In 1982 schreef Rik van Cauwelaert, thans hoofdredacteur van Knack, in Sport Magazine een vlammend hoofdartikel met als kop : ‘Spuit ze nog eens vol dokter.’ Van Cauwelaert kwam uit de wereld van het boksen, de hanengevechten en het ACW. Dit ter duiding van de heftige toon van zijn betoog. De aanleiding zijn wij vergeten, maar ongetwijfeld was het een of ander feit in de wielersport dat niet overeenstemde met de strenge ethische normen die gehanteerd worden door boksaficionado’s en cockofielen, en soms door het ACW.
De aanhef van het stuk herinneren wij ons, na al die jaren, nog uit het blote hoofd : ‘Om de haverklap wordt de wielersport opgeschrikt door een poltergeist: doping.’ Hierna veroordeelde de auteur in scherpe bewoordingen de compliciteit tussen renners en een bepaald soort artsen, die zich graag sportdokter lieten noemen, dopinggebruik verpakten als medische begeleiding, en zich bedienden van uitstekende wapens als beroepsgeheim en medische gronden.
‘Uiteraard is elke renner vrij zichzelf de verdommenis in te spuiten, maar men moet dan ook niet komen janken dat het slecht gaat met de wielrennerij’, zo besloot Van Cauwelaert die kennelijk vond dat het tijd was om zijn ‘Vooraf’ te beëindigen, maar niet goed wist hoe.
Twintig jaar later krijgt hij eindelijk gehoor. Met de wielrennerij gaat het beter dan ooit, en de renners worden nog altijd volgetankt door sportartsen die dopinggebruik verpakken als medische begeleiding, maar ze zullen aardig zijn opgeschrokken van de forse, zij het voorwaardelijke, straffen en de zware boetes die de rechtbank van Reims vorige week oplegde aan Cees Priem, Jan Moors en Andreï Mikhaïlov. Respectievelijk gewezen sportdirecteur, verzorger en dokter van de Nederlandse TVM-ploeg. Ze werden schuldig bevonden aan georganiseerd dopinggebruik dat aan het licht kwam tijdens de besmette Tour van 1998, en bij een wegcontrole eerder dat jaar.
Het berichtje over de veroordeling van de drie TVM’ers verzoop in de lyrische lawine over de krachtpatserij van Lance Armstrong die als een raket door het Franse gebergte schoot, maar het was niettemin van belang. Het mag dan zo zijn dat het Franse gerecht in Rijsel minder streng was voor zijn eigen landgenoten van Festina, het is door een kordaat optreden als dit dat misschien ooit fundamentele vooruitgang wordt geboekt in de kruistocht tegen doping. Afwachten of het Italiaanse gerecht het Franse voorbeeld volgt, nadat het bij een razzia in de voorbije Ronde van Italië grote hoeveelheden onrustwekkende dopingproducten heeft ontdekt.
In dezelfde optiek is het ook belangrijk dat de Canadees Dick Pound, ontgoocheld om zijn nederlaag in de strijd voor het IOC-voorzitterschap, ontslag heeft genomen als hoofd van het WADA. Dat is het World Anti-Doping Agency dat het IOC in februari ’99 oprichtte om de strijd tegen dopinggebruik wereldwijd te activeren en te coördineren. Twee jaar later functioneert het WADA nog steeds niet naar behoren. Pound werd daarover de dag vóór de verkiezing publiekelijk de oren gewassen door aftredend voorzitter Juan Antonio Samaranch, die daarmee zijn beschermeling Jacques Rogge een forse duw in de rug gaf.
Een tip voor de nieuwe IOC-voorzitter: zet aan het hoofd van het WADA enkele fundamentalisten als professor De Backere of Roger Moens. Benieuwd welke coureur het dan nog aandurft om een pilletje tegen de hoest te slikken, of om een apotheek binnen te vallen voor neusdruppels.
Koen Meulenaere
