Met de heffingen op beveks heeft de PS de Belgen een belasting op meerwaarden door de strot geramd.
Net voor Johan Vande Lanotte (SP.A) kwam pronken met zijn zevende sluitende begroting op rij, begonnen enkele PS’ers te zaniken over de fiscale regularisatie die minister van Financiën Didier Reynders (MR) tussen de cijfertabelletjes gesmokkeld had. Was dat dan geen vorm van fiscale amnestie misschien, waardoor de ‘eenmalige bevrijdende aangifte’ (EBA) van 2004 plots heel wat minder eenmalig bleek dan ze was aangekondigd?
Reynders knikte, maar opgeven deed hij niet. Want hij wist: zonder fiscale regularisatie kunnen we die verhoopte 400 miljoen euro niet inschrijven in de begroting voor 2006. En zonder 400 miljoen gaat de paarse pr-stunt – ‘Zeven begrotingsoverschotten op rij, mijnheer! – niet door. Dus kwam Reynders met een pasmuntmaatregel.
Wekenlang hebben Reynders en de banken met de messen op tafel onderhandeld. Reynders – of beter: de PS – heeft het gehaald. Wie aandelen heeft van een beleggingsvennootschap met veranderlijk kapitaal (bevek) die 40 procent of méér obligaties in portefeuille heeft, betaalt in 2006 en 2007 wellicht 15 procent belasting op de rente die de obligaties opleverden (althans als de informatie van de regering waar de banken nog steeds op wachten, ook strookt met de mediaberichten over de nieuwe belasting). En in 2008? Euh, dat zullen we nog wel zien.
Zoveel onzekerheid is een ramp voor de banken. Zij moeten in 2006 beleggingsproducten slijten die langer dan één jaar lopen, maar zonder te weten onder welk fiscaal regime die producten in 2008 zullen vallen. Of ze moeten de brave huisvaders, het doelpubliek van die defensieve beveks, producten aanpraten die eigenlijk vloeken met hun beleggersprofiel, en die dus indruisen tegen de maatregelen ter bescherming van beleggers die de Commissie voor het Bank- en Financiewezen in de nasleep van de Lernout & Hauspie-affaire heeft uitgevaardigd.
Maar er is meer. Strikt genomen is de bevek-belasting namelijk een vermogensbelasting, van het type dat de liberalen altijd te vuur en te zwaard hebben bestreden. Bovendien belast de maatregel, juridisch bekeken, meerwaarden op aandelen. Die bleven jarenlang uit de greep van de fiscus, omdat dat een van de laatste incentives was voor ondernemers die in de Belgische economie wilden investeren. De onderhandelaars van de PS en de fetisj van de sluitende begroting hebben daar nu een eind aan gemaakt, en de rechtsonzekerheid is er alleen maar groter door geworden. Als er nog investeerders overbleven die een argument nodig hadden om uit België weg te blijven, dan heeft de kortzichtigheid van het beleid hen vorige vrijdag op hun wenken bediend.
Frank Demets
