Het is uit met de liefde tussen minister van Sociale Zaken Frank Vandenbroucke (SP) en de klinisch biologen, radiologen en nierspecialisten. Zij schakelen gedurende twaalf dagen hun technische apparatuur uit en zullen hun patiënten alleen nog oppervlakkig onderzoeken met stethoscoop en bloeddrukmeter.
Wat heeft hun toorn opgewekt? In tegenstelling tot zijn voorgangers in de voorbije rooms-rode regeringsjaren, kon Vandenbroucke totnogtoe op heel wat bijval rekenen voor zijn beleid in de gezondheidszorg. Chronisch zieken krijgen zorgprogramma’s op maat aangeboden. De medische kosten voor de patiënten worden aan banden gelegd door de invoering van een maximumfactuur. Met artsengroepen worden richtlijnen over een goede medische praktijk en het voorschrijfgedrag gemaakt. Zelfs met de geneesmiddelensector, die zo vaak dwarsligt, kon Vandenbroucke nieuwe afspraken maken. En vooral slaagde hij erin om, na jaren van gezeur over onmenselijke besparingen, een te kleine groeinorm en veel te weinig middelen, een budgetverhoging van meer dan 40 miljard frank af te dwingen voor de ziekteverzekering dit jaar.
Maar bij de extra begrotingscontrole voor de zomer pakten de eerste donderwolken zich samen boven die ziekteverzekering. Voor de klinische biologie, de radiologie en de nierdialyse swingden de uitgaven andermaal de pan uit, alsof er nooit sprake was geweest van ‘gesloten enveloppes’. Vandenbroucke trok aan de noodrem en kondigde de toepassing aan van een afgesproken regeling van recuperaties en correcties. Tegelijk moest deze ingreep die medische deeltakken aansporen om schoon schip te maken met onnodige en overbodige onderzoeken.
Maar dat hebben ze daar dus allerminst zo begrepen. Daarom zijn de poppen aan ’t dansen en weer lopen de bestbetaalde specialisten en hun Belgische Vereniging van Artsensyndicaten (BVAS) voorop in het verzet. Spreekbuis Marc Moens heeft daarbij goed naar zijn leermeesters André Wijnen, Louis Beckers en Jacques de Toeuf geluisterd. Hij papegaait een aloud verhaal over rantsoenering van de zorg, lange wachtlijsten en patiënten die godbetert dood zullen gaan als de minister niet heel vlug een pak bijkomende miljarden op tafel legt voor labtests, dialyses en medische beeldvorming. Vandenbroucke wordt ook ongegeneerd uitgelegd dat de ziekenhuizen deze ‘winstgevende activiteiten’ absoluut niet kunnen missen.
Moens en co ontwijken openlijk een debat over een beheersbaar budgettair pad om de vooruitgang in de medische technologie en de onvermijdelijke kosten van de vergrijzing bij te houden. Ze maken zich er heel simpel van af: Vandenbroucke moet elders maar het mes in de uitgaven zetten of met meer geld over de brug komen. Het resultaat van dat corporatisme is een domme krachtmeting die drijft op demagogische argumenten die amper verhullen dat het de grootverdieners onder de geneesheren-specialisten in feite alleen maar te doen is om de poen.
Patrick Martens
