Vroeger heette het gewoon: informeren, meedelen, op de hoogte brengen. …

Elke willekeurige krant – in dit geval De Morgen van vorige zaterdag – levert altijd een fraaie staalkaart van de bedrijvigheid van deze lui op. Zo berichtte de krant over het feit dat Belgacom de tarieven in de openbare telefooncellen verhoogt, van 25 naar 30 eurocent per minuut. 30 lijkt inderdaad een beduidend hoger getal dan 25, maar toch is dat een vergissing. Dat vindt toch ‘woordvoerder’ Jan Margot van Belgacom. Hij stelt keihard: ‘Het is geen verhoging.’ Wat is het dan wel? ‘Een aanpassing van de tariefeenheden’, weet hij. De prijs blijft 25 eurocent, maar je kunt er niet langer een minuut, maar slechts 50 seconden voor bellen. Warempel.

Het is alsof de spoorwegen zouden stellen dat het treinkaartje Brussel-Antwerpen niet duurder wordt, maar dat de reiziger voortaan wel in Mechelen moet uitstappen.

Margot brengt vervolgens nog het lef (of is het: onbeschaamdheid? arrogantie?) op om te stellen dat zij die daar een probleem mee hebben, ‘hun boodschap maar wat kernachtiger moeten formuleren’. Het ligt dus niet aan de tariefverhoging dat we meer moeten betalen, maar aan onze babbelzucht; het is onze eigen schuld. Maar dit terzijde.

Of neem de KBC. Op haar Boerentoren in Antwerpen prijkt sinds enige tijd een kunstige letter A. En die moet weg. ‘PR-verantwoordelijke’ Leo Noels van de KBC weet waarom: omdat de A ‘een tijdelijke constructie’ is. En bovendien kan de buizenconstructie wel eens gaan roesten ‘omdat ze slechts voor een bepaalde periode voorzien is’. De verklaring waarom de constructie wordt afgebroken, luidt dus volgens Noels: ze is tijdelijk omdat ze tijdelijk is, want ze is tijdelijk en bovendien is ze slechts tijdelijk.

Het is alsof de spoorwegen zouden stellen dat er een goede reden is waarom een trein is afgeschaft, namelijk omdat hij afgeschaft is, want hij is afgeschaft.

De politiek dan. Die moet dingen voor ons aller welzijn organiseren en daar de nodige budgetten voor voorzien. En als de politiek iets belangrijk vindt, dan is dat ‘een prioriteit’. Voor minister van Welzijn Mieke Vogels is, aldus haar ‘woordvoerster’ Sylvie Fabré, het integreren van anderstaligen via het organiseren van taallessen zo’n prioriteit. Alleen, voegt ze daaraan toe, ‘kan dat om budgettaire en organisatorische redenen maar geleidelijk gebeuren’. Er bestaan dus kennelijk twee soorten prioriteiten, de prioritaire en de geleidelijke, die dus niet prioritair zijn.

Het is alsof de spoorwegen een treinverbinding tussen Brussel en Anwerpen prioritair achten, maar dat die slechts geleidelijk wordt verzorgd, zodat de treinen niet verder dan Mechelen rijden.

De moderne bedrijfs- en politieke communicatie dient bij nader toezien dus vooral om niets te zeggen, terwijl toch de indruk wordt gewekt dat er een belangwekkende mededeling wordt gedaan.

Ooit introduceerde Simon Carmiggelt het woord ‘epibreren’. Het woord heeft geen enkele betekenis, maar wie het gebruikt, kan er wel gewichtig mee doen. Eindelijk heeft het een synoniem gekregen: communiceren.

Specialistenwerk, inderdaad.

Marc Reynebeau