Het onafgewerkte verleden van Money Mark.
Orgelman Mark Ramos-Nishita is een losse medewerker van het zuivere soort. Hij voldoet perfect aan de kenmerken van het sympathieke maar wat ontheemde element, dat zich als inspiratiebron binnen de schutskring van beroemde mecenassen ophoudt.
De naam van de Mexicaans-Aziatische Amerikaan valt het meest in het kader van de Beastie Boys. De legende wil dat de gediplomeerde schrijnwerker een hekje ging herstellen in de studio van het raptrio. Zijn toetsen kregen meteen een prominente plaats op “Check your head” (1992). En laat dat het album zijn dat de groep na een kleine inzinking weer onder de mensen bracht. Mark werd de officieuze vierde Beastie Boy en kreeg de roepnaam Money Mark.
Het is echter waarschijnlijker dat zijn wegen via de Dust Brothers liepen. Met dat productieteam werkte hij tijdens de jaren tachtig voor het hiphoplabel Delicious Vinyl. Toen de heren gevraagd werden door de
Beastie Boys, verhuisde Mark gewoon mee. Via de uitgebreide netwerken van zijn broodheren belandde hij vervolgens in de werkkamers van Beck, Sean Lennon en Jon Spencer.
Hoog tijd om met die rol van mascotte te breken, denkt Mark vandaag. Op “Push the button” streeft hij vrank en vrij naar een hoofdrol voor zichzelf. Het verschil met zijn debuut “Mark’s keyboard repair” (1995) is redelijk aardverschuivend. Die eersteling was een stuntelig Fisher Price-plaatje dat zijn cultstatus moest aandikken. Het vervolg is een ambitieus popexperiment dat door de muziekgeschiedenis bulldozert.
Money Mark beschouwt het verleden als onafgewerkt en wil hier en daar persoonlijke correcties aanbrengen. Zo wedijvert hij op hoog niveau met de Engelse pubrock van Elvis Costello en Squeeze (“Tomorrow will be like today”), de P-funk van George Clinton (“Push the button”) en souleminentie Al Green hemzelve (“All the people”).
Hoewel zijn stem octaven mist en de talrijke instrumentale interludia er niet altijd toe doen, weet hij toch een spoor van aangename verrassing en lichte verslaving te branden. “Push the button” is de blijde boodschap van een orgelliefhebber die verduiveld goed weet hoe men snoepgoed voor de oren maakt. Geen boodschappen of artistieke pretenties, maar gewoon meezingers met een warme saus. Sterk genoeg om voldoende te zijn.
Money Mark, “Push the button”, (mw090cds/MoWax).
Jan Delvaux
