Sinds het ontstaan van de Belgische staat ondergaan de Vlamingen de actieve verfransing van Vlaanderen. De taal- en administratieve faciliteiten in de zes randgemeenten van Brussel zijn het tastbare bewijs van het onvermogen en de onwil (onkunde) van de Franstaligen om zich aan te passen aan de taal- en de cultuurgemeenschap waarvoor ze in volle vrijheid hebben gekozen om er te verblijven.

De Vlaamse migratie naar Wallonië heeft nooit een actieve vervlaamsingspolitiek in het zuiden van het land tot gevolg gehad; de Vlamingen hebben zich, zoals het hoort, aangepast aan de taal en de cultuur van hun gastgemeenschap.

Het is naïef te geloven dat de Franstalingen bereid zijn het comfort van het status-quo te verlaten; de resolutie van het Waals Parlement van 16 juli 2008 laat daaromtrent niet de minste twijfel bestaan. Nieuwe strategieën worden uitgewerkt om zo weinig mogelijk te hoeven toegeven en de voorrechten te behouden.

De splitsing van de kieskring B-H-V en van het gerechtelijke arrondissement heeft geen communautaire aspect, zoals

te pas en te onpas wordt verkondigd, maar iets wat een rechtsstaat fundamenteel en veel dieper raakt: het respect voor de grondwet. Er kan simpelweg niet onderhandeld worden over dit hele dossier; deze ongrondwettelijke situatie moet eenvoudig zonder enige compensatie worden rechtgezet. Ik stel echter vast dat het naleven van de grondwet en het afdwingen van de naleving ervan, zelfs na een arrest van het Grondwettelijk Hof, in het Belgische staatverband onmogelijk geworden is.

Diegenen die nog de illusie koesteren dat de Franstaligen tot een dialoog bereid zijn, verwijs ik naar de 14 voorbije maanden. Op geen enkel ogenblik – en niets wijst erop dat die bereidheid nu zou bestaan – waren de Franstaligen tot een constructieve dialoog bereid. Ondanks de talrijke staatshervormingen is men er niet in geslaagd een behoorlijk werkend federaal bestuursmodel uit te bouwen omdat de inzichten, beleidsopties en financiering ervan tussen Franstaligen en Vlamingen diametraal tegengesteld zijn.

Dit politieke systeem bestaat erin de conflicten te beheersen ten koste en ten laste van de meerderheid van dit land. Het wordt echter steeds duidelijker dat de consensuspolitiek niet meer bij machte is crisissen te beheersen en er uiteindelijk onder zal bezwijken.

Alle Vlaamse partijen die hieromtrent politieke beslissingen hebben goedgekeurd, dragen een verpletterende verantwoordelijkheid. Lang, veel te lang hebben Vlaamse partijen de arrogantie van de Franstaligen ondergaan, en hebben ze er zelfs mee ingestemd hun democratische meerderheid grondwettelijk te laten afgrendelen.

Dit land heeft inderdaad dringend nood aan een andere staatsstructuur. Hoe het nieuwe staatsverband ook genoemd mag worden, doet niets ter zake. Belangrijk is dat de nieuwe structuren verhinderen dat Vlaamse beleidsbeslissingen worden geblokkeerd of worden tegengehouden door politieke mandatarissen van een ander gewest.

www.knack.be/lezersbrieven/

Willy De Waele (Open VLD), burgemeester van Lennik De volledige tekst kunt u lezen op www.knack.be

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content