Els Van Steenberghe
Els Van Steenberghe Els Van Steenberghe is theaterrecensent.

Voorzichtig met zoet op de jeugdtheaterplanken.

‘Duurt het nog lang, mémé? Nog een kwartierke, meiske.‘ De woensdagnamiddagen bij grootmoeder waren strak gepland. Tussen 13.00 en 15.00 uur werd er huiswerk gemaakt. Na drieën werd er uitgekeken naar de komst van de bakker. Zodra Schaluukske (de man heette Jean-Luc, begreep ik jaren later) de deur achter zich had dichtgetrokken, griste ik de chocopot uit de keukenkast. Ondertussen kerfde mijn grootmoeder met het broodmes een kruis- teken in de onderkant van het brood. Dan duurde het niet lang meer! Ze sneed dikke sneden van het brood af, die ze met een bijna even dikke laag choco besmeerde. Met elke hap van de chocoboterham slonken de schoolzorgen en de kinderverdrietjes.

Had ik toen wat vaker een jeugd- theatervoorstelling bezocht, dan had ik nu misschien een beter gebit. Beweren dat jeugdtheater gelijkstaat aan een boterham met choco lijkt er wat over, maar de geneugten die ze kunnen veroorzaken, zijn best vergelijkbaar. Ze brengen troost en voldoening. Bewijzen vielen er vorige week genoeg te rapen.

In het Mechelse figurentheater De Maan zaten vijfjarigen te kirren tijdens Ik geef je een zoen (** 1/2). Deze iets te fragmentarische voorstelling in een regie van Willem Verheyden is gebaseerd op de gelijknamige dichtbundel van Bette Westera. De creatie bestaat uit korte taferelen waarin het verlangen om een zoen te geven al dan niet vurig aanwezig is.

De EiBakkerij en Het Gevolg verkenden ondertussen in Appartemensen (***) een flatgebouw en zijn kleurrijke bewoners. Britt Van Marsenille vertolkt als Bonnie een tekst van Dimitri Leue. Het verhaal wordt van zwierige pianomelodieën en dito tekeningen voorzien door muzikant Antoon Offeciers en illustrator Tom Schoonooghe. Dit jonge gezelschap levert zo een tweede veelbelovende voorstelling af, al mist ze wat diepgang.

Voor de echte durfallen was er een tocht door een vervaarlijk niemandsland waar hazen spreken en minotaurussen strandwandelingen maken. Tocht (4Hoog, ***) is een muzikale bewerking van de mythe over Theseus en Ariadne. Hoewel de gebeurtenissen elkaar soms te toevallig en weinig verrassend opvolgen, levert regisseur Frans Van der Aa met deze creatie een opmerkelijk donker en sappig stukje kindertheater af.

Stuk voor stuk lekkers voor kindermagen. Al moeten jeugdtheatermakers maar eens gaan beseffen dat te veel zoetigheid – te weinig diepgang en te veel voorspelbaarheid – de melktanden aanvreet. Het is tijd voor sterkere en scherpere smaken op het bord van de jonge theaterliefhebber.

Els Van Steenberghe

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content