‘M ijn schoorsteenmantel staat vol kerst- en nieuwjaarskaarten. Zelf heb ik er niet één verstuurd.’ Van welke sympathieke mens is deze hartverwarmende uitspraak, denkt u? Slechts één antwoord mogelijk: Hugo Camps. Hugo, die in Nederland in vier kranten en zeven tijdschriften publiceert en bij ons in meerdere blotevrouwenmagazines, had blijkbaar nog inspiratie over, want sinds enkele maanden pleegt hij om de twee dagen een minicolumn op de voorpagina van De Morgen. Afgewisseld met Bernard Dewulf. Het procédé wordt al jaren toegepast in de Volkskrant door Remco Campert en Jan Mulder: een kattebelletje over de actualiteit.
Om de twee dagen de zure overdenkingen van Camps, dat vrolijkt een mens op. Men kan zelf wel eens in de put zitten, maar Hugo zit toch altijd nog een paar lagen dieper. ‘Seks is taboe op nieuwjaarskaarten’, bromde hij ontevreden toen de kerstsfeer op haar kerstsfeerst was. ‘Nooit heeft iemand me geschreven: ik wens u elke dag een lekkere beurt. Niet dat ik elke dag zit te wachten op een portie dom gehobbel, maar geluk zonder de kleur van beddenlakens is maar half geluk.’ Wie spreekt het tegen?
Van de vijf bijdragen van Camps gaan er vier over seks. Hoe ouder hij wordt – en Hugo was al vroeg oud – des te perverser zijn gedachten. Want seks bij Camps, dat is niet zoals bij de doorsnee-Belg. Hugo’s minnespel bevat technieken en replieken die wij in het kader van deze rubriek onbesproken dienen te laten. Wij zijn ooit al zeer ver gegaan door te beschrijven hoe hij, in De toestand is hopeloos van Radio 1, op een avond kwam vertellen dat hij als kleuter gefascineerd was door wat zich onder het habijt van de fröbelzusters bevond. Meer: dat hij hun nonnenkleren één na één had willen afpellen, om door te kunnen dringen tot het heilige der heiligen. ‘Een pornopoesje of een gapende hooimijt?’, vroeg Hugo zich zovele jaren na datum nog steeds af met de verbittering van de man die zijn kans niet heeft gegrepen toen ze zich voordeed. Op het tijdstip dat hij zijn ziekelijke fantasieën onthulde, werd vroeger het godsdienstig halfuurtje uitgezonden.
In Camps&Dewulf is het om de twee dagen van dat. Of wat dacht u van de volgende passage: ‘Op pagina 4 van de krant van gisteren hangt Nahima Lanjri in een boom. De haren los, het rokje net boven de knie, getailleerde zwarte jas, de mond in verrukkelijke zuigstand. Iets meer decolleté had gemogen.’
In de rest van die bijdrage was Hugo minder enthousiast over het uiterlijk van Mieke Vogels: ‘Wiebelen is haar grootste genot, liefst met snelbinders en fietsbellen aan de kont.’ Enkele weken later noemde hij Vogels een noodhoer, en Marleen Vanderpoorten een schimmelkut. Dat was dan wel in een stukje dat over schelden ging, maar het verschil met zijn reguliere columns was met het blote oog niet zichtbaar.
Diezelfde dag stond binnenin De Morgen overigens een schelddicht op Hugo zelf. Van een zekere Pedro Elias, hopelijk voor die mens een pseudoniem. Dat gedicht ging zo: ‘Gij kreupele klaviertrut, met uw immer rochelende mondkut, aanvaard het grote Lot, en kus de wormen in uw strot.’
Camps maakt duidelijk school bij de lezers van De Morgen, want een kolom verder schreef ene Maaike Vissers een parodie op het Krinkelende Winkelende Waterding aan het adres van, alweer, Mieke Vogels: ‘Gij eet en gij vreet en gij bloost zo fel, al zijt ge zo vet als een eend. Gij zwelgt en gij schrokt en geniet zowel, van voeder van hier als geleend. Wat wauwelt gij daar over nieuwe man? Verklaar het en zeg het mij, toe. Waar anders droomt gij toch in stilte van, dan een ferme doortastende roe?’
Er is echt geen hoop meer, voor dit volk.
Hugo dan weer over Wendy Van Wanten en prins Laurent: ‘Hij wilde meer knalpot dan Ferrari zijn, maar koningskinderen zijn ongewapend in hun eenzaamheid. Daar weet een polderdel wel raad mee.’ Een polderdel! Wendy! ‘Mevrouw Van Wanten is net goed genoeg voor de afwas’, hamerde Camps ongenadig door, nadat hij eerst Claire Coombs had geloofd om haar mond als een vlezige perzik en haar perzik als een vlezige mond.
‘Wat de clitoris is voor het noorden, zijn blote voeten voor de latino’s: het ultieme slagveld van tederheid en verlangen.’ Hier sprak Camps over wielrenner Frank Vandenbroucke, die zijn vrouw Sarah Pinacci uit de auto had gezwierd en blootsvoets midden op de straat had achtergelaten. ’s Nachts, in een van de beruchtste wijken van Anderlecht. Terwijl hij zelf met gedoofde lichten en 1,7 promille in zijn bloed wegscheurde.
Sarah restte geen andere uitweg dan terug te tsjokken naar het Vanden Stockstadion, waar ze samen met haar liefhebbende echtgenoot een feestje had bijgewoond van afscheidnemend wielrenner Lorenzo Lapage, de schoonzoon van Paul Van Himst. Sluit uw ogen en beeld het u in: het ranke Italiaanse fotomodel, ongetwijfeld in een doorkijkjurk, die ’s nachts op blote voeten terug pikkelt naar het Anderlechtstadion. Dit is toch onovertroffen, dat moeten we die Vandenbroucke nageven. Een tafereel van een buitenaardse schoonheid, althans voor wie er niet direct bij betrokken was.
Een paar jaar geleden was Vandenbroucke genomineerd voor de ‘sportpersoonlijkheid van het jaar’. Tot hij door jurylid Roger Moens publiekelijk werd afgeschoten: ‘Een gazettencoureur die niet zuiver op de graat is, en ik zou niet graag hebben dat jongeren een voorbeeld namen aan zijn privéleven.’ Van het granieten gehalte van Roger maken ze er geen meer, voor velen een bemoedigende gedachte. Roger stapte ooit uit de Memorial Van Damme omdat ze een nummer voor rolstoelatleten op het programma hadden ingeschreven. ‘Niets tegen die mensen,’ haastte Moens zich om een dreigend misverstand de kop in te drukken, ‘maar niet op een atletiekmeeting.’
Ook van Camps bestaat er maar één. ‘Socialisme anno 2002: wc-papier heeft meer substantie.’ Dat was naar aanleiding van het kookboek van Steve Stevaert. ‘Boekweitkoeken op zijn Bokrijks’, aldus Hugo, ‘Het land zakt weg in een eindeloze diarree.’
Koen Meulenaere
