Zonder inhoud heeft een engagementsverklaring over de competitiviteit geen zin.

In zijn drang om te tonen dat hij een ‘metselaar’ met stielkennis is, tracht premier Guy Verhofstadt (VLD) de sociale partners over te halen om tegen eind maart een raamakkoord over de concurrentiekracht te sluiten. Zoals bekend, is een competitieve economie die resulteert in meer werkgelegenheid, de belangrijkste van de tien ‘werven’ die Paars II in de rest van deze regeerperiode wil inrichten.

De poging van Verhofstadt maakt van hem evenwel meer een luchtfietser dan een bouwvakker, die met een mix van loonmatiging en koopkrachtbehoud de economie een duw in de rug hoopt te geven. De vakbonden hebben in de voorbije weken herhaaldelijk tegen de regering en de werkgeversorganisaties gezegd dat ze er niet aan denken om nu al inhoudelijke onderhandelingen te voeren. Ze houden vast aan het ritme en de methodes van het tweejaarlijks interprofessioneel loonoverleg en wachten tot in het najaar, wanneer de Centrale Raad voor het Bedrijfsleven opnieuw de loonkostenhandicap ten opzichte van de buurlanden raamt. De gespierde syndicale eisen in de overheidsdiensten en de metaalsector in Duitsland doen de drie vakbonden in ons land vermoeden dat het op dat moment met die handicap en de afspraak over een nieuwe loonnorm voor 2007-2008 kan meevallen.

Bovendien ligt er voor de regering op dit ogenblik genoeg ander werk te wachten. De uitvoering van het Generatiepact is een voorbeeld. Liberalen en socialisten gaan prat op dat pact, maar de besluiten voor een nieuwe aanpak van bedrijfsherstructureringen (die moest op 1 januari in werking treden) zijn er nog altijd niet. Er zit evenmin veel schot in het driehoeksoverleg tussen regering en sociale partners over het brugpensioen voor zware beroepen en over niet-gewerkte periodes die toch meetellen voor de loopbaan.

Een andere dringende opdracht voor Verhofstadt is de eerste begrotingscontrole voor 2006. De premier kan zich daarbij optrekken aan de gunstige prognoses van het Planbureau en andere instanties over de economische groei. Maar er zijn ook al enkele stevige tegenvallers. Zo verdwijnt aan de inkomstenzijde meer dan waarschijnlijk een boeteopbrengst van 150 miljoen euro. Die was in oktober vorig jaar in de tabellen opgenomen toen Verhofstadt na de uitverkoop van Electrabel de fameuze ‘pax electrica’ met Suez tot stand bracht. Alleen respecteert het Franse energiebedrijf tegen de verwachtingen in de afspraken. Voorts is de beslissing van de Europese Centrale Bank om de rente opnieuw met een kwart punt te verhogen en zodoende de inflatie binnen de perken te houden, ook niet onverdeeld gunstig voor de paarse arbeid om de overheidsschuld af te bouwen.

Met het in de praktijk omzetten van het Generatiepact en met die budgettaire beslommeringen heeft de regering voorlopig de handen meer dan vol. Verhofstadt kan zich nu beter daar op toeleggen, dan met vakbonden en werkgevers een engagementsverklaring voor de schone schijn na te streven.

PATRICK MARTENS