Vijftien jaar geleden richtte Christine Delbeke Singles op, een bedrijf dat alleenstaanden samenbrengt. ‘In het echt’, benadrukt ze. ‘Op al die datingsites is het zoeken naar een naald in een hooiberg.’
Een fietstocht of een boswandeling. Daar had ik zin in. Maar mijn vrienden trokken in het weekend naar een pretpark of bleven liever gezellig thuis’, zegt Christine Delbeke. Vijftien jaar geleden werd ze als jonge dertiger weer single toen haar partner omkwam bij een ongeval. Ondertussen waren al haar vrienden gesetteld. Ze hadden hun handen vol met luiers verschonen en huiswerk nakijken. ‘Ik moest mijn halve vriendenkring afbellen en dagenlang zeuren voor ik eens iemand meekreeg naar de opera of zo’, herinnert ze zich. ‘Noodgedwongen trok ik er dan maar alleen op uit.’ Echt tof vond ze dat niet, en dus ging ze op zoek naar nieuwe sociale contacten, naar mensen die net als zij veel tijd voor zichzelf hadden. Andere alleenstaanden dus. ‘Maar begin jaren negentig was dat een probleem, want er waren amper initiatieven die zich op singles richten’, aldus Delbeke. ‘Je had de keuze tussen huwelijkskantoren of pathetische dansavonden. En dat was niet meteen iets voor mij.’ Dus startte ze met Singles zelf een bedrijf op dat alleenstaanden samenbrengt tijdens allerlei activiteiten.
Toen ze vijftien jaar geleden met haar bedrijf begon, kende men het begrip ‘single’ bij ons nog niet. ‘Wie geen relatie had, werd alleenstaand of alleengaand genoemd. En die begrippen hadden een heel negatieve connotatie. Alleenstaanden werden zelfs scheef bekeken. Mensen dachten al snel: die raakt niet van de straat en dus zal er wel iets aan mankeren. Singles hadden het met andere woorden niet alleen zwaar omdat ze alleen waren maar ook omdat de maatschappij dat abnormaal vond. Velen schaamden zich zelfs voor hun situatie.’
Dat is ondertussen veranderd?
CHRISTINE DELBEKE: Helemaal! Vandaag zijn er om te beginnen veel meer singles. Dat komt onder meer doordat het aantal echtscheidingen blijft toenemen. Want nu meer vrouwen financieel onafhankelijk zijn, kunnen ook zij gemakkelijker uit een huwelijk stappen. Daarnaast is het tegenwoordig heel gewoon om alleen te wonen: er is geen maatschappelijke druk meer om zo snel mogelijk een partner te zoeken. Daardoor voelen veel singles zich goed in hun vel en maken ze er het beste van. Resultaat: de buitenwereld kijkt heel anders tegen hen aan. Wie single is, wordt tegenwoordig niet meer als een sukkelaar beschouwd maar als iemand die van het leven geniet.
Tenzij ze de huur niet kan betalen omdat ze het met één inkomen moet doen.
DELBEKE: Natuurlijk besef ik dat het publiek van Singles geprivilegieerd is. Het zijn allemaal mensen met een hoger diploma, een mooie job en een goed inkomen. De happy singles, zoals dat heet. Sommigen vinden het lidgeld bij ons nogal duur, maar in mijn ogen is een kleine 400 euro niet overdreven veel. Een alleenstaande vader of moeder die een degelijke baan heeft, kan dat best betalen. Het is gewoon een kwestie van prioriteiten. Kijk, ik weet ook wel dat er mensen zijn die zich dat echt niet kunnen veroorloven, maar die behoren dan ook niet meteen tot onze doelgroep. Want het is natuurlijk wel de bedoeling om mensen samen te brengen die op dezelfde golflengte zitten en in grote lijnen dezelfde achtergrond hebben.
Is iedereen die zich bij u aanmeldt op zoek naar een partner?
DELBEKE: Vaak is het in eerste instantie hun bedoeling om nieuwe mensen te leren kennen en aan toffe activiteiten deel te nemen. Maar uiteindelijk willen ze allemaal wel weer een lief. Single zijn beschouwen ze louter als een fase in hun leven.
En dat lief zoeken ze ondertussen op het internet?
