Cherie Blair zit al meer dan twee weken in het oog van een mediastorm die, het collectief spin doctors van Downing Street ten spijt, nog niet wil gaan liggen.

De publieke opinie is verdeeld in een pro- en een contra-Cherie-kamp, maar de tegenstanders van de echtgenote van eerste minister Tony Blair zijn ruim in de meerderheid. De vraag die de communicatieadviseurs van de Blairs nu obsedeert is: hoe kan deze schadelijke saga – door sommigen al Cheriegate genoemd – beëindigd worden?

De feiten. Cherie Blair liet zich bij de aankoop van twee flats in Bristol financieel adviseren door de meermaals veroordeelde oplichter Peter Foster. Foster, een charismatische verkoper van valse vermageringsproducten, trad bij die transactie op als bemiddelaar voor mevrouw Blair. De veertigjarige Australiër is de nieuwe partner van voormalig toplessmodel Carole Caplin, vandaag lifestylegoeroe, hartsvriendin, fitnessadviseur en imagoconsulent van mevrouw Blair. Toen de Mail on Sunday de scoop over de Foster-connectie naar buiten bracht, werd dit door de persdienst van Downing Street in alle toonaarden ontkend. Een paar dagen later bleek dat Cherie de persdienst van haar man had voorgelogen of, naargelang de bron, ‘onvolledig had geïnformeerd’.

In plaats van meteen alles op te biechten, gaf mevrouw Blair haar contacten met Foster pas toe toen de Daily Mail haar e-mailverkeer met de zwendelaar publiceerde. Daaruit blijkt dat de twee heel losjes met elkaar communiceerden. ‘ You are a star‘ schrijft zij, nadat hij een flinke korting op de prijs van de appartementen had weten te bedingen.

In een fel bekritiseerde televisietoespraak probeerde Cherie Blair, vechtend tegen de tranen, begrip te vragen voor de fouten die ze had gemaakt. ‘Ik ben de vrouw van de premier, ik heb een interessante baan en een geweldig gezin, maar ik ben geen supervrouw’ zei ze in een apologie die vooral voor de oren van tabloidlezeressen was bestemd. The Daily Telegraph sprak nadien van ‘indrukwekkend theater’.

Sindsdien verschijnen er bijna dagelijks nieuwe ‘onthullingen’ in de kranten. Zo zou ze zich bemoeid hebben met de uitzettingsprocedure (Foster moet in Australië voor de rechter verschijnen) die Peter Foster boven het hoofd hangt. De Conservatieven vragen daarom een onafhankelijk onderzoek naar de rol van mevrouw Blair in deze affaire.

De hetze tegen Cherie Blair wordt vooral gestuurd door de boulevardpers, met name door de Daily Mail, een tabloid van rechtse signatuur met een diepe afkeer van de Blairs. Een afkeer die wederzijds is.

Waarom hebben sommige Britse media zo’n hekel aan Cherie Blair? Omdat ze volgens de populaire pers, ondanks haar grote verstand, een verwaande, humorloze snob is, een typisch product van de steedse New Labour-elite, die de presidentiële allures van haar al even verwaande echtgenoot deelt. Ook haar publiek geventileerde politieke meningen worden haar kwalijk genomen. Vroegere ‘ first ladies’ kenden tenminste hun plaats: Norma Major schreef onschuldige boeken over operazangeressen, Denis Thatcher werd in het publiek nooit op een politieke overtuiging betrapt.

LADY MACBETH

Cherie Booth groeide op in een katholiek arbeidersgezin in Lancashire. Ze is de dochter van acteur Tony Booth, die zijn gezin in de steek liet toen Cherie twee jaar oud was. Desondanks slaagde Cherie Booth erin, dankzij een goed stel hersenen en hard werken een rechtendiploma te behalen aan de befaamde London School of Economics. Ze studeerde af als eerste van haar jaar.

Toen Cherie en Tony Blair elkaar ontmoetten, had hij geen enkele interesse voor politiek. Zij was al sinds haar zestiende actief in de Labourpartij. Er wordt gezegd dat Tony zich maar voor de partij begon te engageren om bij haar in een goed blaadje te staan. Tony en Cherie trouwden in 1980. In 1983 deden ze mee aan de verkiezingen voor het Britse lagerhuis, zij in een onmogelijk, hij in een gemakkelijk kiesdistrict, waardoor Tony wel zijn zetel behaalde en zijn klim naar Downing Street kon beginnen.

