JA
Waarom is dit een goede wet?
Als je binnen het koppel geen onderling akkoord had om te scheiden, kon je vroeger enkel de scheiding verkrijgen door de ‘schuld’ van de ander te bewijzen. Maar dingen die binnenskamers gebeuren, zijn gewoon moeilijk te bewijzen. Met als gevolg dat er soms echt zaken werden uitgevonden of fel overdreven, om toch maar de schuld te kunnen bewijzen. Daarom heeft men in 2007 besloten dat het niet aan de wetgever is om een periode die sowieso al moeilijk is voor de scheidende koppels, nog moeilijker te maken. Mensen hebben de vrijheid om te trouwen, maar ook om te scheiden wanneer ze dat willen, zonder daarover uitleg te moeten geven. En wie leed is aangedaan, kan dat ook vandaag nog aankaarten bij de rechtbank.
Begrijpt u dat de Gezinsbond vindt dat men daardoor vandaag te gemakkelijk kan scheiden?
Meer echtscheidingen horen bij de tijdsgeest, maar ook bij onze materialistische maatschappij. En een ander is inderdaad niet altijd beter. Maar er zijn nog steeds bepaalde voorwaarden om te kunnen scheiden, en er is ook controle op door de rechtbank. Ik vind het echt schijnheilig dat Roger Pauly van de Gezinsbond die wet nu aanvalt, want in 2007 was hij ervóór.
U wilt de procedure zelfs nog versnellen, met een nieuw wetsvoorstel.
Niet meteen versnellen, maar we willen wel de verplichte verzoeningspoging afschaffen. Omdat rechters ons vaak zeggen dat die in 80 procent van de gevallen volledig nutteloos is. Omdat ze al zo’n lang scheidingsproces achter de rug hebben. Terwijl het Justitie wel veel middelen en mankracht kost.
Wat schort er aan de schuldloze echtscheiding?
Het is niet mijn bedoeling om die wet terug te schroeven. We moeten vooruit, niet achteruit. Wel is het zo dat die schuldloze scheiding niet altijd en overal ‘schuldloos’ is. Wanneer een man zijn vrouw en drie kleine kinderen in de steek laat voor een nieuwe vriendin van het werk, dan is dat niet schuldloos. Want je zult die vrouw maar zijn, die alleen met de kinderen achterblijft en de eindjes aan elkaar moet knopen. Toch kan die man vandaag moreel vrijuit gaan, want bij een schuldloze scheiding treft juridisch niemand schuld. Ik vind dat de samenleving daar de indruk wekt: doe maar. En daar ben ik het niet mee eens. Daarin is de wet te weinig genuanceerd, maar dat is eigen aan het huidige klimaat van vrijheid. Ooit zal de tijd wel rijp zijn om die nuances aan te brengen, maar nu nog niet. Want achter die teneur, die bezorgdheid om relaties en kinderen, daar staan veel mensen achter. Dat heb ik willen vertalen. Als die stroming sterk genoeg wordt, komt het debat in de samenleving daarover vanzelf op gang. De wetgeving volgt dan wel.
Is het wel de taak van de overheid om scheiden moeilijker te maken?
Vooral de samenleving zou dat toch wat moeten afremmen. De overheid volgt die samenleving gewoon. Het kan toch niet zo zijn dat alles wat in onze consumptiemaatschappij kan, ook zomaar moet gebeuren? Wie leert er onze kinderen nog hoe om te gaan met relaties? En vandaag wordt er bijvoorbeeld, in tegenstelling tot vroeger, bijna niet meer aan gezinsondersteuning gedaan. Preventie dus, nog voor de potten gebroken zijn. Daar wil ik wel voor pleiten, en er is ook politieke interesse voor om dat te steunen.
NEE
Waarom is dit een goede wet?
Als je binnen het koppel geen onderling akkoord had om te scheiden, kon je vroeger enkel de scheiding verkrijgen door de ‘schuld’ van de ander te bewijzen. Maar dingen die binnenskamers gebeuren, zijn gewoon moeilijk te bewijzen. Met als gevolg dat er soms echt zaken werden uitgevonden of fel overdreven, om toch maar de schuld te kunnen bewijzen. Daarom heeft men in 2007 besloten dat het niet aan de wetgever is om een periode die sowieso al moeilijk is voor de scheidende koppels, nog moeilijker te maken. Mensen hebben de vrijheid om te trouwen, maar ook om te scheiden wanneer ze dat willen, zonder daarover uitleg te moeten geven. En wie leed is aangedaan, kan dat ook vandaag nog aankaarten bij de rechtbank.
Begrijpt u dat de Gezinsbond vindt dat men daardoor vandaag te gemakkelijk kan scheiden?
Meer echtscheidingen horen bij de tijdsgeest, maar ook bij onze materialistische maatschappij. En een ander is inderdaad niet altijd beter. Maar er zijn nog steeds bepaalde voorwaarden om te kunnen scheiden, en er is ook controle op door de rechtbank. Ik vind het echt schijnheilig dat Roger Pauly van de Gezinsbond die wet nu aanvalt, want in 2007 was hij ervóór.
U wilt de procedure zelfs nog versnellen, met een nieuw wetsvoorstel.
Niet meteen versnellen, maar we willen wel de verplichte verzoeningspoging afschaffen. Omdat rechters ons vaak zeggen dat die in 80 procent van de gevallen volledig nutteloos is. Omdat ze al zo’n lang scheidingsproces achter de rug hebben. Terwijl het Justitie wel veel middelen en mankracht kost.
Wat schort er aan de schuldloze echtscheiding?
Het is niet mijn bedoeling om die wet terug te schroeven. We moeten vooruit, niet achteruit. Wel is het zo dat die schuldloze scheiding niet altijd en overal ‘schuldloos’ is. Wanneer een man zijn vrouw en drie kleine kinderen in de steek laat voor een nieuwe vriendin van het werk, dan is dat niet schuldloos. Want je zult die vrouw maar zijn, die alleen met de kinderen achterblijft en de eindjes aan elkaar moet knopen. Toch kan die man vandaag moreel vrijuit gaan, want bij een schuldloze scheiding treft juridisch niemand schuld. Ik vind dat de samenleving daar de indruk wekt: doe maar. En daar ben ik het niet mee eens. Daarin is de wet te weinig genuanceerd, maar dat is eigen aan het huidige klimaat van vrijheid. Ooit zal de tijd wel rijp zijn om die nuances aan te brengen, maar nu nog niet. Want achter die teneur, die bezorgdheid om relaties en kinderen, daar staan veel mensen achter. Dat heb ik willen vertalen. Als die stroming sterk genoeg wordt, komt het debat in de samenleving daarover vanzelf op gang. De wetgeving volgt dan wel.
Is het wel de taak van de overheid om scheiden moeilijker te maken?
Vooral de samenleving zou dat toch wat moeten afremmen. De overheid volgt die samenleving gewoon. Het kan toch niet zo zijn dat alles wat in onze consumptiemaatschappij kan, ook zomaar moet gebeuren? Wie leert er onze kinderen nog hoe om te gaan met relaties? En vandaag wordt er bijvoorbeeld, in tegenstelling tot vroeger, bijna niet meer aan gezinsondersteuning gedaan. Preventie dus, nog voor de potten gebroken zijn. Daar wil ik wel voor pleiten, en er is ook politieke interesse voor om dat te steunen.
‘Mensen hebben de vrijheid om te trouwen én om te scheiden.’
‘De samenleving wekt de indruk: doe maar. En daar ben ik het niet mee eens.’