DELBEKE: Ach, die datingsites! Dat is zoeken naar een naald in een hooiberg. Veel mensen die bij ons aankloppen, hebben vooral negatieve ervaringen met zulke sites. Vooral vrouwen vinden het te weinig romantisch. Bovendien weet je pas of een potentiële partner in aanmerking komt op het moment dat je hem of haar ziet. Met een muisklik kun je alles over zo iemand lezen, maar je weet niet hoe zijn stem klinkt, hoe hij ruikt of voelt. Veel mensen zijn dan ook gedesillusioneerd als ze de betrokkene uiteindelijk ontmoeten. Een ander nadeel is de eenzaamheid van het internetdaten. Sommige mensen raken eraan verslaafd, zitten elke avond urenlang achter hun computer en komen op den duur niet meer buiten.
Vinden alleenstaande dertigers en veertigers over het algemeen snel een nieuwe partner?
DELBEKE: Mannen veel sneller dan vrouwen, want zij stellen duidelijk veel minder eisen aan een relatie. Voor de meesten is het al gebakken als een vrouw er een beetje goed uitziet en nog gevoel voor humor heeft ook. Vrouwen leggen de lat veel hoger, zeker als ze al een lange relatie of een huwelijk achter de rug hebben. Wel is het nog steeds zo dat mannen liever een vrouw hebben die lager op de maatschappelijke ladder staat dan zijzelf: iemand met een minder indrukwekkend diploma of een lager loon bijvoorbeeld. Hogeropgeleide vrouwen hebben het dan ook nog altijd niet gemakkelijk om een geschikte partner te vinden.
Waarom hebben volwassen mensen het internet of een organisatie als Singles nodig om mensen te leren kennen?
DELBEKE: Hoe maak je nieuwe vrienden als je jong bent? Via een uitgebreid netwerk van schoolkameraden, vriendjes uit de buurt en jongeren die je bijvoorbeeld kent van de balletles of de muziekschool. En zolang je nog studeert, ga je met studiegenoten op café, naar fuiven of optredens. Maar zodra je begint te werken, verwateren veel van die netwerken. Op je dertigste is het dan ook veel moeilijker om nieuwe mensen te leren kennen dan op je achttiende. Vrouwen begrijpen dat al snel en hebben er meestal geen moeite mee om de stap naar Singles te zetten. Mannen wel. Die vragen zich vaak hardop af of ze zich wel echt lid moeten maken van onze organisatie – en er nog voor betalen ook – om mensen te ontmoeten. Maar wat is hun alternatief? Op café gaan? Daar leren ze meestal de verkeerde mensen kennen. En op hun werk kunnen ze moeilijk vriendschappen of relaties aangaan omdat ze een leidinggevende functie hebben. Tja.
En dus probeert u met Singles een soort studentenmilieu te creëren waar dertigplussers elkaar kunnen ontmoeten?
DELBEKE: Zoiets, ja. Vroeger begonnen mensen tijdens hun studie vaak een relatie, die daarna bleef standhouden. Nu zijn ze soms alweer uit elkaar op het moment dat ze hun diploma behalen. En wat doen ze dan? De tijd nemen om zichzelf te ontplooien, te reizen, een carrière uit te bouwen ook. Pas als ze tegen de dertig zijn, krijgen ze weer zin in een relatie. Maar tegen die tijd zitten hun vrienden van vroeger al lang niet meer in hetzelfde stamcafé, hè. Zo zitten er bij ons nogal wat mensen, vooral vrouwen, die gedoctoreerd hebben. Jarenlang hebben ze zich in alle eenzaamheid volledig op hun scriptie geconcentreerd. Pas als die eindelijk af is, merken ze dat ze geen netwerk meer overhouden.
Zijn de meesten van uw cliënten dertigers?
DELBEKE: Aanvankelijk zagen we hier vooral dertigers en veertigers. Mensen van boven de vijftig die plots weer alleen kwamen te staan, hadden vaak de neiging om daarin te berusten. Een nieuwe relatie hoefde niet meer; ze zouden zich wel wat meer met de kleinkinderen bezighouden. Maar dat is ondertussen veranderd: de groep vijftigers bij Singles blijft groeien. Die mensen hebben geen zin om alleen nog voor hun kleinkinderen te leven. Ze willen zélf aan een nieuw leven beginnen.
‘Een single is geen sukkelaar meer, maar iemand die van het leven geniet.’
