmerkte.
Daartegenover smeedde de Egmontperiode vriendschappen voor het leven. Voor Spaak bleef Schiltz ‘un homme hors de l’ordinaire’. En er was de intense band tussen Martens en Schiltz. Dat leerden we van biograaf Paul Huybrechts, die de dagboeken van de jonge Schiltz doorploos. Het werd pakkend stil in de zaal toen Huybrechts uit een brief voorlas die Schiltz op zijn sterfbed aan Martens richtte. ‘Ook ik heb in de politiek buiten jou weinig vriendschap ontmoet. Ik dank je voor de wijze waarop wij samen voor ons volk en ons vaderland, in moeilijke omstandigheden, getracht hebben iets positiefs te verwezenlijken in politieke verbondenheid, maar ook in oprechte vriendschap.’
Met brio borstelde Willem-Frederik Schiltz zijn vaders politieke roeping. Opvallend daarbij was de nadrukkelijke verwijzing naar het democratische, antidogmatische en niet verstarrende gehalte daarvan. Het Open VLD-Kamerlid gaf daarmee tegelijk de voorzet voor het te verwachten tweede deel van de biografie. In sommige kringen van de Vlaamse beweging hoopt men op een onthullende beschrijving van Schiltz’ laatste levensjaren. Ondertussen wordt het gerucht verspreid dat de Antwerpenaar in de richting van het radicale Vlaams-nationalisme en virulente antibelgicisme was opgeschoven. Schiltz junior wil daar niet van horen. Hij had het over een sterk gekleurd beeld dat van zijn vader wordt opgehangen. ‘Vaak van “nieuwe vrienden” post mortem.’
EEN VOORPUBLICATIE UIT HUGO’S HEILIGE VUUR VINDT U OP BLZ 48.
Eric Van de Casteele
