Witte de With wil niet wijken.
Zo goed als het gaat trekt Bartomeu Mari de lijn door die de eerste directeur van het internationaal centrum voor hedendaagse kunst Witte de With in Rotterdam getrokken had. Voor Chris Dercon was het aspect theo rievorming al van even groot belang als het tonen van kunst zelf. Lezingen, debatten, publicaties overtroffen de tentoonstellingen in aantal. Ondanks de dalende bezoekerscijfers wil Witte de With van geen wijken weten. De bouw van een Arena in ’97, een stuk voorlopige architectuur die dwars door de werk- en tentoonstellingsruimte snijdt, getuigde van de vaste wil om, samen mét kunstenaars, wetenschappers, studenten en bezoekers een forum te vormen waar hardop wordt nagedacht over nieuwe opdrachten op het terrein van kennis & kunst. In deze arena, een ovale tribune in multiplex ontworpen door de Amerikaanse kunstenares Rita McBride, zal Meg Cranston een nep-schoolse les geven over het leven van zanger Marvin Gaye en diens religieuze obsessie van seksuele bevrediging (20.5, 20u.). Ook Hans van den Broek van Les Ballets C. de la B bespeelt met een performance de “scherp gedefinieerde leegtes” gecreëerd door de Arena (14 tot 17.5, 20 u.).
Vechten doet Witte de With voorts op het educatieve plan. Maar nog altijd ontbreekt het geld om de Library Pavilion for Children in te richten. In dat spiegelpaleis van Dan Graham kunnen kinderen zich met tekenfilms, educatieve cd-roms en Internet spelenderwijs op kennis & kunst gooien. Ondertussen loopt over de twee verdiepingen nu al voor de zesde keer een Voorwerk-tentoonstelling met jonge kunst (tot 24.5). Raymond Cuijpers is zo voetbalgek dat hij op levensgrote (en piepkleine) dragers verrassende bewegingen op het tactische, mystieke en commerciële vlak, uitgevoerd door beroemde spelers, in kaart brengt. De populairste sport verliest er een flink stuk van zijn vanzelfsprekendheid bij, zonder dat de kunst er veel bij lijkt te winnen.
Cuijpers speelt het solo in de arena, terwijl boven Madelene Berkhemer en Vanessa Jane Phaff op mekaar inspelen. Berkhemer met flamboyante maar tere panty-sculpturen in onbeschaamd uitgerekte organische vormen die als kleurrijke spinnenwebben de ruimte inpalmen. Phaff met intrigerende schilderijen met lino druk waarin gemene pubers in claustrofobische kamers de eenzaamheid te lijf gaan door handelingen waar een raadselachtige dreiging van uitgaat. Strak en stijlvol, de in een dynamiek van grafische en beeldende elementen gevatte schilderijen van Annemiek de Beer. Wazig en op de rand van het vormeloze daarentegen, de narcistische foto’s van spiegelbeelden door Philippine Hoegen.
Witte de Withstraat 50, Rotterdam. di.t/m zo. van 11 tot 18 u.
Jan Braet
