Waar heeft die Karel eigenlijk wel iets te zeggen? Alleen op televisie blijkbaar. Thuis niet, en in de partij evenmin, zo blijkt zonneklaar uit het interview met Leo Goovaerts vorige week. Leo wordt in dit blad vaak geïnterviewd en is kind aan huis in een voortreffelijk restaurant op de Brusselse Grote Markt. Twee vaststellingen die niet noodzakelijk iets met elkaar te maken hebben. ‘Bijkomende troef voor dat restaurant’, hebben wij onze chef-Wetstraat ooit cryptisch horen verklaren, ‘is dat mannen in de overgang zich honderd meter verder publiekelijk kunnen ontdoen van het teveel aan vocht dat ze tot zich hebben genomen, hierbij toegejuicht door Chinezen en Japanners.’

Met onze chef-Wetstraat is er, zoals zijn vrouw onlangs verontrust meldde, inderdaad iets aan de hand. Zo vonden wij op zijn bureau een kleurrijke uitnodiging die veel verklaart over de weg die Knack sinds kort is ingeslagen: ‘ Liefste Rik, wij zijn twee lekkere wijven en openen een trendy café in Antwerpen. We zouden graag hebben dat jij daarbij aanwezig was. Likjes van Dominique en Sylvie Pipi. ‘ Authentiek! Dat is nog wat anders dan Guy Bouten nietwaar?

Maar terug naar Karel. Thuis niets te vertellen, Mireille heeft het beaamd in Villa Politica. Ze zei wel het tegenovergestelde, maar de brede lach op haar gelaat hoefde geen vertaling. Karel mag blij zijn dat hij onderdak krijgt in haar huis. Want dat het wel degelijk op haar naam staat, hebben wij voor de zekerheid nog eens nagetrokken. En bij een scheiding krijgt Karel niets. De documenten liggen al klaar bij de griffie, indien nodig kan het snel gaan. Waren wij in Karels plaats, wij zouden voorzichtig zijn met in TerZake te gaan pleiten voor het strafbaar stellen van het schijnhuwelijk.

Dat portret in Villa Politica was uiteraard veel te kort, een vrouw als Mireille vangt men niet in twee minuten. Karel heeft er twaalf jaar over gedaan. Wie aandachtig keek, zal hebben opgemerkt dat op de deur van haar kantoor op de rechtbank in Aalst een bordje hangt met de volgende mededeling: ‘Schreurs Mireille, politierechter. Enkel op uitnodiging. Bellen.’ Met andere woorden: ‘Scheer je weg.’ Exact hetzelfde bordje hangt naar men fluistert thuis op de deur van haar slaapkamer. Karel overnacht op een mansarde.

Een paar weken geleden zaten wij in de KVS voor Leopold II van Hugo Claus. Geloof het of niet, tot onze nauwelijks nog verwoordbare verbijstering stapten ook daar weer Karel en Mireille binnen. Of beter gezegd: Mireille en Karel. Zij eens te meer oogverblindend, de hele zaal keek ademloos toe. Niemand die opmerkte dat twee meter achter haar de voorzitter van de op één na grootste partij van Vlaanderen verlegen mee naar binnen schuifelde. Mireille zat geen twee tellen neer of ze beval al met luide stem een toneelknecht om de acteurs tot haast te gaan aanzetten: ‘Ik moet straks nog naar een gezellig feestje en dus moet ik hem hier eerst thuis gaan afzetten.’

Midden in de voorstelling viel het licht uit. Nu wil het toeval dat net datzelfde weekend een Tsjetsjeens commando de schouwburg van Moskou had overvallen. Vooraleer iemand daarover een grapje kon maken, was De Gucht al in blinde paniek opgesprongen: ‘Een gijzeling! Een gijzeling! Dat is op mij gemunt, laat me door! Bel de premier! Dat dan toch iemand de premier belt! Uit de weg. Ik ben Karel De…’

Welke Karel hij precies was, kwam niemand te weten, want ook Mireille was nu opgeveerd en legde hem met een rechtse directe in de lever voor een hele tijd het zwijgen op.

Thuis dus niets, en over de partij verklaart Leo Goovaerts: ‘De Gucht? Die heeft niets te zeggen. In de VLD tellen maar twee mensen: Verhofstadt en Dewael.’ En alsof dat nog niet genoeg is voor de arme Karel voegt hij eraan toe: ‘ L’arrogance du pouvoir, wat is dat? Geld, macht en korte rokjes.’ In één woord: Mireille!

Die Goovaerts is niet de eerste de beste. U weet dat hij de gewezen beschermheer is van Rik Daems. Hij kocht zelfs schilderijen van Rik! Stel u zoiets voor. Tot Daems, als interimvoorzitter, hem bij wijze van dank uit de partij zette. En alles doet die Rik met hetzelfde onschuldige gezicht: het zijn altijd de anderen.

Recht van Antwoord Jef Lambrecht.

Hierbij verzoek ik u deze brief te publiceren onder de titel ‘Recht van Antwoord’. Ik verwijs naar het artikel ‘Jef’ in Knack van 13 november. Wat begon als satire is geëvolueerd naar een systematische beschadigingsoperatie die er duidelijk op gericht is mijn integriteit aan te tasten.

1. Ik heb van de VRT nooit één gratis spotje voor mijn boek gekregen. Ik daag Koen Meulenaere uit het tegendeel te bewijzen.

2. Het spreekt vanzelf dat binnen de VRT nooit een beroep is gedaan op de opbrengst van mijn boek om een reis naar Azië te betalen. Zelfs vandaag, nu ik nauwelijks nog aanwezig ben op de redactie, kunnen Jos Bouveroux en de radionieuwsdienst dit bevestigen.

3. Volgens Meulenaere gebruik ik mijn journalistieke opdracht in Afghanistan om mezelf te verrijken met de 25 miljoen dollar die de Amerikanen op het hoofd van Osama bin Laden hebben gezet. Er bestaat helemaal geen journalistieke opdracht in Afghanistan, noch bij de VRT noch bij mijn uitgeverij, hoe kan ik ze dan misbruiken? En hoe zou ik dan een schijnhuwelijk hebben kunnen afsluiten om mij in Jalalabad te domiciliëren?

4. Tenslotte citeert Meulenaere Dirk Tieleman. Hij vergeet er wel bij te vermelden dat deze vroegere Actueel-verslaggever niet langer op de radionieuwsdienst mocht werken als gevolg van mijn vernieuwingsoperatie. Een klein detail?

Als gevolg van de schade die ik ervaar van deze lastercampagne vraag ik u dit wederwoord integraal te publiceren, op dezelfde plaats van het gewraakte artikel, en in hetzelfde lettertype. Redactionele commentaar zal desgevallend opnieuw een recht van antwoord openen.

Koen Meulenaere