Waarom zouden dierenverzorgers een ander statuut moeten krijgen dan mensenverzorgers?
Er is heel wat commotie geweest rond die ene vraag van TerZake-anker Phara de Aguirre aan Walter Cornelis: de woordvoerder van de witte woede, de vakbondsman die het verplegend personeel vertegenwoordigt. Waarom het nodig was dat de verzorgers van de bonobo’s in het dierenpark Planckendael mee profiteren van de verworvenheden van de witte woede.
Of, vrij vertaald: waarom mensen die in een zonnige tuin dieren verzorgen, moeten kunnen genieten van dezelfde voordelen als mensen die in een hectische instelling dementerende bejaarden wassen? Voordelen als een arbeidsduurvermindering vanaf 45 jaar ter compensatie van het harde labeur.
Er kwam geen antwoord van de vakbondsman.
Het gaat hier in se om een politieke beslissing. Om een gevolg van de grootschalige toegevingen die voormalig Vlaams minister van Welzijn Mieke Vogels (Groen!) aan de witte sector deed, en die Vlaams minister van Cultuur Bert Anciaux (Spirit) overnam in een centrale arbeidsovereenkomst (cao) voor het zogeheten sociaal-cultureel werk. De Antwerpse Zoo en het dierenpark Planckendael vallen onder dat statuut.
De verzorgers van dieren kunnen dus genieten van een aantal van dezelfde voordelen als de verzorgers van mensen. Et alors, zou de ondertussen overleden Franse ex-president François Mitterrand daarop gezegd hebben. Waarom zou dat anders moeten zijn?
Waarom wil de mens zich steeds maar onderscheiden van de andere dieren? Waarom willen wij per se speciaal zijn? Uiteindelijk zijn wij niet meer dan een soort die zich wat anders gedraagt dan de andere soorten, omdat wij recent een wat complexer hersennetwerk in ons hoofd kregen, dat ons toelaat een zelfbewustzijn te ontwikkelen, kathedralen te bouwen en kunstwerken te maken, of – in een andere versie – gaskamers en atoombommen.
Waarom zouden wij meer rechten moeten krijgen? Omdat wij de enige soort zijn die de concepten rechtvaardigheid of rechtspraak kan invullen? Dat is een zwak argument. Niemand heeft ons het recht gegeven de aarde als een monopolie te beschouwen, laat staan een zware hypotheek te leggen op het voortbestaan van steeds meer leefgemeenschappen.
Het is – hoewel het waarschijnlijk een onbewuste maatregel geweest is – een schitterend signaal dat verzorgers van dieren van dezelfde verworvenheden kunnen genieten als verzorgers van mensen. Naar verluidt zouden de verzorgers van de Zoo zich daar een beetje over schamen. Dat is niet nodig. Ze zouden trots moeten zijn.
Dirk Draulans
Niemand heeft ons het recht gegeven een hypotheek te leggen op het voortbestaan van leefgemeenschappen.
