Aan de lijn deze week: Tuur Van Wallendael:

“Ik de grootste dommerik van de SP? Beweert Renaat Landuyt dat?”

– Beweren is veel gezegd, hij vindt het.

“Dat is hetzelfde.”

– Dat dachten wij ook.

“En hij vindt dus ook dat ze in slaap vallen als ik iets voorlees. Dat is wel het strafste. Herinnert ge u hoe Renaat het rapport van de Commisie Vanderwilghen stond af te rammelen? Iedereen liep van miserie het parlement uit. Hij kan zelf niet voorlezen.”

– Goed Tuur, blijf kalm. Maar we kunnen er toch niet omheen dat er in elke groep een slimste en een domste is? Dus ook in de SP. Als gij de domste niet zijt, wie dan wel?

“Ik zal het eens navragen, ik bel u terug.”

Louis Vanvelthoven! Wie had dat gedacht? Van de taaaaaabaksreclame, en de politieke spitstechnologie van senator Guy Moens. De nieuwe tussenstand: één Vanvelthoven, twee Tuur, drie Renaat, vier Marcel. Als het zo voortgaat eindigt Marcel Colla nog als de slimste.

Geven we dan nu het woord aan Johan Leman, van het bureau tegen racisme en gelijke kansen. Het stond in De Standaard: “Met die enquête van Knack kom je nog niet door de eerste kandidatuur statistiek.” Bon, wij noteren de naam Leman op de steeds aangroeiende lijst van betweters, die allemaal kritiek hebben op het MAS, het Leuvense onderzoeksinstituut dat hier onlangs zijn goede naam op het spel heeft gezet met een totaal nieuwe formule voor opiniepeilingen. Die luidt als volgt.

Men belle 2400 personen, van wie de helft geen zin heeft om te antwoorden. En van wie de helft van de helft die wel wil antwoorden, niet meer weet op wie ze de vorige keer gestemd heeft. Laat staan op wie ze de volgende keer zal stemmen.

We spreken dus over zeshonderd man die een min of meer bruikbaar antwoord geven. We schrijven dat procentsgewijs in bij elke vernoemde partij, trekken er bij de socialisten de helft af, geven het Vlaams Blok het dubbel, verminderen het percentage van de CVP met vier, en dat van de liberalen vermenigvuldigen we met 3,14, waarna we uit die uitkomst de vierkantswortel trekken en die optellen bij het verschil tussen het percentage stemmen van de Volksunie en dat van Agalev.

Voilà. De wereld van de statistiek, een stel muffe kneuteraars die nooit een vrouw van dichtbij hebben gezien, stond op zijn kop. Een dergelijke revolutionaire berekeningsmethode was nooit eerder gehanteerd. U moet niet vragen welk een aardschok plaatsvond in het gemoed van eenvoudige mensen als Johan Leman. Die overigens ook vond dat Marlène de Wouters geen interview mag afnemen van Johan Demol. Want: “Wat kent zij daarvan?”

Zo heeft Gui Polspoel eens in extremis verhinderd dat Wouterke Vandenhaute in “Het huis van wantrouwen” een gesprek zou voeren met Jean-Pierre Van Rossem. De letterlijke argumentatie van Polspoel zijn wij vergeten, maar het kwam erop neer dat Wouterke daar niet slim genoeg voor was. Vier jaar later was Wouterke hoofdredacteur van Canal Plus, en moest Polspoel bij hem zijn eerste opdracht komen halen: Hoogstraten-Dessel Sport! Wouter zelf ging naar Liverpool-Manchester United.

Terug naar onze enquête. Op een avond werd, tot zijn verbazing, zelfs onze chef-Wetstraat opgebeld met de vraag op wie hij ging stemmen. Van Cauwelaert verslikte zich bijna, en blafte woedend terug: “Daar hebt gij geen affaires mee juffrouwke!” Pas enkele tellen later drong het tot hem door dat het voor onze eigen peiling was, en belde hij inderhaast terug. Wat door diezelfde verbouwereerde juffrouw werd gerapporteerd als een verregaande poging tot manipulatie. Enfin, zo blijft een mens bezig.

Uw dienaar voelt zich trouwens niet aangesproken door de controverse die rond onze peiling is losgebarsten. Integendeel. Want op de redactievergadering waarop ze werd besproken, hebben wij het woord gevraagd en uitgeroepen: “Pas op collega’s, met statistieken kan men alles bewijzen.” Dat sloeg in als een bom, niemand had deze overweging gemaakt. Nochtans kent iedereen zijn eigen leukigheidje om ze te illustreren. Men schiet één meter vóór de haas en daarna één meter erachter, gemiddeld is die haas morsdood. En onze chef-economie had ons ooit te pakken met dit staaltje sociale politiek: een werkgever heeft drie bedienden, hij ontslaat er één, waardoor hij de werkgelegenheid met 33 procent vermindert. Nadien neemt hij dezelfde persoon opnieuw in dienst, en heeft hij de werkgelegenheid met vijftig procent verhoogd. Voorzichtig dus, met statistici.

Maar, en dat is een constante op onze redactievergaderingen, niemand wenste te luisteren naar ondergetekende. En onze directeur-hoofdredacteur smoorde alle protest in de kiem door te stellen: “Volgens onze chef-wetenschappen is die Dirk De Martelaere van het MAS geniaal.”

Een argument dat dan weer schamper werd ontvangen door onze chef-buitenland, die droogweg opmerkte: “Maar is onze chef-wetenschappen wel geniaal? Want anders is de vraag: hoe kan iemand die zelf niet geniaal is, beoordelen of een ander het is?” Daar kon niemand op antwoorden, onze chef-wetenschappen het minst van allen. Waardoor de hypothese dat hij inderdaad niet geniaal is, en dus mutatis mutandis ook De Martelaere en zijn peiling niet, aan aanhang won. Maar is hij mogelijk niet geniaal, dan in elk geval wel opvliegend. Onze chef-buitenland werd vol op het oog getroffen, en vijf minuten later arriveerden als vanouds de ordetroepen.

Vermits wij ons dus bij voorbaat hebben gedistantieerd, kost het ons weinig moeite in alle sereniteit het vervolg van de ophefmakende Knack-peiling in de gaten te houden. Wij zullen niet nalaten u na 13 juni te melden of de voorspelling klopte. Indien ja, geven wij u ook de namen van wie, samen met pater Leman, beter een tijdje zijn mond zou houden.

De enigen die in de wolken zijn met onze enquête, zijn paradoxaal genoeg de socialisten. Want stel dat de SP op 13 juni van 20 naar 15 procent zakt, dan kan een handige demagoog als mijnheer Louis zeggen: “Twee procent meer dan voorspeld, ik heb weer gewonnen.”

Koen Meulenaere