In 2016 kreeg Mieke Vanhuyse borstkanker met een uitzaaiing in de okselklier. “Negen maanden lang focuste ik uitsluitend op fysiek beter worden. Pas daarna kon ik mentaal herstellen.”
“In de zomer had ik een knobbeltje gevoeld in m’n oksel”, vertelt Mieke. “Mijn arts zette meteen de hele machinerie in gang: extra onderzoeken, een punctie, enzovoort. Toen wist ik eigenlijk al dat de situatie niet pluis was. De periode tussen al die onderzoeken en het moment van de diagnose voelde als de hel op aarde. Als moeder van 2 hou je rekening met alle scenario’s, ook de minst gunstige. Wat als ik er binnenkort niet meer zou zijn? De onzekerheid sloopte me.”
“Vreemd genoeg voelde ik me onmiddellijk na de diagnose euforisch. Het vormde een enorme opluchting te weten waar ik stond en hoe de behandeling er zou uitzien. Mijn euforie sloeg echter snel om in twijfel: zal ik de zware behandeling fysiek en mentaal aankunnen?”
Zwart gat
Ze doorworstelde het hele traject en kreeg daarbij hulp van een oncopsycholoog in het ziekenhuis. “Haar begeleiding was van goudwaarde, ik zou het iedereen in dezelfde situatie aanraden. Ik nam me voor mijn angst en verdriet niet weg te drukken. Dat wel doen, vreet energie. Gewoon voelen wat je voelt is al zwaar genoeg. Ik heb veel gehuild tijdens de behandeling. Aan het einde was ik fysiek en emotioneel uitgeput.”
“Negen maanden lang focuste ik uitsluitend op genezen. Je wilt alleen maar horen dat de volgende chemosessie, of de volgende reeks bestralingen, de allerlaatste is. Toch viel ik na alle behandelingen in een diep zwart gat. Ik besefte toen voor het eerst echt wat me overkomen was. Tot dat moment zat ik in overlevingsmodus. Ik zocht en vond continu steun bij mijn artsen en het verplegend personeel. Nu was ik plots thuis en zat er meer tijd tussen de opvolgmomenten. Ik voelde me verloren.”
“De buitenwereld dacht dat ik genezen was. Maar zo voelde het niet. Maandenlang moet je alles ondergaan en hopen dat het goedkomt. Een eigen leven of agenda heb je niet meer. Jezelf na zo’n periode heropbouwen, in een nieuw lichaam, vergt tijd. Het is inderdaad een soort rouwproces.”
Huilbuien op het werk
“Toen ik opnieuw aan het werk ging, moest ik zonder aanwijsbare reden soms intens huilen. Misschien had ik mezelf nog iets meer tijd moeten gunnen om alle emoties diepgaand te verwerken. Zulke dingen weet je natuurlijk altijd beter achteraf. Maar ik wil het lotgenoten sterk aanraden: leg jezelf niet te snel of te veel professionele druk op.”
“Vijf jaar na mijn diagnose sta ik niet per se anders in het leven dan vóór ik ziek werd. Het besef dat alles eindig is, helpt me wel om sneller dan vroeger voor mezelf te kiezen. Zowel privé als professioneel. In die zelfbewustere keuzes draag ik mijn borstkanker mee. Het zal nooit een afgesloten hoofdstuk zijn.”
