Mannen kunnen zich Ellen best wel als hun ideale zusje voorstellen, maar geenszins als de seksbom die hun nachtrust komt bedreigen. Dat steekt fel af tegen de veelal met seks geassocieerde branie die de BB-makers graag rond het programma creëren. Ze zorgden dus voor een geregelde aanvoer van drank in ‘het huis’, in de hoop op enige losbandigheid. Eén keer kwam het ook zover, met een ‘orgie’ die vooral bestond uit enkele vage, vooral gênante scènes waarvan men zich bezwaarlijk kan voorstellen dat zoiets ooit het oude Rome in het verval stortte. Er ging nu alleen anderhalve relatie aan kapot. En het bloot beperkte zich tot het primaire voyeurisme van de BB-makers met hun camera in de douche, die niets anders filmde dan, wel ja, douchende en dus blote meisjes.

Ook de deelnemers projecteerden een uit onbekommerd hedonisme opgetrokken levensdoel, dat bij nader toezien evenwel vooral uit café- en discobezoek bleek te bestaan. Ze noemden dat met een modern cliché ‘uit de bol gaan’, al bedienden ze zich nog liever van een grotendeels zelfverzonnen Engels, gekopieerd van de Amerikaanse popcultuur. Hun branie oversteeg amper het verbale. Als een van hen zich een party beast noemde, viel daar niets vervaarlijkers achter te zoeken dan iemand die graag eens een pintje drinkt in het café om de hoek.

BB creëert dus een gechargeerd vertoog rond zichzelf. Niet toevallig klagen nogal wat ex-bewoners dat de BB-regisseurs de in het huis opgenomen beelden hebben gemanipuleerd. Ja, het zal wel, want het is en blijft tv, en die moet nooit met realiteit worden verward. Of het ‘reële’ meisje Ellen echt zo tuttig is als we denken, is dus niet zeker. Wat dan weer de vraag oproept of de deelnemers wel zonder psychische schade uit het BB-avontuur kunnen komen, als hun zelfbeeld inderdaad zo fel afwijkt van het beeld dat BB van hen toont.

Zij geloofden wel degelijk in hun oprechtheid. Ze beweerden dat ze in het huis ‘zichzelf’ wilden blijven en zich dus toonden zoals ze waren. Ze zeiden dat zo vaak dat het leek alsof ze aanvoelden dat daar wel degelijk een probleem mee was. Van persoonlijke authenticiteit en de vrijheid om daarvoor te kunnen kiezen _ ook het thema van de tune van BB _ viel in het huis inderdaad niets te merken. Niet alleen schikten de bewoners zich slaafs naar de willekeur van de programmamakers, ze accepteerden het ook om niet als ‘zichzelf’ maar alleen als figuranten op te treden in de grote reclamespot die het van product placement vergeven BB is. Ze deden wel even aan liefdadigheid, maar het motief daarvoor verschilde in niets van dat waarmee ze hun andere, zinloze weekopdrachten vervulden: braaf zijn. Hun van de popcultuur geïmiteerde taaltje of hun gevoeligheid voor gadgets _ in deze serie (gesponsorde?) spuuglelijke brillen met rood vensterglas _ voltooide hun rol: die van genormaliseerde en gedisciplineerde consumptieslaafjes.

Met zoveel conformisme kan het einde van het Avondland nog niet nabij zijn.

Marc Reynebeau

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content