De Bloedgroep van Theater Malpertuis speelt “3 x Elvis Peeters”.
De man in Elvis Peeters’ verhaal Spa loopt rond met een handdoek in zijn hand. Hij wil wat ooit gebeurde tussen hem en een vrouw uit zijn leven wegvegen en het doek in een wasserette wassen. Het is slechts een detail, maar die handdoek en het thema van het zich willen ontdoen van herinneringen en ervaringen, duiken nog in andere verhalen van Peeters op. Hij gebruikt graag herkenbare elementen als symbolen in zijn beschrijvingen van machtsverhoudingen tussen al dan niet toevallige partners en al schrijft hij nauwelijks theaterdialogen, bepaalde van zijn teksten zijn theatergevoelig.
In Vier mannen en Hondenspel, door De Bloedgroep van Theater Malpertuis samen met Spa als 3 x Elvis Peeters geprogrammeerd, valt op hoe de personages zoveel mogelijk via monologen hun onderlinge spanningen kenbaar maken.
In Hondenspel zitten de man en de vrouw gewoon in hun ondergoed op de rand van het bed waarin ze de liefde bedreven. Ze laten elk om beurt hun gedachten de vrije loop in een aantal beschouwingen die inwisselbaar zijn. De regie van gastregisseur Alexandra Koch en de vertolking van Monika Dumon en Jobst Schnibbe accentueren vooral het statische in de verhouding, alsof man en vrouw een stand van zaken opmaken met het oog op nieuwe strategieën. Door alles toe te spitsen op een weliswaar sobere verbaliteit en een beheerste innerlijke spanning, wordt het literaire karakter van het verhaal sterk benadrukt. De leestekst wordt geen speeltekst.
Dat gevoel heb je minder bij Vier mannen en het minst bij Spa, waarin een man en een vrouw die vreemd zijn voor elkaar door omstandigheden hetzelfde bed moeten delen in een hotelkamer. Ze blijven vreemden, maar niet meer voor de toeschouwer. De speelse vormgeving en de ongedwongen speelstijl van Sam Bogaerts, als een oude man die in elke voorbijganger een verhaal ziet, van Wouter Van Lierde en Tania Van der Sanden als de protagonisten en Els Theunis en Ilse Vynckier als twee toevallige meisjes op de bromfiets, houden het gemis waar het bij de hoofdrollen om gaat, zeer licht. Dat houdt ook in dat het korte stuk, ondanks of misschien juist omwille van de afstandelijke, niet gevoelige benadering door Koch en de vertolkers, een oppervlakkig ding is, te technisch in elkaar gestoken.
EEN DUISTERE BEDOENING
Van Vier mannen (in 1994 in opdracht van Monty, Antwerpen geschreven) gaf Malpertuis al eerder een voorproef en daar is sindsdien nauwelijks iets aan veranderd. Het blijft, in de regie van de Australiër Richard Murphet (auteur van Slow love, waarmee Malpertuis het seizoen zo mooi begon), een duistere bedoening over vier avonturiers die de verkrachting en de dood op de zus van een van hen, willen wreken. Gelukkig heeft Murphet aan de tekst, die gedrukt een grotere helderheid heeft dan als voorstelling, een ander verhaal van Peeters toegevoegd: Anna. Daarin drukt Tania Van der Sanden in weinig woorden maar zeer indringend uit wat de vrouw voelt als een man haar lichaam neemt, zonder dat ze het hem heeft aangeboden.
Met de productie 3 x Elvis Peeters heeft Malpertuis niet alleen twee hier onbekende regisseurs een kans gegeven, maar ook aan de auteur zelf de gelegenheid geboden te ervaren hoe zijn teksten een theaterbewerking doorstaan. Literatuur op de scène blijkt ook nu een hachelijke onderneming. Bovendien werd daarvoor niet het beste werk van Peeters uitgezocht, al schrijft hij, naar eigen zeggen, toch altijd met de toneelopdracht in het achterhoofd. Voor een meer theatergevoelige tekst moet tot nader order worden verwezen naar onder meer Het uur van de aap, dat hij in 1990 voor de Monty schreef. Het is uitmuntend in taal en van zoveel meer inspiratie getuigend, dat de teksten uit 3 x Elvis Peeters erbij verbleken en zeker niet die artistieke uitdaging bevatten die De Bloedgroep en de gelegenheidsregisseurs nodig hebben.
Reisvoorstellingen tot 1/03. Info: 051/40.62.90 (Malpertuis).
Roger Arteel
