Laura (18) studeert rechten aan de Katholieke Universiteit Leuven. In de aula is ze vandaag geen buitenbeentje, maar zo voelde ze zich twee jaar geleden op school wel. Omdat de sociale druk te zwaar werd, besliste ze de laatste twee jaren van het secundair onderwijs thuis af te werken.
‘Naar school gaan vergde te veel van me. Mijn klas-genoten zaten niet op dezelfde golflengte als ik. Ik vond mijn plek niet tussen mijn medeleerlingen, en ik kon ook de moed niet meer opbrengen om te doen alsof ik me er thuis voelde. Heel lang heb ik gevochten tegen dat gevoel. Ik maak de klas daarover geen verwijten, het probleem lag helemaal aan mij. Van school veranderen kon niet. Dat had ik al eens geprobeerd, om dezelfde reden, maar zonder succes. Alternatieve onderwijsvormen zoals een Steiner- of een Freinetschool waren geen oplossing, omdat ik Latijn wilde blijven volgen.
Mijn problemen vloeiden voort uit het schoolsysteem. Daar zitten echt grote gaten in. Ik ben niet iemand die wegloopt bij de minste frustratie. Maar de onvrijheid en de kuddegeest die eigen zijn aan het schoolsysteem, bieden geen mogelijkheden voor mensen zoals ik. Thuis-onderwijs is het andere uiterste. De vrijheid die je daar hebt, is ook niet altijd ideaal. Nu het aantal leerlingen in het thuisonderwijs stijgt, stel ik me soms de vraag of de scholen echt niet meer voldoen aan de behoeften van sommige kinderen. Misschien zijn ze vandaag gewoon mondiger dan vroeger, en protesteren ze sneller als ze hun draai niet vinden in een strak keurslijf.
In het midden van het voorlaatste studiejaar heb ik de stap gezet naar het thuisonderwijs. Dat ging niet zonder moeite. Ik wilde een erkend diploma behalen, en dat kan enkel via de centrale examen- commissie van de Vlaamse Gemeenschap. Het bleek geen sinecure om te weten te komen wat de examencommissie precies verwachtte. Vrienden en mensen van de privéschool De Leerwijzer in Brasschaat hebben af en toe een handje geholpen, maar het grootste deel van de leerstof heb ik op mijn eentje doorgenomen. Dat lukte, omdat ik na vier jaar secundair onderwijs al een stevige basis had. Mijn broers zijn een stuk jonger dan ik en overwegen ook thuisonderwijs te volgen, maar voor hen is het te vroeg om de stap te zetten, denk ik. Als je helemaal onervaren aan die opdracht moet beginnen, kan je dat heel wat stress opleveren. Het is bijvoorbeeld een hele opgave om al het benodigde studiemateriaal bijeen te zoeken. Wie kiest voor thuis-onderwijs, moet ervoor uitkijken dat hij die belasting niet te licht opvat.
Ook het sociale aspect van het thuisonderwijs is verre van ideaal. Zeker als je er al op jonge leeftijd voor kiest. Voor mij was het een opluchting om weg te zijn uit de klas. Toch ben ik ook een sociaal beest, dus de behoefte aan contact groeide weer. Gelukkig kon ik in een jaar tijd alle leerstof verwerken en mijn examens afleggen. Ik heb weinig moeten missen. En of ik nu minder goed met mensen kan samenwerken, omdat ik thuis- onderwijs heb gevolgd? Nee, dat denk ik niet.’
