Rudy Tambuyser

Het zal wel nuttig zijn om muziek in genres, stromingen en stijlperiodes te verdelen, maar soms kunnen labels gewoon verwarrend zijn. Zo kon het minimalisme, dat in de jaren zestig opkwam, behoorlijk maximaal zijn. Zowel qua hardcore karakter als qua noten of moeilijkheidsgraad. György Ligeti, een onverdachte ‘geleerde’ componist maar evengoed een gekke uitvinder en onverbeterlijke speelvogel, schreef met Monument-Selbstportrait-Bewegung een eerbetoon aan de minimal music. Spectra en Notabu zetten het in deSingel naast werk van de minimal-grootheden Riley en Reich, én tonen Ligeti ook in zijn meest oorspronkelijke gedaante: zijn vioolconcerto is tegelijk virtuoos en ontwapenend, zowel schatplichtig als origineel. Mind the gap. En voor wie daar een trapje of een bruggetje voor nodig heeft, is er twee uur voor het concert een lezing van dirigent Filip Rathé.

Op 20/01

Ligeti, Reich, Riley Spectra & Notabu

deSingel, Antwerpen

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content