” Samen staan we sterker”

Als wielerbelofte werd Wouter Marijsse door MS van de baan gereden. Maar zijn doorzettingsvermogen bleef onaangetast en loodst hem nog altijd door moeilijke periodes en nieuwe uitdagingen.

Wouter Marijsse (28) was 19 en een beloftevol wielrenner toen hij aan een training van 140 kilometer een intense, stekende pijn in zijn linkerbeen overhield. Zelf weet hij dat aan oververmoeidheid, maar enkele maanden later viel de diagnose: MS. “De eerste 2 jaar vluchtte ik in het uitgaansleven, de alcohol en de sigaretten”, vertelt Wouter. “Tot mijn kinesist me voorhield dat ik op die manier binnen de kortste keren in een rolstoel zou belanden.”

Wouter begon weer te sporten en vooral te lopen, voor zijn conditie én het goede doel. “Ik zamelde geld in ten voordele van lotgenoten en het wetenschappelijk onderzoek naar MS”, legt hij uit. Van een halve marathon kwamen ultramarathons. Al die tijd bleef hij grotendeels voltijds werken, eerst in een sportwinkel, daarna in een casino. Tot in 2016 een traumatische periode aanbrak. “Ik kreeg de ene na de andere opstoot, had veel pijn en zat de meeste tijd in revalidatiecentra.” Het najaar van 2017 bracht nieuwe medicatie en wat verbetering. “Sindsdien spelen pijn en vermoeidheid me nog altijd parten, maar behalve slechte dagen heb ik ook weer goede dagen. Alleen wisselen die elkaar zo onvoorspelbaar af dat ik geen gewone job aankan.”

Vandaag loopt hij weer om de 2 dagen, in een rustig tempo. Verder gaat al zijn energie naar de MS-Liga Vlaanderen vzw Jongerenwerking, die hij onlangs opzette. “Als coördinator volg ik congressen in binnen- en buitenland. Wat ik opsteek, breng ik over naar onze leden, zoals op ons Jongerencongres. Maar we gaan ook samen naar de film of een concert. Door fondsenwerving proberen we alles betaalbaar te houden. Ook gaan sommigen van ons regelmatig naar scholen om mensen te sensibiliseren, want veel onbegrip vloeit voort uit onwetendheid. MS is dan ook een ziekte die vaak onzichtbaar is en die voor geen 2 personen hetzelfde verloopt.”

Ieder moet zijn eigen strijd voeren, zoals de tattoo op Wouters arm getuigt: ” It’s my life, it’s my body, it’s my fight.” “Maar”, zo beklemtoont hij, “samen staan we wél sterker. Vandaar het credo van de Jongerenwerking: ‘ Alone we are strong, together we are stronger!‘”