Vanaf deze week verschijnt een gloednieuw Nero-album in Knack. De Toet van Tut werd geschreven door Willy Linthout en getekend door Luc Cromheecke.
Adhemar had het misschien wetenschappelijk onverantwoord gevonden, en toch verschijnt er een nieuw Nero-verhaal. De Toet van Tut is een hommage-album van Willy Linthout ( Urbanus, Het Jaar van de Olifant) en Luc Cromheecke ( Plunk!, Tom Carbon). Zij spanden eerder samen voor Roboboy. In 2017 maakte Kim Duchateau met De Zeven Vloeken al een eerste hommagealbum na Marc Sleens dood in 2016.
De Toet van Tut begint zoals een Nero-verhaal hoort te beginnen: Nero leest in zijn fauteuil de krant, rookt daarbij een pijp en wenst dat alles zo te houden tot de wafelenbak aan het einde. Die rust werd hem echter meer dan 50 jaar lang nooit gegund door zijn geestelijke vader, en Linthout en Cromheecke zijn niet van plan om daarvan af te wijken. ‘Het verhaal speelt zich grotendeels af in Egypte en zit vol mysterie’, zegt Linthout. ‘We laten een groot aantal bekende Sleen-personages in een vrolijke stoet de revue passeren en knipogen naar vroegere gebeurtenissen. Het doel: de lezer amuseren met nog eens zo’n goeie, ouwe, gezellige Nero.’
Linthout en Cromheecke, alletwee winnaar van een Bronzen Adhemar, sluiten in dit hommagealbum aan bij de Nero’s uit de beginjaren, zegt Catharina Kochuyt, weduwe van Sleen en voorzitster van de Stichting Marc Sleen. ‘Die waren nogal stormachtig, op het chaotische af. Dat is typisch voor de Vlaamse krantenstrips uit die tijd, die dagelijks per twee stroken werden gepubliceerd. Het moest razendsnel gaan. Een dag voor publicatie gooide Marc alles soms nog om, zodat hij kon inspelen op de actualiteit.’ De keuze voor Linthout en Cromheecke was niet moeilijk. ‘Willy heeft die vertelstijl ook in de vingers, kijk maar naar zijn Urbanus-strips. In 1982 heeft hij al, met toestemming van Marc, een parodie op Nero gemaakt: De Zeven van Zeveneken. Luc was een evidente sidekick: ze werkten al samen, en hij is een even grote Sleenliefhebber en -kenner als Willy.’
De heren spraken bij hun eerste samenkomst af om hun favoriete Nero’s mee te nemen. ‘Dat waren nagenoeg dezelfde albums’, zegt Cromheecke, die de laatste tekeningen aan het afwerken is. De stripmakers vinden het een eer dat ze dit album mochten maken. ‘Bovenal was het onwaarschijnlijk plezierig’, onderstreept Cromheecke. ‘Dat is het altijd met Willy, en al helemaal wanneer je de speelgoeddoos krijgt die Sleen heeft nagelaten, tjokvol zotte figuren. Het voordeel is dat je ze niet meer hoeft voor te stellen. Je kunt zonder inleiding meteen loosgaan.’
Dit tweede hommagealbum is geen eindpunt, zegt Kochuyt. ‘In 2022 zou Marc 100 jaar geworden zijn. Dat moet een knaljaar worden.’ In 2014, twee jaar voor zijn dood, zei Sleen in Knack dat het hem kwetste dat Nero nergens meer te koop is. ‘Het klopt dat zijn verhalen zeer gebonden waren aan het moment’, weet Kochuyt. ‘Tegelijk zijn die strips zo gelaagd, bevatten ze zo veel tijdloze humor en kan iedereen ze lezen. Kinderen schateren om Abraham Tuizentfloot, volwassenen grinniken om de knipogen naar de politiek. Het blijft de moeite om een Nero vast te pakken. We zijn zo blij met deze mooie samenwerking met Toon Horsten van Standaard Uitgeverij en Knack. Het bewijst dat Nero nog niet verdwenen is.’ Om het met Tuizentfloot te zeggen: ‘Ten… aha… aanval!’
