Niet alle verhalen zijn dezelfde. Het paniekvoetbal rond de Arabisch-Europese Liga en haar leider Dyab Abou Jahjah zou doen vergeten dat er elders op een rustige manier toch aan integratie wordt gewerkt. Ver van de spots van het televisiejournaal en zonder schreeuwerige politici in de buurt. Die hebben daar tegenwoordig ook geen tijd voor. Die zijn bezig met de nakende verkiezingen.
Toeval bestaat in die dingen niet. Terwijl de Belgische regering bijna de hele rechtsstaat aan de kant schoof, waren er in de Italiaanse stad Bologna een aantal jongeren bijeen uit verschillende Europese landen om over de integratie van jonge migranten te praten. Een initiatief van de Stichting P&V. Daar was ook een groep Belgen bij – Vlamingen, Franstaligen en allochtonen. Een hechte groep, die al twee jaar de oefening maakt om samen naar initiatieven te zoeken die het samenleven kunnen verbeteren. De manier waarop ze dat doen, met oneindig veel respect voor elkaars verscheidenheid, maakt dat een mens die het meemaakt met een geruste blik naar de multiculturele toekomst kijkt.
De grote woorden en de demagogie zouden doen vergeten dat dit soort initiatieven bestaan, dat ze niet meer moeten worden uitgevonden. Alleen beseft de politiek dat niet, ze heeft er ook geen aandacht voor. Een meisje in de groep, bijvoorbeeld, werkt sinds enige tijd voor een project van de KAV in enkele Brusselse wijken. Zogenaamde probleemwijken. Ze maakt daar voor een schamel salaris praatgroepen voor migrantenvrouwen. Die komen regelmatig samen om met haar en met elkaar te kletsen. Over de kinderen, de school, problemen in de buurt. Enzovoort. Het project wordt stopgezet. Het meisje wordt straks werkloos. Het gehannes rond de subsidiepot voor het sociaal-culturele werk maakt dat er geen geld meer voor is. Het zijn dit soort initiatieven waar de hele Wetstraat vorige week met luide stem om heeft gevraagd. Ze realiseren zich niet eens dat ze die zélf enkele weken eerder vakkundig de nek hebben omgedraaid.
Maar terug naar Bologna. De bedoeling van zo’n bijeenkomst is dat er in het hart van die jonge mensen zaadjes worden geplant, die maken dat Europa ook morgen en overmorgen leefbaar blijft. Het opbouwen van een samenleving is een kwestie van tijd en geduld. Hoeveel mensen met wortels in Noord-Afrika of Turkije zaten er, laten we zeggen, tien jaar geleden in het parlement? Niemand. Vandaag zijn ze er niet meer uit weg te denken. Knappe, goed opgeleide, nog jonge mannen en, vooral, vrouwen. Wie daar anders over denkt, voert een achterhoede- gevecht. De toekomst van België en Vlaanderen was vorige week in Bologna bijeen. Niet in Antwerpen.
Hubert van Humbeeck
