Waarom de brutaliteit van het Vlaams Blok niet meer mag verrassen : de afkomst van Wim Verreycken en Cie.
De Vlaamse Beweging en de Volksunie weten van oudsher geen blijf met al wie in eigen rangen opkomt voor verbaal, fysiek en intellectueel geweld. Geen wonder dus dat het Vlaams Blok van meet af aan de rechtse extremisten aansprak en hun krachten maar al te graag blijft bundelen. Zodat er ook op de jongste IJzerbedevaart alweer geruzied en gevochten werd. Daarbij viel op hoe Wim Verreycken, de man met het witgrijze haar, met de verbetenheid van een Obersturmführer en met de walkietalkie in de hand het geweld regisseerde. En hoe een kalende maar nog altijd baardige Luc Vermeulen de oprukkende horde dirigeerde.
Vlaams Blok-senator Wim Verreycken stamt uit de Vlaamse Militanten Orde (VMO) van het eerste uur, ontpopte zich al gauw tot een ware propagandaleider en gaf met enkele medestanders het Vlaams Blok de gestalte die het intussen heeft. In de Vlaamse salons werden zij met zijn allen lange tijd weggelachen als de nostalgieken of de Halbstarken van de Vlaamse Beweging. Vandaag zetelen zij in relatief grote getale in gemeente- en provincieraden en in het parlement. Senator Verreycken en de aanhangers blijven echter trouw aan het geweld van hun ideologie en van de daarbij aanleunende stormtroepen. Tegen alles wat Vlaanderen, zeg maar Dietsland, volgens hen vreemd is : de Belgische staat, de Franstaligen, de migranten en al wat links of tolerant is. Voor de Oostfronters van weleer, de negationisten en de zogeheten etnisch zuivere volkeren.
Wim Verreycken bewees al herhaalde keren dat hij niet alleen de partijpropaganda maar ook het optreden van haar stoottroepen kan regisseren. Na de aanval op de podiumartiesten, onder wie Willem Vermandere, tijdens de 11-juliviering op de Brusselse Grote Markt in 1992, betekende het oprukken van ?de blokken? tijdens de jongste 69ste IJzerbedevaart ongetwijfeld een hoogtepunt in Verreyckens carrière. Dat was het ook voor Luc Vermeulen en zijn Voorpost.
TACTIEK.
De actiegroep van Were Di met het levensruneteken als embleem is sinds maart 1976 uitgegroeid tot de Sturmabteilung van extreem-rechts in Vlaanderen. Weliswaar niet met bruine maar met lichtblauwe hemden, zwarte dassen en koppelriemen, inwijdingsriten, gevechts- en andere trainingen. Voorpost, met zijn ogenschijnlijk onschuldige vendelzwaaiers, trommelaars en cantuszangers, is een organisatie die er zich voor hoedt als privé-militie verboden te worden. ?Wij zijn voor de eenheid, maar niet ten koste van onze eigenheid (…) Wanneer anderen menen het monopolie te hebben over de Vlaamse beweging of een deel ervan (…) dan spijt ons dat, maar dat is voor ons, Voorpost, onaanvaardbaar (…) Samen moeten wij bekijken hoe we de laatste jaren van de Belgische staat kunnen verkorten (…) Samen moeten we zoeken naar de juiste breekpunten, de juiste tactiek en moeten we de acties coördineren..? Aldus Luc Vermeulen, twaalf jaar geleden al in Revolte, het ledenblad van Voorpost.
En wat zijn toenmalige voorzitter, de huidige Vlaams Blok-volksvertegenwoordiger Francis Van den Eynde niet zonder enige heimwee naar de Dietse Militie en de Dinaso Militanten Orde over privé-milities denkt, is ook al lang bekend. Toen Voorpost vijf jaar bestond, schreef Van den Eynde in juni 1981 in het ledenblad : ?We zullen net als in het verleden onze nationalistische principes op lijnrechte wijze blijven belijden (…) Maar wij willen tegelijkertijd een soepele tactiek uitzoeken die ons naar de overwinning moet brengen (…) Wil je de Vlaamse beweging van morgen helpen opbouwen dan is je plaats bij Voorpost.?
Wat moest bewezen worden, is vijftien jaar later nog maar eens bewezen. En de Vlamingen zullen het allemaal geweten hebben.
F.D.M.
