Overal, overal, waar de camera’s zijn, waar de camera’s zijn… overal, overal, waar de camera’s zijn, daar is Rik Torfs.

Als de Heer zelve niet meer alomtegenwoordig is, zoals de catechismus het nochtans nadrukkelijk voorschrijft, dan in elk geval wel zijn vertegenwoordiger op aarde. En sinds de gezondheidsproblemen van de paus heeft professor kerkelijk recht Rik Torfs die functie op zich genomen.

Er is bij ons weten geen enkel televisieprogramma, of Rik Torfs zit erin. Heeft zelfs Marc Reynebeau verdrongen, hoewel diens recente optreden in Het geslacht De Pauw als hét hoogtepunt in de 87-jarige geschiedenis van De Standaard moet worden genoteerd.

Alleen onze chef-Wetstraat had zoals vaak weer een ander gedacht. Hij kwam de volgende ochtend jammerend de redactie binnengewankeld: ‘Wat een hansworst. En dat werkt op De Standaard. Nonkel Frans draait zich om in zijn sluis.’ Nonkel Frans is Frans Van Cauwelaert, groot katholiek voorman en kraaiende haan, die in 1918 De Standaard heeft gesticht. En niet met de bedoeling dat zijn redacteurs zich belachelijk gingen maken op televisie. Al was het maar omdat die nog niet bestond.

Rik Torfs heeft onze gewezen chef-boeken van de tabel geveegd. Schrijft ook nog columns, dan ben je wel heel slecht bezig. Onder meer in De Standaard, waar ze dat soort figuren blijkbaar aantrekken, en de Heer mag weten waar nog. Hij publiceert bovendien in tal van vergaarbakboeken, zoals de jongste geloofsleer van Steve Stevaert. En in het liber amicorum van VRT-hoofdredacteurs die menen dat hen een liber amicorum toekomt. Het moet zijn dat het onderwijzen van kerkelijk recht ruimte laat voor enige vrije tijd.

Op de duur waren wij die knaap zo beu, dat wij in Focus Knack op zoek gingen naar programma’s waarin hij mogelijk níét zat. Geen eenvoudige klus. Zo hadden wij Het Bourgondisch complot er eens uitgepikt. Een mooi en traag halfuurtje, al stelt die Michiel Hendryckx zich wel danig aan, met al zijn pseudo-wetenswaardigheden. U drinkt misschien koffie uit een kopje van bij Casa, maar bij Michiel is dat een kopje van de Franse porcelainier Jacques de la Brocanterie. Die in een dorpje nabij Rouen zijn atelier heeft gehad, en daar ook het fameuze beeldje heeft geboetseerd dat op de fontein in de Jardin du Luxembourg… Eén keer klinkt zoiets interessant, twee keer eventueel, maar daarna wordt het hinderlijke opschepperij. En hadden wij in Parijs een lief als Michiel, wij voeren via Berlijn naar de Bourgogne.

Maar, dewereld oogt mooi vanaf een boot op een rivier, en dus heeft Het Complot een charmante aantrekkingskracht. Je dommelt er aangenaam bij weg, laten we het daarop houden. En toen liep ineens Rik Torfs langs het jaagpad van het Canal du Nivernais! Trui losjes om de schouders, koffer in de hand.

Wij waren meteen klaar wakker en schreeuwden in een reflex een ‘Mayday’ naar de schipper: ‘Doe of ge hem niet ziet! Vaar verder! Gooi er zes knopen meer tegenaan!’ Maar tevergeefs. Bij de zoveelste sluis waar de Maria Van Dam doorheen moest, sprong de professor met een voor een academicus zeldzame elegantie aan boord en begon daar prompt een verhaal af te steken over de kruistochten. En over hoe slecht de christenen in het verleden steeds geweest zijn. En in het heden nog. Daarna moesten we de verplichte koffiesessie ondergaan. Met lepeltjes van Fréderic de Beauséjour, die in een werkplaats in Corbigny eigenhandig zijn beroemde zilverwerk… Het breken van het ‘petit-beurreke’ kreeg in de handen van een ketter als Rik Torfs wel een erg godlasterende symboliek.

Torfs blijkt nu ook kandidaat-rector aan de Katholieke Universiteit Leuven te zijn. Een beetje tot onze verbazing, want wij hadden altijd gedacht dat Rik aan de VUB les gaf. Of bij een satanische sekte. Maar nee, hij is wel degelijk kandidaat in Leuven. Waar hij zich opwerpt als de grote antipode van de huidige rector, André Oosterlinck. Die heeft achter en voor de schermen zijn universiteit gouden diensten bewezen. Dankzij een visionaire geest en weinig scrupules in de keuze van vrienden, heeft Oosterlinck de toekomst van Leuven voor minstens een eeuw veiliggesteld. En dat zint Rik Torfs niet. Voor Rik kan het katholicisme als geheel niet snel genoeg uit de maatschappij verdwijnen. Hou een kruisbeeld voor zijn neus en het schuim spuit uit zijn oren.

Het beleidsprogramma van Torfs is vrij simpel: managementtechnieken in het bestuur van de universiteit worden niet langer geduld. Ins blaue hinein geld weggooien aan allerlei volstrekt overbodige faculteiten, zoals Sanskriet en Politieke & Sociale Wetenschappen, wordt het nieuwe streven. Het feest van de universiteit, met de overhandiging van de eredoctoraten, zal niet langer worden gehouden op 2 februari, Maria Lichtmis, maar op 21 juni, de dag waarop in 1717 de eerste Grootloge van Londen werd gesticht. Tevens de dag van de zomerzonnewende, het hoogfeest van de heidenen.

Rik heeft nog andere plannen. Studenten die kunnen bewijzen dat ze nooit hun communie hebben gedaan, krijgen een extra beurs. De studentenparochie wordt afgeschaft, alle banden met Mechelen worden verbroken. ‘Ik wil een onafhankelijke universiteit’, aldus Rik, ‘waar mensen van op één na alle gezindten thuis zijn. En de afdeling exacte wetenschappen verhuist naar Heist-op-den-Berg.’

Voor ons ligt een krantenbericht waarin Torfs zwart op wit belooft dat hij zijn media-optredens stopzet, indien hij effectief verkozen zou worden. Deze kans mogen we niet laten liggen. Aan iedereen in de KUL: ‘Stemt Rik.’

Koen Meulenaere