Stijn Tormans

En de Prijs van de Democratie gaat naar… amai, dat hadden we niet verwacht.

Ze waren blij met de prijs, hoor, de ex-bezetters van het Lappersfortbos. ‘Maar’, zei iemand, ‘er is wel een probleem: wij geloven eigenlijk niet in democratie. Enfin, toch niet in deze democratie, die van een kleine elite.’

Het is makkelijk om meewarig te lachen met die Lapperfronters. Politici doen dat graag. ‘Ach, twintig snotneuzen met oranje haar.’ Je kunt ook zeggen: ‘Moeten we nu zoveel aandacht en geld besteden aan een stom bos?’ Ochhere, je kunt zoveel zeggen. En liefst zo gelaagd mogelijk, om toch maar gewichtig over te komen.

Daar gaat het dus niet om. Het gaat zelfs niet alleen om een bos in Brugge. Of om een omhooggevallen parvenu uit Vloesberg, die vindt dat hij zomaar illegaal afval mag storten. Nee, het gaat om jonge mensen die leven voor een ideaal. Het gaat om het lef, om de kaakslag daarvan. Het gaat om mensen die hun middelvinger opsteken naar de democratische instellingen van dit land. Vraag hen iets over politiek. Ze zullen op de grond spuwen en zeggen: fuck die politici. Zij weten bijgot niet wat er nu wel of niet in dat regeerakkoord staat. Of dat Freya zaterdag minister is geworden. Dat is een wereld van bordkarton.

Maar zijn het daarom anti-democraten? Zijn ze anti-politiek? Nee. Integendeel zelfs. Ze zijn ook met politiek bezig. Op hun manier, wel te verstaan. Ze zitten niet in een jongerenafdeling van een of andere politieke partij. Nee, ze zitten in een boom. Dat is hun statement.

Een jaar heeft het geduurd voordat een politicus dat begreep en naar hen wilde luisteren. En dat kwam dan nog omdat er zich rond de bezetters een Groen Gordel Front had gevormd. Een front van honderden mensen en verenigingen, die hetzelfde dachten. Die wisten hoe de wereld werkt. Dat je eerst moet lobbyen, de juiste mensen kennen, om gehoord te worden in de Wetstraat.

Een paar dagen geleden diende datzelfde Groen Gordel Front nog een voorstel in om een communicatieraad op te richten in Brugge. De adviesraden die zich buigen over milieu werken nu met gesloten deuren. En in zo’n communicatieraad zou er dan overleg kunnen plaatsvinden tussen politici en burgers. Dit is een van de talloze voorstellen van de mensen, zie. Een zoveelste schreeuw om een volwaardigere democratie.

En wat viel er de voorbije week in de Wetstraat te beleven? Wel, daar ging het andermaal om carrières, ego’s en heel veel politique politicienne. Om het met De Croo te zeggen: ‘Wij houden ons niet bezig met paddestoelen. Op een dag zijn die er gewoon. En de volgende dag zijn ze allemaal weer weg.’

De kloof met de mensen ligt open als een wonde.

Stijn Tormans

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content