I k keur de flessen, neem een slok aan de versuikerde hals van een likeurfles en proef dan wat cognac en draag er vooral zorg voor dat het niet opvalt, nooit te veel van dezelfde soort drinken, afwisselen, het heeft geen belang hoe het smaakt, de kleine klap van de alcohol, de punch in mijn maag is al wat ik zoek.” Gênante openbare biechten, therapeutische schrijfsels uit de AA-club: kunnen we het voortaan niet beter overslaan, zodat er vanzelf een eind aan komt? Tja. Maar wat moet je met een 51-jarige debutant die over zijn drankverslaving schrijft op een manier die vaak te meeslepend is om alleen maar te irriteren ? Ik heb, tegen mijn zware vooroordelen in, “Café la Lune” van Jean Pierre Dumoulin in elk geval níet koleirig in een hoek gezwierd.

Het verhaal? Is er nauwelijks. Man geraakt aan lager wal. Man vlucht voor alles in drank: voor een zakelijke mislukking, voor zijn gezin, voor zichzelf, voor de drank, voor het alsmaar willen vluchten. Man krijgt nog een kans. Dat is het zowat. Is dit een “roman”? Welneen. Is een monomaan iemand – en zijn alle alcoholici dat niet – wel in staat om aan andere personages dan zichzelf leven te schenken, en een andere intrige te bedenken dat hun eigen wanhopige strijd met Koning Alcohol?

De grote verdienste van dit eerlijke, kwetsbare boek is dat het bij momenten zéér indringend weergeeft wat het betekent om verslaafd te zijn. “Ik wou dat ik alcohol kon snuiven, of in de vorm van een pil onder mijn tong leggen, directe vermenging, onmiddellijke opname, de kalmerende stoffen glijden met topsnelheid door de bloedbanen en bedaren de zenuwen.”

Alleen: misschien moet je het niet als literatuur presenteren. Als “romancier” schiet Dumoulin immers te kort: met zijn clichés, zijn gebrek aan fantasie en aan een ruimer perspectief, zijn onvermogen om de verschillende situaties die hij beschrijft tot een onweerstaanbare ontknoping te leiden en om zijn heden op geloofwaardige wijze in een ver verleden te grondvesten, met zijn te grote gerichtheid op zichzelf. Maar als getuigenis over alcoholisme mag zijn boek er zeker zijn. Tant pis als het niet zo bedoeld is, het is in elk geval zo dat ik er een goede herinnering aan bewaar.

Jean Pierre Dumoulin, “Café la Lune”, Querido, Amsterdam, 168 blz., 595 fr.

Pascal Cornet