De band tussen Gustav Mahlers Vijfde symfonie en Luchino Visconti’s meesterwerk Death in Venice: voor wie de film kent te vanzelfsprekend om er woorden aan vuil te maken, voor de anderen te complex om hier samen te vatten. Laten we het erbij houden dat het hoofdpersonage van de prent gebaseerd is op Mahler, voorgesteld (de realiteit is onduidelijk) als een latente homo die zijn ongeuite liefde voor de mooie Tadzio vertaalt in muziek. En die muziek, dat is het onsterfelijke Adagietto, een fragment uit Mahlers 70 minuten durende Vijfde. Die begint met een prachtige treurmars, zonder de ironie van de mineurversie van Broeder Jacob die Mahler in zijn Eerste symfonie stopte. Als we dit complexe, woelige werk in één karaktertrek moeten beschrijven, dan is het manisch-depressief. Maar beoordeel de versie van Brussels Philharmonic vooral zelf.
Op 06/09
Mahler 5
Flagey
Brussel
