info : De auteur is schrijver in Brussel.
Partijen selecteren hun kopstukken op basis van populariteit, niet van kwaliteit. Alles moet leuk zijn. Zo niet wordt het opgeleukt. Het gevolg is een poppenkast die de geloofwaardigheid van het politieke bedrijf in vrije val brengt.
Neem Freya Van den Bossche. Ze studeerde het pretpakket communicatiewetenschappen in Gent. Nu is ze minister van Begroting. Maar ze geeft eerlijk toe dat ze van begroten geen verstand heeft omdat ze niet kan rekenen. De wortel van 25 is haar onbekend. ‘Johan Vande Lanotte heeft mij gezegd dat ik alleen maar moest optellen en aftrekken’, zei ze giechelend op de VRT-radio. Hoe zij het effect van economische groei op het primair saldo berekent, is een raadsel. Herman Van Rompuy kan dat berekenen, maar hij is te saai. Freya heeft een leuk snoetje en zit als gelaarsde kat bij De Laagste Show van Mark Uytterhoeven. Van Rompuy zit thuis: onopleukbaar!
In Wallonië leidt populariteit tot verstandsverbijstering. De kopstukken van de Waalse politiek fêteren elkaar op het circuit van Franchorchamps tussen superkapitalisten, coureurs en langbenige pitspoezen. Politici verdringen elkaar bij de prijsuitreiking om op televisie te komen.
Ze zijn zo dronken van publiciteit dat ze met de baas van de formule 1 een contract sloten dat een diepe krater in de eigen schamele begroting slaat. De uitvluchten van de ministers zijn zielig. Serge Kubla (MR) bekende dat hij geen Engels kan lezen. Dat voor de sterke man van Waterloo die toch zou moeten weten dat in 1815 het Frans als wereldtaal definitief heeft verloren. Michel Daerden (PS) is clown op dagelijkse basis. Hij lijkt permanent beschonken. En Jean-Marie Happart (PS), de ex-fruitboer, ondertekent een contract met financiële haaien, terwijl hij alleen verstand heeft van appels en peren.
Nu de Waalse organisator failliet is, moet formule 1-baas Bernie Ecclestone de Grote Prijs van Francorchamps zelf organiseren. De winst zal voor hem zijn, het verlies voor Wallonië. Bernie is een ‘verlicht despoot’, althans volgens Karel Van Miert in zijn boek Mijn jaren in Europa. Bernie is een kapitalist van het slechte soort: monopolist. Hij draait duimschroeven aan. Er is ook weinig heil te verwachten van de baas van de Internationale Automobielfederatie, Max Mosley. Max is de zoon van Oswald Mosley, de oprichter van de British Union of Fascists. Oswald huwde in Duitsland, met Hitler en Goebbels als eregasten. Max staat niet bekend als flexibel. Bernie klaagde zelfs bij Van Miert over diens onbuigzaamheid.
Maar in Vlaanderen is het niet beter. Profileringsdrang regeert. De Vlaamse regering wilde Vlaanderen op de kaart zetten en zond een delegatie naar China, met minister-president Yves Leterme en minister van Economische Zaken, Fientje Moerman. Ineens doken ook Verhofstadt en De Croo op in China met aparte delegaties. Chinese leiders, gewend aan hiërarchie en senioriteit, raakten tureluurs. Geen wonder. Als men het aantal ministers in België omrekent naar Chinese verhoudingen, komt men op 10.000. Alleen al de gedachte brengt de Chinese partijleiding in acute ademnood.
De Vlaamse missie bleek dan ook nog ’twee in één’. Leterme en Moerman knokten om de beste quotes in de kranten en de mooiste televisiebeelden voor het thuisfront. Fientje is een geduchte kuitenbijter en Leterme een noeste flandrien, maar niet echt een wereldreiziger. Hij noemde zich ‘Kuifje in China’ en voegde direct de daad bij het woord: hij kwam te vroeg (verkeerd berekend tijdverschil), of te laat (verslapen), hij had geen visitekaartjes bij zich (vergeten), of sprak de Chinese namen verkeerd uit. Fientje vond het prachtig, en zette de genadeloze artikelen over de stuntelende Kuifje op haar website. Opgeleukt met een Chinees achtergrondmuziekje. De Vlaamse delegatie ging met lege handen naar China en keerde met lege handen terug. Wat we zelf doen, doen we beter!
Dirk Jan Eppink
