Wellicht zullen een beminnelijk optreden in De Laatste Show en wat geestige interviews toch niet volstaan om Elio Di Rupo de Wetstraat 16 binnen te loodsen. Om het vertrouwen van de verschillende pijlers en lagen van de Belgische samenleving te verwerven, is meer nodig dan dat. Een kandidaat-premier moet toch ten minste enkele verwezenlijkingen kunnen aantonen. Voor de Parti Socialiste (PS) van Di Rupo valt die erelijst nogal bescheiden uit. De partij regeert nu al decennialang ongehinderd over het Franstalige landsgedeelte. Ondanks alle grote plannen, solidariteitskanalen van Vlaanderen naar Wallonië en de miljardensteun vanuit Europa kan de PS niet één fraaie realisatie voorleggen. In enkele regio’s van Henegouwen, zelfs in Mons, de stad die door Di Rupo zelf wordt bestuurd, blijft de werkloosheid torenhoog, ver boven de twintig procent. In die buurten stijgt het aantal stemmen voor het extreem-rechtse Front National onrustwekkend.

En dan is er de PS zelf, waarvan Di Rupo blijft volhouden dat hij die volkomen heeft vernieuwd, maar die nu en dan verrassende gelijkenissen vertoont met de PS van zijn voorgangers André Cools en Guy Spitaels, zeker in de manier waarop met macht wordt omgesprongen. Gebeurtenissen van de afgelopen weken en maanden hebben dat treffend geïllustreerd.

Eerst waren er de problemen met de voorzitter van het parlement van de Franse Gemeenschap, Isabelle Simonis. Die had een werknota opgesteld over de informatiecampagne, gefinancierd door de Franse Gemeenschap, om de nieuwe Belgen warm te maken voor de verkiezingen én zoveel mogelijk kiezers van allochtone origine naar het PS-kamp te lokken. Toen de nota uitlekte in Le Soir nam Simonis, een lichtgewichtje in de partij, snel ontslag. Tot het bericht in de krant verscheen, namen de hoogste PS-instanties geen aanstoot aan Simonis’ optreden.

Daarna kwamen Franstalige kranten met pikante nieuwtjes over Marie Arena, minister-president van de Franse Gemeenschap. Die had 300.000 euro gespendeerd voor de verfraaiing van haar kabinet dat onder haar voorganger nog maar net een opfrisbeurt had gekregen. De populaire Arena trachtte zich eerst wat lacherig uit deze kwestie te praten. Maar uiteindelijk moest zij, in tranen, toegeven dat een en ander was misgelopen. En, voegde ze eraan toe, ‘komend uit een nederig milieu, doet dit des te meer pijn’. Wat later gaf Arena toe dat de informatie die ze had verstrekt ‘ onvolledig‘ was.

Onlangs drukte de Brusselse krant La Dernière Heure de brief af die Senaatsvoorzitter Anne-Marie Lizin schreef naar de voorzitster van het hof van beroep van Luik in verband met een lopende echtscheidingszaak. De oppositie vroeg meteen het ontslag van de Senaatsvoorzitter. Maar de affaire werd op regeringsniveau toegedekt. ‘Elio laat mij niet vallen,’ verzekerde Lizin haar omgeving. Zij bood uiteindelijk haar excuses aan wegens die flagrante inbreuk op het principe van de scheiding der machten, maar Lizin bleef wel op haar post.

Vorige week toonde Knack hoe de Brusselse grondwetspecialist Marc Uyttendaele, echtgenoot van minister van Justitie Laurette Onkelinx, door de overheid met opdrachten wordt verwend. De advocaat en zijn vennoten legden ronkende, verontwaardigde verklaringen af. Er vielen dreigementen aan het adres van dit blad. Maar de vaststellingen bleven overeind.

In die dagen ook werden huiszoekingen verricht in het kader van een gerechtelijk onderzoek naar mogelijke fraude in en om het Defensiehuis in Waver, de fief van minister André Flahaut van Landsverdediging. Vooral de buitenissige huur- en renovatieprijzen die Defensie voor het pand betaalde, trokken de aandacht van de enquêteurs.

De zaak is de zoveelste in het opmerkelijke blunderboek dat Flahaut in nog geen twee regeerperiodes heeft bijeengepend, gaande van diplomatieke flaters zoals zijn voorstel ten tijde van de Irak-oorlog om vliegtuigen van de Amerikaanse NAVO-partner boven het Belgische grondgebied te weren, tot de feitelijke sloop van het brandwondencentrum in Neder-Over-Heembeek.

Flahaut heeft intussen al gewaarschuwd: wie hem nog een keer durft te beschuldigen, zal zich binnenkort voor het gerecht moeten verantwoorden. De laatste PS’er die daarmee dreigde was Guy Coëme, die enkele jaren later als minister voor het hof van cassatie diende te verschijnen. Af en toe laat het geheugen hen bij de PS in de steek.

Rik Van Cauwelaert

De PS kan niet één fraaie verwezenlijking voorleggen.