Het heeft even geduurd, maar nu is het er toch: het 230 pagina’s tellende praktische handboek voor Joden, dat aan de hand van Bijbelteksten met annotaties handige tips en richtlijnen geeft voor het vermoorden van gojim.
De Israëlische rabbijn Yitzhak Shapiro kan tevreden zijn. Sinds de verschijningsdatum, enkele weken geleden, vliegt zijn moordhandboek Toraht Ha Melech (De koning van de Thora) de deur uit. Het wordt zelfs aanbevolen door verscheidene prominente rabbijnen, onder wie Yithak Ginzburg and Rabbi Yaakov Yosef.
Shapiro is voorzitter van de Talmoedhogeschool ‘Od Yosef Chai’ in de illegale Joodse nederzetting Yitzhar, op de Westelijke Jordaanoever. Het antwoord op de vraag welke niet-Joden mogen worden vermoord, is volgens hem eenvoudig. Gojim (niet-Joden) die het land voor zichzelf opeisen, die helpen om Joden te vermoorden, die schadelijke blasfemie verspreiden, of die door hun meningsuiting de soevereiniteit van Israël verzwakken, zijn een bedreiging voor het vaderland. En dus mag je ze doden, zelfs als zij niet verantwoordelijk zijn voor de bedreigende situa- tie. Shapiro verzekert: ‘Als we een goj vinden die gezondigd heeft of de zeven noachitische geboden heeft overtreden, dan is moord beslist niet verkeerd.’
Hij gaat nog een stap verder, want de licence to kill geldt ook voor de onno- zelen van geest: ‘Zelfs (niet-Joodse) baby’s en kinderen mag je doden, als duidelijk is dat zij zullen opgroeien en ons bedreigen (…), en als je een slechte leider kunt dwingen om zijn wrede acties te staken door zijn kinderen te vermoorden.’
Wraak, vindt de rabbijn, is een noodzaak onder Joods recht. Omdat Shapiro de Joodse wetten in theologische termen onderzocht, verwijst hij niet naar concrete kandidaten die voor de Joodse vergeldingsacties in aanmerking komen – je zou eventueel kunnen denken aan Palestijnen, Arabieren, soldaten of linkse buitenlandse journalisten. Maar om elke onzekerheid van Joodse kolonisten over de omvang en legitimiteit van hun jachtrecht weg te nemen, wordt nu een geschikte brochure in de Joodse nederzettingen verspreid die aangeeft: ‘Het is onnodig uit te leggen dat de conclusies in het boek zich niet beperken tot de situatie uit de oudheid.’
Het boek veroorzaakte een golf van verontwaardiging en afgrijzen in religieuze Israëlische kringen. Rabbijn Hank Skirball, de voorzitter van Hiddush, een Israëlische organisatie die religieuze vrijheid en gelijkheid nastreeft, meent dat Shapiro’s boek slechts het standpunt van de ultrarechtse, extreemreligieuze Joden vertegenwoordigt. ‘Het is een vervorming van het Joodse recht, en ik denk dat de meeste Joden het niet ernstig nemen’, zegt hij. ‘Het geeft Joden verregaande vrijheden om mensen met wie ze het oneens zijn te vermoorden. Dit is in strijd met de Joodse wet en het grondbeginsel van Pikuach Nefesh, het principe om menselijk leven te redden.’
Maar het handboek is een vrijbrief voor extreemrechtse Joodse kolonisten op de Westelijke Jordaanoever. Sinds het uitbreken van de tweede intifada voltrekt zich daar een soort coming-out. Volgens recente rapporten van de Israëlische mensenrechtenorganisatie Btselem is er een verontrustende stijging van het gebruik van gewapend geweld van Joodse kolonisten tegen Palestijnen en Palestijnse eigendommen, met de bedoeling hen angst aan te jagen of te bestraffen. Wekelijks zijn er incidenten waarbij Palestijnen worden geslagen of mishandeld, olijfboomgaarden worden ontworteld en huizen in brand gestoken. Groepen kolonisten betonen openlijk hun steun aan deze acties. De demonstratie van religieuze joden na de recente arrestatie van de Joodse terrorist Yaacov Teitel, die de moord op twee Palestijnen heeft bekend en wordt verdacht van een serie geweldplegingen en bomaanslagen op Joden en Palestijnen, getuigt daarvan.
Natuurlijk verwoordt het boek van Shapiro niet de mening van mainstream Israël, en zelfs niet van de meeste orthodoxe joden. Maar de vraag die opkomt is hoe Israël zou reageren als een islamitische kadi een soortgelijk boek in Israël zou publiceren en verspreiden.
DOOR SIMONE KORKUS
