De vraag is niet zozeer van welk departement Pierre Chevalier minister wordt, maar wel wanneer hij eruit ontslag zal moeten nemen. Dat zal weer iets onnozels zijn, een te hoge restaurantrekening, een verdachte bestelling wijn, of een terrorist die via Pierres handtekening een raketlanceerder koopt, maar gaan zal hij. Wie geen minister is, maar het graag zou worden, en aan die lui hebben ze bij de VLD geen gebrek, bevelen wij aan om zich van nu af aan te verdiepen in de materie waarover Pierre eventueel bevoegd wordt.
Wij gaan enkele weken terug in de tijd en in de Knack. De lezersrubriek. Wie elders in het blad niet aan bod komt, zoals Bert Anciaux, kan het altijd daar proberen. Wij lezen een brief van lezer Pierre Chevalier, Brugge: ‘ Onder de titel “numero due” doet Marc Reynebeau een zoveelste poging om de VLD en de premier voor te stellen als een uit de nek kletsende bende die nauwelijks iets gerealiseerd heeft in de voorbije regeerperiode en waarvan, behalve verder onheil, in de toekomst ook niets meer te verwachten valt.‘
Mocht Chevalier hier gestopt zijn, hij had voor de eerste keer in zijn leven iets op papier gezet dat hem nadien niet op een gerechtelijk onderzoek kwam te staan. Helaas was het slechts de inleiding, die hij daarna meteen torpedeerde met een paar slechtgekozen argumenten en enkele gemene beledigingen aan het adres van onze chef-boeken. Die volgens hem Knack misbruikte om via wat populistische praat zijn vrienden van de VRT een dienst te bewijzen. Dat kan nu wel waar zijn, maar toch dienen we deze beschuldiging in de eerste plaats toe te schrijven aan afgunst onder macho’s. En concreter gezegd aan het feit dat Reynebeau na Birgit Van Mol en de voltallige redactie van Weekend Knack nu ook Pascale Bal aan zijn toeter heeft hangen, om het met de woorden van Herman Brusselmans te zeggen, dé expert ter zake. Terwijl Pierre ook wild loopt van La Bal.
‘ In tegenstelling tot wat Reynebeau en zijn vrienden socialisten verkondigen,‘ mopperde Chevalier die vergat dat hij zelf ooit socialist is geweest, ‘ is het Zilverfonds een idee van de liberalen. Net als de nationalisering van de productiemiddelen en de verdubbeling van de sociale lasten voor werkgevers.‘ Ze zullen blij geweest zijn in de Melsensstraat, toen ze Knack onder ogen kregen.
Met Pierre Chevalier hebben we het einde niet gezien. Betichtte een paar maanden geleden Wim Schamp van ‘kwaadwillige ruchtbaarheid’, omdat die had uitgebracht dat hij een proces tegen Chevalier, weer één, had gewonnen. De zaak handelde over een onbetaalde factuur van zestigduizend frank uit 1995. U leest goed: zestigduizend frank uit 1995. Dat kon Pierre niet betalen. Hij is nochtans in de Congo bestuurder bij de plunderaars van George Forrest, onbemiddeld zal hij dus niet zijn. En de factuur die hij indertijd indiende van Hotel Athéna in Parijs was alleszins hoger dan zestigduizend frank, het is goed nu en dan de geschiedenis op te frissen.
Nog maar pas dat proces verloren, of Chevalier ging alweer zijn volgende onheil tegemoet: hij zou Schamp zelf dagvaarden voor ‘kwaadwillige ruchtbaarheid’. Pierre, binnen de VLD de Gazet van West-Vlaanderen genoemd, weet waarover hij spreekt. Kunnen zwijgen is niet meteen zijn meest in het oog springende karaktertrek. Men kan beter een geheim rechtstreeks naar Belga doorbellen dan het op eeuwig zwijgen aan Pierre toe te vertrouwen. Vandaar dat hij zo graag gezien is bij de journalisten, en dat steekt dan weer bij de andere VLD’ers van wie behalve Yves Desmet niemand moet weten.
Ter vergoelijking dient gezegd dat Pierre meermaals de dupe is geweest van kwaadwillige ruchtbaarheid. Herinner u hoe Frank Vandenbroucke, toen Chevalier naar de VLD trok, overal ging rondbazuinen waaróm die rekening in Hotel Athéna zo hoog was opgelopen. Wat Pierre thuis voor enkele prangende momenten stelde. Er zijn zo van die ogenblikken waarop een mens er weinig aan heeft om de politieke kleinzoon van Achille Charbon te zijn.
Voor ons ligt nu een knipsel uit Het Nieuwsblad van november vorig jaar. Iedereen opgelet, wij lezen de kop voor: ‘Pierre Chevalier ramt vier auto’s!’ Het stond in een kaderstukje bij een artikel over het heldhaftige optreden van prins Laurent, die na een ongeval op de A8 twee gewonden uit hun wrak haalde. Het contrast kon niet groter zijn dan tussen deze heer in het verkeer en de straathooligan Pierre Chevalier: vier auto’s geramd.
Het was een donkere donderdagnacht en Chevalier, van wie niet werd vermeld wat hij daar zo laat deed, merkte in Assebroek niet tijdig op dat de weg openlag voor werken. Hij botste op enkele dronken zandzakken, verloor de controle over het stuur, en knalde tegen vier geparkeerde wagens op. ‘Het waren er maar drie’, nuanceerde Pierre, vaker het slachtoffer van overdrijvingen. Maar ook de verkeerspolitie bleef bij haar standpunt: vier! Zaak komt binnenkort voor. Chevalier verliest ze.
Begin maart zou Pierre naar Bagdad afreizen, om er op uitnodiging van Saddam Hoessein persoonlijk te gaan kijken of er nu ja of nee massavernietigingswapens opgestapeld lagen. ‘Kom de woensdag,’ had Saddam voorgesteld, ‘dan kunt ge donderdag op uw gemak onze militaire installaties en onze chemische fabrieken inspecteren. En dan kunnen we vrijdag samen op valkenjacht, en een stukske gaan eten.’
Toen het bijna zover was, liet Chevalier zijn secretaresse naar Bagdad bellen dat hij niet vrij was. Hij moest met Guy Verhofstadt gaan dineren, om eens in alle rust te bespreken uit welke functie hij tijdens de nieuwe regeerperiode graag ontslag zou nemen. ‘Hij komt de maandagmiddag’, meldde de secretaresse aan een teleurgestelde Saddam. Zondagavond gaf Bush het bevel aan te vallen.
Men moet kwaadwillig noch ruchtbaar zijn om te besluiten dat Pierre Chevalier verantwoordelijk is voor de tweede Golfoorlog, en voor de vele onschuldige slachtoffers die in Irak zijn gevallen. Wedden dat Saddam zich bij Pierre in Brugge schuilhoudt?
Koen Meulenaere
