In Mijn denken stottert vaak meer dan mijn benen getuigt ingenieur Stefan (44), 7 maanden na zijn diagnose van parkinson, over zijn mentale veranderingen.
“Het is vergelijkbaar met wat er lichamelijk met je gebeurt. Ik wil bijvoorbeeld dat glas pakken maar ik moet dat eerst bedenken voordat ik het kan pakken. Er komt iets tussen mij en mijn handelen, het gaat niet meer vanzelf en dat vertaalt zich in het gemak en de snelheid van leven. […] Net of er een wollen deken over je hoofd zit. Je bent niet scherp, je kunt niet snel anticiperen en snel reageren. […] Rationele beslissingen nemen gaat nog wel, maar als het gaat over emotie en gevoel, en ingrijpende beslissingen, dan wordt het moeilijk. In mijn werk heb ik dat minder, wel als ik onmiddellijk moet beslissen.
Initiatief nemen is ook een punt. Je plant wel dingen maar je doet ze gewoon niet. Dit werd langzaam erger. In mijn werk viel het niet zozeer op, maar thuis wel. Na de verbouwing van ons huis waren er nog tal van dingen te doen. Ik plande ze wel, maar kwam er niet toe om ze ook te doen. Zo ging het ook met de leuke dingen, de vakantie, een weekendje weg, een aardige activiteit voor de kinderen.
Op een gegeven moment kon ik wel beter naar mezelf kijken. Door de pillen ging dat veel beter. Ik merkte dat ik in paniek raakte als ik vijf of zes dingen tegelijk moest doen. Toen ik me dat realiseerde kon ik er ook iets aan doen. […] Vroeger wilde ik technisch manager worden. Ik heb niet meer zulke grote dromen. Ik heb nu de ideale baan, pittig, dat wel. Maar ik hoef niet op mijn tenen te lopen, ik heb ruimte over. […] Als er problemen zijn, ben ik wel de man die dan moet zeggen wat er dient te gebeuren. Onmiddellijk reageren, beslissingen nemen. Hoe gaat dat straks?
Mijn vrouw zoekt nog steeds die man op wie ze verliefd werd. Ik ben nu meer een bedachtzaam mens geworden, laten we het zo maar noemen. […] Zoals ik dat glas bewust moet pakken, zo moet ik me er ook bewust van blijven dat er een mens tegenover me zit die ook gevoelens heeft. Ik probeer me bewust in die ander in te leven. Ik ga bewust bij mijn vrouw zitten om haar dag met haar door te spreken. Met de kinderen doe ik dat ook, ik plan het contact en de aandacht. Parkinson maakt je wel tot een solist. Het gaat mis op momenten dat we samen zijn en over en weer allerlei dingen van elkaar verlangen en verwachten. Daar kan ik niet aan voldoen.”
