?Kahaani?, van en met kinderen.
Wie ?Kahaani? gaat bekijken, kan etiketten als kindertheater of muziektheater beter thuis laten. De co-productie van Het Muziek Lod, De Munt en Foyer is het allemaal tegelijk en nog meer dan dat : een visueel, muzikaal en multicultureel reisverhaal, boordevol fantasie, dat zowel door kinderen als volwassenen bedacht werd en door kinderen en volwassenen wordt uitgevoerd. Maar in de eerste plaats is het een speels spektakel.
Aan de basis ligt regisseur Guy Cassiers die na vroegere werkervaringen en producties met kinderen en jongeren zoals het Gentse kindertheater Oud Huis Stekelbees (intussen Victoria) van 1987 tot 1992 opnieuw met kinderen wilde werken. Tussen zijn volwassen freelance-werk door (recentelijk onder andere bij het Kaaitheater, KunstenFESTIVALdesArts en Limelight) ging hij, net zoals voor ?La Cifra? zes jaar geleden, opnieuw met Brusselse ketjes van verschillende origine aan de slag.
Het werkproces met het groepje speelgrage migrantenkinderen dat door het Brusselse integratiecentrum Foyer werd samengebracht, verliep in verschillende fasen en over een periode van bijna anderhalf jaar. Intussen kwam de Gentse muziektheatergroep Het Muziek Lod erbij en schreef artistiek leider en huiscomponist Dick Van der Harst de muziek voor ?Kahaani?. Ook De Munt zag wat in het project, leende een strijkkwartet en realiseerde de decors en kostuums.
Het gekke is dat ?Kahaani? zich op het eerste gezicht niet echt als een werkstuk van Cassiers en Van der Harst aandient. De kinderen hebben zich het speel-, beeld- en muziekmateriaal zo eigen gemaakt, dat ze niet alleen de show stelen maar ook het verhaal dragen. Wat door de aanstekelijke samenwerking met een ?volwassen? jazztrio en strijkje nog meer in de kijker loopt.
?Kahaani? is een ode aan het onstuitbare vertelplezier dat in de voorstelling in een beeld van oneindige vloeibaarheid wordt vertaald. Met hun schalkse en bewust uitgespeelde amateurisme en uitbundig enthousiasme bezorgen de spruiten die inhoudelijke en vormelijke metafoor een verrassende lichtheid. De narratieve kronkels en bochten van de amper een uur durende voorstelling neemt de toeschouwer er met genoegen bij. En ook het overdadige gesticuleren en het anderstalige accent van de acteurtjes, die de helderheid van de voorstelling wel eens durven ondermijnen, kunnen de pret niet bederven.
Paul Verduyckt
Volgende voorstellingen op 24/1 in Aalst (De Werf), 2/2 in Brugge (Stadsschouwburg), 9/2 in Hasselt (Cultureel Centrum), 15-16/2 in Antwerpen (deSingel), 21/2 in Kortrijk (Stadsschouwburg), 23/2 in Turnhout (De Warande) en 2-3/5 in Brussel (Lunatheater).
Kahaani : schalks amateurisme.