Bij hun huwelijk zouden de Blairs een pact hebben gesloten: de eerste die in het parlement geraakte, zou de ambitieuze politicus worden, de andere zou als advocaat voor het grote geld gaan. Vandaag verdient Cherie, een van de topadvocaten in Groot-Brittannië, een pak meer dan haar man. Algemeen wordt ook aangenomen dat zij veel verstandiger is dan hij. Maar in tegenstelling tot Hillary Clinton, waarmee ze vaak vergeleken wordt, lijkt Cherie Blair niet jaloers te zijn op het politieke succes van haar man. Ze koestert wel de ambitie om rechter te worden, maar de kans is groot dat Cheriegate die droom de grond heeft ingeboord.

De vooraanstaande advocate, gespecialiseerd in arbeidsrecht en mensenrechten, heeft vier kinderen. De jongste, Leo, werd twee jaar geleden geboren, toen Cherie al 45 was. De Blairs zijn zeer gesteld op de privacy van hun kinderen. Ze schrikken er dan ook niet voor terug een klacht in te dienen tegen alles wat zij als opdringerige journalistiek aanzien.

Cherie Booth treedt naar buiten als liefhebbende moeder en echtgenote, maar heeft soms ook uitgesproken eigen opinies. Ze werd door de populaire Britse pers aan de schandpaal genageld nadat ze had verklaard dat Palestijnse zelfmoordterroristen misschien gedreven worden door het ontbreken van hoop voor de toekomst. Toen ze – als Cherie Booth – in The Daily Telegraph een pleidooi hield voor de invoering van de al in de regering besproken nieuwe Human Rights Act, verweten de Tory’s haar ‘een ontoerekeningsvatbare kruising tussen Hillary Clinton en Lady Macbeth’ te zijn. Waarmee bedoeld wordt dat Cherie Booth zich niet houdt aan de ongeschreven wet dat de vrouw van de eerste minister zich niet met politiek inlaat. Erger, volgens de Conservatieven bemoeit Cherie, de meest linkse van de twee, zich rechtstreeks met het werk van haar man. En dat kan niet.

Aanvankelijk hielden de kranten anders wel van haar Assepoesterachtige levensverhaal: het door haar vader in de steek gelaten meisje dat zich, vanuit een bescheiden achtergrond, wist op te werken tot toonaangevende juriste, en daarnaast nog de tijd vindt om vier kinderen op te voeden en aan liefdadigheidswerk te doen. Maar bij de tabloids, die haar slag van mensen au fond niet kunnen uitstaan, is het leedvermaak bijzonder groot nu blijkt dat er vraagtekens kunnen worden geplaatst bij het oordeelsvermogen van superwoman.

BIO-ELEKTRISCH SCHILD

Hoe kan het, vragen velen zich af, dat een oplichter, die in drie verschillende continenten in de gevangenis heeft gezeten, nog geen zes weken nadat hij in het Verenigd Koninkrijk is gearriveerd al mailtjes uitwisselt over een vastgoedtransactie van een slordige half miljoen pond met de vrouw van de eerste minister? Alistair Campbell, de mediagoeroe van New Labour, is razend kwaad dezer dagen. Hij had mevrouw Blair gewaarschuwd dat haar vriendschap met voormalig toplessmodel Carole Caplin gevaarlijk kon zijn voor de eerste minister.

Voeg daarbij Cherie’s zwak voor alternatieve therapieën. Caplin heeft mevrouw Blair kennis laten maken met therapeuten allerhande, onder wie haar eigen moeder, een medium dat beweert in contact te staan met ‘de overkant’. Cherie werd ook al gezien met een acupunctuurnaald in haar linkeroor, om de stress te verlichten, alsook met een met kristallen gevuld hangertje, dat moet dienen als ‘bio-elektrisch schild’ tegen de schadelijke stralen van mobiele telefoons. Verrassend is het, dat een scherp intellect als Cherie Blair zo enthousiast opgaat in wat velen als alternatieve onzin beschouwen.

De oppositie probeert nu de fouten van mevrouw uit te buiten om haar man tot ontslag te dwingen. Maar ook bij de Labour-achterban is er kritiek. Via een oplichter een half miljoen pond spenderen aan twee flats, is voor veel traditionele militanten het bewijs dat de Blairs ‘meer geld dan gezond verstand’ hebben.

Tony Blair heeft de pers bezworen de klopjacht op zijn vrouw te staken. Cheriegate tart alvast de vuistregel van spindokter Alistair Campbell dat mediastormen als deze na maximaal elf dagen luwen. Probleem is, zoals de krant The Guar- dian dit weekend schreef, dat Tony Blair zijn vrouw niet de laan kan uitsturen. Hij kan alleen maar hopen dat het publiek uitgekeken raakt op het verhaal. In elk geval stonden in de weekendkranten geen spectaculaire onthullingen meer die Cheriegate een nieuwe, spannende wending hadden kunnen geven.

Han Renard

Voor vele traditionele militanten is het bewijs geleverd dat de Blairs ‘meer geld dan gezond verstand hebben’.