Wastijn & Deschuymer maken krokodillen.

Voor het kunstenaarsduo Wastijn en Deschuymer heeft de reproductie van het menselijke gelaat en de fauna geen geheimen meer. Aan een halsbrekend tempo maken ze afgietsels. Zwaardvissen, narwallen en schildpadschilden in brons. Roggen en krokodillen in polyuretaan. De afgegoten snoetjes van dwergantilopen voelen na hun siliconenbehandeling zacht en elastisch aan. En zijn moeilijk te onderscheiden van menselijke snuitjes. Dit alles, uiteraard, op ware grootte. De siliconenmoulages zijn zo precies dat in sommige gevallen nog echte smoelhaartjes meegekomen zijn. W & D slagen erin, erg snoeperige kleuren te bekomen voor hun dieren : lekker geel, oranje, rood, violet en zwart.

In de Brusselse galerie Damasquine hebben ze ze in bevallig choreografische configuraties tegen de witte wanden aangebracht. Een stervormig ballet tussen kleurrijke krokodillen, of een reidans van roggen aan de staarten met elkaar verbonden. Die decoratieve schikking is maar voor de lol, want de dieren worden apart te koop aangeboden (op een ?Ying Yang? van een zwarte en een witte krokodil na, die in een intiem liefdesballet gewikkeld zijn. Die blijven samen.) Wie soms verkiest om dit geen kunst te noemen, moet opletten dat hij niet voorbijgaat aan de tragi-komische bodem van dit alles : een ingespoten levensechtheid op basis van dode wezens, een dolgedraaide recreatiedrift die nauwelijks nog uitstaans heeft met de sacrale praktijk van de oude Egyptenaren waar ze naar teruggaat.

De dieren van Wastijn & Deschuymer is weliswaar een tweede leven beschoren, maar dan wel als trieste incarnatie van de menselijke behoefte om het dier als object te bekijken : braaf, sierlijk en quasi-exotisch op zijn tafel of in de zoo. Er was zelfs een tijd dat de mens zijn soortgenoten op deze wijze bekeek, onder het mom van wetenschap zeker : in dat licht kan de hoop betonnen moulages van menselijke gezichten, ?Montenegro? getiteld, bekeken worden. (Het gaat om afgietsels van de afgietsels, door een Italiaanse archeoloog in de jaren dertig van verschillende volkeren gemaakt, en ontleend aan het Museum van Tervuren.) Maar is deze wijze van doen wel zo verleden als ze lijkt ? Het ritmische afslaan van plaasteren neuzen op de video ?Sniper? gebeurt in een tijdloos vacuüm. Nochtans functioneert het volgens alle ingebouwde automatismen van deze tijd.

Jan Braet

Tot 18.1.97 in Damasquine Art Gallery, 62 Dageraadstraat 1000 Brussel. Wo. t/m za. van 1-7 u.

Wastijn & Deschuymer, Red Gang, polyrethane animal snouts, 1996 : echte haartjes.