Theater zonder spelers kan niet, theater zonder hun lijfelijke aanwezigheid kan wel. Radiotheater dan? Niet voor Jean Luc Ducourt, ooit actief als danser, filmacteur en lichtontwerper. In 1996 maakt hij voor Limelight/Stuc met actrice Viviane De Muynck in amper tien dagen de theaterproductie “Voix off”, naar “Le Camion”, een filmscenario van Marguerite Duras. Het verhaal van een schrijfster die aan een filmacteur de film vertelt die ze zou willen maken. Ducourt maakte er een a-dramatische lezing van. De spelers zijn wel lijfelijk in

een decor aanwezig, maar ze acteren minimaal.

Met “De theorie van Rosenfeld” en “Vernietigen, zegt zij”, eveneens van Duras, gaat Ducourt een stap verder. In “Détruire, dit-elle”, geschreven tijdens de naweeën van Mei ’68, wordt alles weer in vraag gesteld en wil Duras de wereld opnieuw bepalen. Wat voor Ducourt betekent dat de aanwezigheid van de acteurs nog meer in vraag wordt gesteld. Hij houdt alleen nog stemmen over en een donkere ruimte met luidsprekers, een lege regisseursstoel en het grijze scherm van een computer die de klankband stuurt.

Ducourt laat vijf “sprekers” uit verschillende kunstdisciplines elk een rol inspreken, zonder dat ze van elkaar afweten. Van enige interactie kan dus geen sprake zijn en een emotionele interpretatie mag evenmin hoorbaar zijn, al geeft Duras’ verhaal daar wel de mogelijkheid toe.

“Vernietigen, zegt zij” speelt in een onbepaald kuuroord, een kliniek of een verzorgingshome, waar vijf gasten of patiënten elkaar ontmoeten. Professor Max Thor ( Wolfgang Kolb, cineast), zijn veel jongere vrouw Alissa ( Franciska Lambrechts, cineaste, schilderes) en de reizende jood Stein ( Alain Franco, pianist, dirigent) voelen zich aangetrokken tot de mooie Elisabeth Alione (Viviane De Muynck, actrice), die een postnatale depressie te boven tracht te komen. De toenadering wordt bruusk doorbroken door Elisabeths echtgenoot, Bernard (Jean Luc Ducourt).

Duras sloot niet uit dat dit verhaal ooit als theater zou worden gebracht en schreef er zelfs aanwijzingen voor. Ducourt houdt er geen rekening mee. Hij gaat resoluut tegen elke theatrale conventie in. Hij laat de sprekers zoveel mogelijk a-theatraal zijn en dat betekent dat ze monotoon, niet altijd verstaanbaar, soms hortend, voor zichzelf een tekst lezen. Als toeschouwer heb je het gauw bekeken. Op het einde is er wel een muzikale opstoot die je de ogen opent.

In Stuc, Leuven, op 22, 23, 24/3 om 20 u.30.

Reserv.: 016/20.81.33.

Roger Arteel